"ရောင်ခြည်"
လွန်ခဲ့တဲ့ နာရီပိုင်းတုန်းက မေ့ဆေးကြောင့် ထုံထိုင်းသွားခဲ့တဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ထူးထူးခြားခြား ပေါ့ပါးလို့နေသည်။ မျက်လုံးတွေကို အားယူဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အလင်းရောင် ဖြာလျက်ရှိသော စိမ်းစိမ်းလန်းလန်း ပါတ်ဝန်းကျင်ကို မြင်ရ၏။ သူ ဝိညာဥ္လွှင့်ပြီး တမလွန်ကို ရောက်သွားတာများလား။
"သားလေး"
ခေါ်သံလာရာသို့ ကြည့်မိတော့ တံတားဟိုဘက်ကနေ သူ့ကို လက်လှမ်းပြနေသော မေမေ့ကို တွေ့လိုက်ရ၏။ တစ်ခါ မက်ဖူးထားသော အိပ်မက်ထဲမှာတော့ သူ ဒီတံတားငယ်လေးကို မကူးဖြတ်နိုင်ခဲ့။ သို့ပေမဲ့ ဒီတစ်ခေါက်ကျတော့ သူ့ခြေလှမ်းတွေက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ပဲ အမေ့အနီးသို့ လျှောက်သွားလိုက်နိုင်သည်။
"မေမေ"
အိပ်မက်ဆိုး မဟုတ်ဖို့ မျှော်လင့်ရင်း သူ မေမေ ကမ်းပေးထားတဲ့ လက်ကို အမိအရ ဆုပ်ကိုင်မိတော့ မေမေက ပြုံးလျက်။
"ကျွန်တော် မေမေ့ကို လွမ်းတယ်"
သူ ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုချလိုက်တော့ မေမေက သူ့အား ကရုဏာသက်စွာဖြင့် သူ့ပါးပြင်ထက်က မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးလာ၏။
"ရောင်ခြည် မငိုရဘူးလို့ မေမေပြောထားတယ်လေ"
ရှိုက်သံတစ်ဝက်ဖြင့် သူ အငိုတိတ်သွားတာကလည်း မေမေ စိတ်ဆင်းရဲမည်ကို မလိုလား၍ ဖြစ်သည်။
"မေမေက ရောင်ခြည်လေးကို ကောင်းကောင်း ကြီးပြင်းလာစေချင်တာ"
သူ ဒီအသက်အရွယ်မှာ အမေ့ကို တွေ့ရတာက အိပ်မက်ဆိုရင်တောင် Ray ပျော်၏။
"မေမေ ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း နေပါ့မယ်"
မေမေက သူ့အား ပွေ့ဖက်လာတော့ Ray ကြောက်စိတ်တွေ ပြေသွားသည်။ ဒီနှစ်တွေအတွင်းမှာ စိတ်ချမ်းသာစရာ အိပ်မက်မျိုးကို သူ အခုမှ မက်ဖူးတာပင်။
"မေမေ့ရဲ့ရောင်ခြည်လေးက ပျော်ရွှင်စရာတွေကိုပဲ တွေးရမယ်နော်"
"အွန်း"
Ray ကလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး မေမေပြောသည့်စကားကို ခေါင်းညိတ် နားထောင်နေမိသည်။
