"နောက်လည်း လာလည်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
Yan ရဲ့ မိဘတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး သူ ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဖွားဖွားရှေ့ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ချလိုက်၏။
"ဖွား...ကျွန်တော် ပြန် တော့မယ်"
"စိုင်းခ လေးက အဖွားတို့နဲ့ အတူ မနေဘူးလား"
"ကျွန်တော် ဒီကို ထပ် လာပါ့မယ်"
မျှော်လင့်ချက်ပေးသလို ဖြစ်မှာ စိုးပေမဲ့ အဖွားရဲ့လက်တွေကို သာသာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း
သူ့ရင်ထဲက ကတိပေးဖြစ်သည်။
သူ Yan ရဲ့ မေမေကို Jasmine တွေ ခူးကူချင်သေးသည်။ဂူဂူးကို လက်တွဲကာ လျှောက်လည် ချင်သေးသည်။ယံ့ဆီကနေ မြန်မာ စကား ထပ်သင်ချင်သေးသည်။
ဒီမိသားစုနဲ့ Ray ရေစက် ရှိချင်သေး၏။
Yan က သူ့ကို လိုက်ပို့ရန် ကျောင်းမှ ခွင့်ယူထားခဲ့သည်။ကားနောက်ခန်းတွင် အစ်မနန်းနဲ့ ဂူဂူးလည်း ပါလာကြ၏။
"Yangon ကနေ တစ်ဆင့် ပြန်ရမှာ ဆိုပေမဲ့ အဆင်ပြေအောင် ကိုယ် စီစဥ်ထားပေးတယ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Yan"
မြန်မာလို ပီပီသသပြောတော့ Yan က နှစ်လိုဖွယ် ပြုံးပြန်သည်။ထို့သို့ ပြုံးတိုင်း ရင်ခုန်နှုန်း တက်လာတာ သူ့ ကိုယ်သူ အသိဆုံး။
ဒီမနက် မိုးအေးသဖြင့် အစိမ်းရင့်ရောင် ဆွယ်တာကို ဝတ်ထားသည့် Yanက အရင်နေ့တွေကထက် ပိုကြည့်ကောင်းနေသလိုပင်။
ခွဲရတော့မှာမို့ ယံ့မျက်နှာကို ကြည့်မဝဖြစ်နေသလားဟု တွေးကာ သူပြုံးမိသည်။
Yan က ကားကို တောင်ဆင်းလမ်းအတိုင်း ကွေ့ဝိုက်ကာ ဂရုတစိုက် မောင်းခဲ့ပြီးတောင်ခြေ ကျော် သည့်အခါ အနည်းငယ် အရှိန်တင်လိုက်သည်။
"သီချင်း နားထောင်မလား"
"အင်း"
Ray ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည့်နောက် ကားထဲ ပျံ့လွှင့်လာတဲ့ သီချင်းက Somewhere over the Rainbow။
ကားမှန်ကို ချလိုက်တော့ နေခြည်နုနုနှင့်အတူ မနက်ခင်းရဲ့လေပြည်အေးက ကားထဲသို့ ဝင်ရောက်တိုးဝှေ့ လာ၏။ကောင်းကင်ပြာက အရောင် ဖျော့လျက်ရှိသော်လည်း မိုးစွတ်ထားသော သစ်ပင် သစ်ရွက်တို့ကား စိမ်းဖန်ဖန်။လမ်းဘေးဝဲယာ လယ်ခင်းများကိုဖြင့် Ray ငေးမောလာခဲ့မိသည်။တောင်နံရံ အသွယ်သွယ်ကို ဖြတ်ခဲ့ပြီး တစ်နေရာတွင်တော့ ရထားလမ်းကလေးကို လှမ်းမြင်ရသည်။
