"Ray"
"ဒီကိုလာ"
ပင်လယ်ဖက်ကို စောင့်ကြည့်နေစဥ္
Volunteer team မှ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က လှမ်းခေါ်တာကြောင့် သူ Tower ပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့သည်။
သူ ကမ်းခြေတွင် Lifeguard လုပ်နေသည်မှာ သိပ်မကြာသေး။
Training ကာလကိုတော့ ခက်ခက်ခဲခဲ ကျော်ဖြတ်လိုက်ရ၏။ တာဝန်ချိန်က ကျောင်းပိတ်ရက် တစ်ရက်တည်းပေမဲ့ သူ ကမ်းခြေတွင် ပျော်သည်။ Team က လူတွေနဲ ့ရင်းနှီးလာပြီး ကျောင်းမှာလည်း သူငယ်ချင်း မရှားတော့ပေ။
"ညနေဖက် ဘာလုပ်ဖို့ ရှိလဲ"
နေ့လယ်စာ ဝိုင်းတွင် စီနီယာ အစ်မတစ်ယောက်က သူ့နံဘေး လာထိုင်သည်။
"Therapist နဲ့ တွေ့ရမှာ"
သင်တန်းကတည်းက သူ့ကို စိတ်ဝင်စားကြောင်း ပြတတ်တာ သိပေမဲ့ Ray ဘာသိဘာသာပဲ နေဖြစ်၏။ စီနီယာ အစ်မက လှပါသည်။ Ray သဘောကျသည့် ပုံစံမျိုးပင်။
"အဲ့ဒီ ဒဏ်ရာက ဘယ်တုန်းက ရတာလဲ"
သူ့ရင်ဘတ်နားရှိ အမာရွတ်ကို ကြည့်ရင်း မေးလာသဖြင့် Ray ပြုံးလိုက်သည်။
"မနှစ်တုန်းက သေနတ်မှန်တာ"
သူလှဲကျသွားတဲ့အချိန် Noah က ကျည်ဆန်တွေကြားထဲကနေ ဆွဲထုတ်နိုင်ခဲ့၍သာ အသက်မသေခြင်း။
Noah နဲ့ အဆက်အသွယ် မလုပ်ဖြစ်တာ အတော်ကြာနေပြီ။
သတိရမိတော့ သူ ဖုန်းကိုင်ပြီး Canteen ရဲ့အပြင်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
"Hello"
စက္ကန့်၂၀လောက် စောင့်လိုက်ရပေမဲ့ Noah က ဖုန်းကိုင်ပါ၏။
"အလုပ်များနေလား Noah"
"အင်း...ဟင့်အင်း...မများ ပါဘူး"
စကားပြောတာ ပုံမှန် မဟုတ်တာမို့ သူ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ လေသံတွေ
ရောနေသည့်ကြားက ခပ်တိုးတိုး ရယ်သံ။
"Andrew တို့ကိုလည်း သတိရတယ်"
"အင်း ငါပြောလိုက်ပါ့မယ်"
Dean နဲ့ Andrew သာ အနားမှာရှိရင် Noahရဲ့ ဖုန်းနား ကပ်ပြီး သူ့ကို နှုတ်ဆက်ကြမှာ အသေအချာ။
