"ကျွန်တော့် လူတွေရော"
"တစ်ယောက်မှ အထိအခိုက် မရှိပါဘူး"
Doctor Aaron ရဲ့ စကားကို ကြားမှ Noah စိတ်အေးစွာ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ Thomas အကြောင်းတော့ Ray ပြောပြလို့ သူသိပြီး ဖြစ်သည်။ Eric က သူ့နံ့ဘေးမှာ ရှိနေပေးခဲ့တာကိုတော့ သူ့နှလုံးသားက ခံစားလို့ ရနေသည်။ ဒဏ်ရာတွေ ဘယ်လောက်နာပါစေ သူ့ရင်ထဲက ကြည်နူးမှု အဟုန်သည် ထို ဝေဒနာတွေကိုပင် ဖုံးလွှမ်းပစ်နိုင်၏။ အပင်ပန်းဆုံးအချိန်တွေဆီမှ လွန်မြောက်လာတိုင်း Eric ရဲ့မျက်နှာ ကို မြင်ရဖို့က သူ့မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်လာပြီး သူ့အနာဂါတ်ကို လမ်းမပျောက်အောင် ထိန်းမတ်ပေးမဲ့ လက်တစ်စုံဟာ ဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်မှု ဖြစ်လိမ့်မည်။
"Noah"
ထိုအမျိုးသားဆီမှ သူ့နာမည်ကို ကြားတိုင်း ရင်ခုန်ခြင်းမှနေ အလိုအလျောက် အပြုံးတို့ ဖြစ်ထွန်းတတ်ပြီ။
"အစောကြီး နိုးနေတာလား"
သူခေါင်းညိတ်ပြတော့ Eric က ပြုံးလျက် အခန်းလှိုက်ကာတွေကို ဖွင့်ပေးနေသည်။မနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည် ဖျော့ဖျော့ က ပြတင်းတွေကို ဖြတ်ကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာ၏။
Noah ခြေရင်းဖက်ရှိ မှန်နံရံတွေကနေ မြင်ရသည့် ရှုခင်းကို ငေးမိသွားသည်။
အနီရောင်ဘက် ဆွေးလုလု မေပယ်လ် ပင်တွေ။
Constellations ရဲ့ ဧရိယာအတွင်းမှာ အများဆုံးက မေပယ်လ်ပင်တွေ ဖြစ်ပေမဲ့ Noah ကတော့ ထိုအလှတရားကို ခံစားဖို့ရာ အချိန် မရှိခဲ့တာလား အာရုံမစိုက်မိတာလား ကိုယ်တိုင်လည်း မသိတော့ပါ။
"မေပယ်လ်ရွက်တွေက လှတယ်နော်"
ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်မိတာ ဖြစ်သော်လည်း Eric က ကြားပုံရကာ သူ့အနားသို့ လျှောက်လာသည်။
"အပြင်ထွက်ကြည့်ချင်လို့လား"
လူမြင်ကွင်း ဖြစ်နေတာကြောင့်ရယ် ၊ လမ်းကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်သေးတဲ့ သူ့အတွက် Eric အလုပ်ပိုမှာ စိုးတာရယ်ကြောင့် ဆန္ဒ သေးသေးလေးကို ချိုးနှိမ်ကာ Noah ခေါင်းရမ်းပြလိုက်ပါ၏။
