Miami,Florida.
အိုဟောင်းတဲ့ လမ်းကြားတွေထဲမှာ ကလေးတွေရဲ့ ခြေသံတွေ ထပ်နေသည်။
Noah နံဘေးတွင် Dean နဲ့ Andrew။
လမ်းကြားတွေထဲ ကွေ့ဝိုက်ရင်း
အဆောက်အဦးတွေကြား ဖြတ်ရင်း
စည်းရိုးတွေပေါ် ကျော်တက် ခုန်လွှားရင်း
သူတို့ ပြေးနေသည်မှာ ဆယ်မိနစ်ခန့်ရှိလေပြီ။
"သကောင့်သားလေးတွေ!
မိရင် အသေပဲ!!"
နောက်က လိုက်ဖမ်းနေသည့် လူကြီးတွေဆီမှ ဆဲရေးသံတွေ အဆောက်အဦး နံရံတွေပေါ် ပဲ့တင် ပြန်လာ၏။ဤအဖြစ်အား လူတစ်ချို့မြင်ပေမဲ့ အရေးမစိုက်ကြပေ။ကိုယ့်ကိစ္စမဟုတ်လျှင် ဝင်မပါတာ ထုံးစံလို ဖြစ်နေပြီ။
လူကြီးအင်အားက များသည်။Noah ခန့်မှန်းမိသလောက် အနည်းဆုံး ငါးယောက်။
သည့်ထက်လည်း ပိုနိုင်သည်။ပိုဆိုးတာက
ထိုလူတွေဆီမှာ လက်နက်ပါခြင်းပင်။လူခြေတိတ်တဲ့ ဝန်းကျင်ကို ရောက်တော့ သေနတ်ဖောက်သံ တစ်ချက် ညံသွား၏။
ထိန်လန့်မှုကြောင့် Dean ပစ်လှဲကျသွားသည်။ရှေ့ရောက်နေတဲ့ Noah ခြေလှမ်းတွေ နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ရသည်။Andrew နှင့်သူ Dean ကို ဆွဲထူလိုက်သည်။ခြေကျင်းဝတ် လည်သွား၍ Dean ဆက်ပြေးနိုင်မည် မဟုတ်။စက်ပစ္စည်းအဟောင်းတွေ စုပုံထားသည့် ဂိုထောင်ထဲ Dean ကို တွဲဝင်ခဲ့ပြီး Chamber ထဲမှာ ပုန်းခိုင်းလိုက်သည်။
"Dean နဲ့ နေခဲ့ Andrew
ငါ အဲ့လူတွေကို လမ်းလွှဲလိုက်မယ်
အိမ်မှာ ပြန်ဆုံမယ် ကြားလား"
"အင်း"
ဂိုထောင် နောက်ဖက်ကနေ Noah ပြန်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။
နောက်ကလူတွေ သူအယောင်ပြရာ ပါလာကြ၏။
"မိအောင် ဖမ်းစမ်း!"
လမ်းကြားတစ်ခုထဲ ပိတ်မိသွားတော့ Noah ပြေးပေါက်မရှိတော့ပေ။
နံရံက သူ့အရပ် သုံးပြန်စာလောက်ရှိ၍ သူမကျော်နိုင်။
Dean တို့ အန္တရာယ်ကင်းလျှင် ရပြီ။
"ဒီ ငမိုက်သားလေး!"
နားရင်းတစ်ချက် အုပ်ခံလိုက်ရသဖြင့် Noah လှဲကျသွား၏။
