ကြောက်ရွံ့မှုတွေကို တွန်းလှန်နိုင်ဖို့
Cognitive behavioral therapy သည်
အသင့်တော်ဆုံး ကုထုံးဖြစ်၏။ Ray ရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေနဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ပါရဂူက နေ့စဥ် ဆွေးနွေးပေး၍ အခြေအနေသိပ်မဆိုးတော့ပေ။အိပ်ဆေးတွေကို မကြိုက်တဲ့ Ray ဟာ ဒီရက်ပိုင်းမှာ ဆေးမကူဘဲ အိပ်ပျော်လာပြီ။အဖိုးအဖွားတွေကပါ ဂရုစိုက်ကြသဖြင့် အစားလည်း ပုံမှန်စားသည်။
"Ray"
Therapy room ထဲမှ ထွက်လာသော Ray က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေဟန်ရှိ၍ သူထွေးဖက် လိုက်၏။နာကျင် ခံစားရတာတွေကို ဖွင့်ချခဲ့ပုံပင်။
"သွားနားတော့"
အိပ်ခန်းဆီ လိုက်ပို့ပေးပြီးနောက် ပါရဂူနှင့် စကားပြောရန် သူ Living Room ထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။အုပ်ထိန်းသူတွေကလည်း ကလေးရဲ့အခြေအနေကို နားလည်ထားဖို့ လိုသည် မဟုတ်လား။အဖေနဲ့အမေပါ ရှိနေပေမဲ့ ခုံတစ်လုံးတွင် သူဝင်ထိုင်လိုက်မှ ပါရဂူက စကားစသည်။
"ဒီနေ့တော့ သူကြောက်ရွံ့တာတွေကို ဖွင့်ဟလာပြီ...ပြန်မမှတ်မိချင်တဲ့အတိတ်တွေဖြစ်လို့ သူ့အတွက်ခက်ခဲနေတာ...သန်မာချင်ယောင်ဆောင်နေရတဲ့ ကလေးတွေမှာ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတတ်ပါတယ်"
"Ray က အကူအညီတောင်းရမှာ ဝန်လေးတယ်"
Eric ဖြည့်စွက်ပြောလိုက်တော့ ပါရဂူက ထောက်ခံ၏။
"ဟုတ်တယ်...လျစ်လျူရှုခံရမှုတွေက စိတ်ဒဏ်ရာတစ်ခုပဲ"
ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို တရားခံရှာနေလို့လည်း ဘာမှ မထူးတော့ပြီ။အပြစ်မဲ့တဲ့ကလေးတွေသာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်နဲ့ ကျန်ခဲ့ကြရသည်။
"ကျွန်မကတော့ မြန်မြန်သက်သာစေချင်တာပါပဲ...ကလေးရဲ့ အနာဂါတ်ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား"
"ကျောင်းကိုတော့ မကြာခင် ပြန်တက်နိုင်မယ် ထင်တယ်...နောက်ပိုင်း ဆွေးနွေးမှုတွေအတွက် ကျွန်တော် အချိန်ညှိပေးလို့ရပါတယ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် Doctor"
လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း သူပြောလိုက်တော့ နူးညံ့သော အပြုံးဖြင့် တုံ့ပြန်သည်။အဖေနဲ့အမေက ပါရဂူကို ကားဆီအရောက် လိုက်ပို့ကြသည်။
