Los Angeles.
Ray မနက်အစောကြီးကတည်းက တက်ကြွနေမိသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ရှိသဖြင့် သူ သူငယ်ချင်းတွေနှင့်အတူ လိုက်မပြန်ဖြစ်ပါ။
"Taxi!"
Driver ကို လိပ်စာပြောပြီး ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်သာ ကားစီးရသည်။ သူ Yan နေတဲ့ အဆောက်အဦးသို့ တစ်ဖန်ရောက်ခဲ့ပြန်ပြီ။
ဓါတ်လှေကားသုံးကာ ခုနှစ်လွှာသို့ တက်ခဲ့သည့်အခါ သူ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ အခန်းနံပါတ် 77 ရှေ့၌ Bell တီးလိုက်တော့
စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပွင့်လာသည့် တံခါး။
"Good Morning Yan"
"Oh...အစောကြီး ရောက်လာတာပဲ"
Yan က ခုမှ ရေချိုးပြီးကာစ ထင်သည်။ အဝတ်ပင် မလဲရသေးဘဲ Bathrobe နှင့်ဖြစ်သည်။ ခေါင်းသုတ်လက်စ တဘက်ကို ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်ကာ အခန်းတံခါးကို ကျယ်ကျယ်ဟလိုက်၏။
"ဝင်ခဲ့ Ray"
အပြုံးဖြင့် ပြောသည့် မျက်နှာက ရှင်းသန့် ကြည်လင်နေသည်။
"ခဏထိုင်ဦးနော်...ကိုယ် အဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူ Sofa ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်စဥ္ Yan က အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်သွား၏။ Kitchen ထဲမှ လွှင့်လာသည့် ကော်ဖီရနံ့သင်းသင်းကြောင့် Ray ပြုံးမိသည်။ Yan က ကော်ဖီ ကြိုက်ပုံရသည်။
မနေ့ညတုန်းက Yan တိုက်တဲ့ ကော်ဖီကြောင့် သူ Hotel ပြန်ရောက်သည့်တိုင် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်ခဲ့ပေ။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ရွှင်ပျသည့် စိတ်ကလေး ရှိနေ၍ ဖြစ်သည်။
မနက်အစောကြီး နိုးလာတာတောင် သူ လန်းဆန်းနေဆဲ။ ဒီနေ့ Yan နှင့် Date လုပ်ရမည် မဟုတ်လား။ တွေးကြည့်ရုံဖြင့် Ray ရင်ခုန်ပါ၏။
"မနက်စာ စားပြီးပြီလား Ray"
သူရှိရာ လျှောက်လာသော Yan ကို ငေးရင်း Ray ခေါင်းရမ်းပြလိုက်သည်။
"ဒါဆို အပြင်မှာပဲ အတူစားကြတာပေါ့"
မီးခိုးရောင် ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည် နှင့် ခဲရင့်ရောင် ဘောင်းဘီရှည်ကို ဝတ်ထားသည့် Yan က ရိုးရှင်းစွာ ကြည့်ကောင်းနေပါသည်။
အသက် ၃၀ အရွယ် Yanသည် တည်ငြိမ် ရင့်ကျက်တဲ့အသွင်ရှိပေမဲ့ အမြဲပြုံးနေသယောင်
မျက်နှာက မြင်ရသူကို စိတ်အေးချမ်းစေ၏။
