Ray နိုးထလာချိန်ဟာ Hotel ခန်းထဲတွင် မဟုတ်ခဲ့။ ဖြူလွလွ စောင်ထူထူထဲ မြုပ်နေသည့် သူက တိ်မ်စိုင်ပေါ် လှဲလျောင်းနေသယောင်ပင် ထင်ရသည်။ သက်တောင့်သက်သာ ရှိလှပြီး နွေးထွေးခြင်းကလည်း သူ့အား လွှမ်းခြုံထားလျက်ရှိ၏။ ကုတင်နှင့်ကပ်နေသော ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ရေမွှေးပန်းအိုးလေးဆီမှ ရနံ့သင်းသင်းကလည်း ပျံ့လွှင့်နေလေသည်။
ကောင်းမွန်စွာ အိပ်စက်ပြီး စိတ်အာရုံ လန်းဆန်းစွာဖြင့် နိုးလာရသော မနက်ခင်း တစ်ခုပင်။
ပုံမှန်အကျယ်အဝန်းဖြင့် ယံ့အခန်းသည် ရိုးရှင်းသပ်ရပ်နေ၏။ မနေ့ညက TV ကြည့်ရင်း Sofa ပေါ်၌ အိပ်ပျော်သွားခဲ့သော သူ့အား
Yanက အခန်းထဲသို့ ချီပွေ့ပို့ခဲ့လေသလား။
နှိုးလိုက်လို့ ရရဲ့သားနဲ့ ကြင်နာတတ်သူ ယံ့ကို
သူ ပိုမို သဘောကျလာရကာ ပြုံးမိသည်မှာ ကြည်ကြည်နူးနူး။
Ray ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး စောင်ကို ပြန့်အောင် ပြန်ဖြန့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် Bathroom ထဲ ဝင်ကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်ရ၏။ သွားတိုက်တံ အသစ် နှင့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါအသစ်က စင်ပေါ်တွင် အသင့်။
"Ray"
ခေါ်သံ ကြားတော့ သူ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ချိုသာတဲ့ အပြုံးနဲ့ Yan က သာယာတဲ့ မနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်နှင့်ပင် တူတော့သည်။
"ရေချိုးချင် ချိုးလိုက်နော်...ကိုယ် အဝတ် ထုတ်ထားပေးမယ်လေ"
"ကျေးဇူးပဲ Yan"
အခန်းတံခါး ပြန်ပိတ်ပြီး သူဘေစင်ရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ မှန်ထဲတွင် ပေါ်နေသော သူ့မျက်နှာမှာ ကြည်ကြည်လင်လင်။ အရင်လို မှိန်ဖျော့ဖျော့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့မဟုတ်ဘဲ တောက်ပသည့် အပြုံး။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပျောက်ဆုံးနေတဲ့ သူက Yan နှင့် အတူ ရှိချိန်ဆို ပုံစံ အစစ်အမှန်ကို ခံစားရသည်။
အတွေးတွေ တသီနှင့်သူ ရေချိုးပြီး ထွက်လာတော့ အိပ်ရာပေါ်တွင် Yan ထုတ်ပေးခဲ့သည့် အဝတ်တွေ။ အဝတ်တစ်စုံ အပြင် အပေါ်ထပ် Flannel shirt တစ်ထည်နှင့် ခြေအိတ်အသစ် တစ်စုံ။ တံဆိပ်တွေတောင် မဖြုတ်ရသေးတာမို့ Yan သူ့အတွက် ဝယ်
လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်မည်။ လူကြီးဆန်သည့် Yan က လူငယ်တွေဝတ်တတ်တဲ့ပုံစံကို ရွေးလာနိုင်တာ အံ့ဩစရာ။
