"မင်းက ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ"
ပြိုလုလု အဆောက်အဦးရှေ့တွင် ဒူးပိုက်ထိုင်နေသော ကောင်လေးကို Noah မေးလိုက်သည်။မော့ကြည့်လာသည့် မျက်လုံးတွေက မျက်နှာစိမ်းဖြစ်တဲ့ သူ့ကို ကြောက်ရွံ့သွားဟန်။သူလည်း ဒီကလေးကို မမြင်ဖူးပါ။
အသက်က အလွန်ဆုံးရှိမှ ရှစ်နှစ်ပေါ့။ဝတ်ထားသော အဝတ်တွေဟာလည်း သူ့ထက်ပင် ညစ်ပါတ်ပေရေနေသေးသည်။မျက်ရည်ရွှဲနေတဲ့ အစိမ်းရောင် မျက်လုံးတွေက သူ့လက်ထဲရှိ မုန့်ထုပ်ကို မြင်တော့ အရောင်တောက်သွားသယောင်။
Noah နားလည်ပါသည်။ဒီကောင်လေး ဗိုက်ဆာနေတာပဲ။သူ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ဆိုင်က ဆိုင်ရှင် ဦးလေးကြီးက ဒီနေ့ ရောင်းမရဘဲ ကျန်တဲ့ Croquetas တွေကို ထည့်ပေးလိုက်သည်။Noah ခပ်တင်းတင်းချည်ထားတဲ့ အိတ်ကို ဖြည်ကာ Dean နှင့် Andrew အတွက် ဖယ်ပြီး သူ့ဝေစုထဲမှ တစ်ခုကို ကောင်လေး အား ပေးလိုက်မိသည်။
"ရော့"
အသားကို ပေါင်မုန့်အကြေတွေနဲ့ ကပ်ကြော်ထားသည့် မုန့်လိပ်ကို အငမ်းမရ စားနေသော ကောင်လေးက ဘယ်ကတည်းက အစားမစားရသလဲ မသိ။
"မင်း ဘယ်ကလဲ"
ကောင်လေးရဲ့လက်ထဲက မုန့်ကုန်သွားတော့ Noah မေးရပြန်သည်။ညမှောင်ချိန်ဖြစ်သည့်အပြင် မကြာခင် မိုးရွာလောက်သည်။
"ကျွန်တော့် အစ်ကို ပါတယ်"
"ဘယ်မှာလဲ"
"တစ်ခုခု စားဖို့ သွားရှာမယ်တဲ့"
အစ်ကိုဆိုသူက ညာပြီး ထားခဲ့ပြီလား မပြောတတ်။ခြေထောက်မှာ ရောင်ကိုင်းနေတဲ့ ဒဏ်ရာကို မြင်တော့ "မင်းက လိုက်မသွားဘူးလား" လို့ Noah မမေးတော့ပါ။
"မင်းရဲ့ အိမ်ကရော"
"မရှိဘူး...ကျွန်တော်တို့ ကားတစ်စီးနဲ့ ပါလာတာ အများကြီးပဲ...တခြားသူတွေ
ကို ဖမ်းသွားတာ မြင်လို့ Alex နဲ့ ကျွန်တော် ထွက်ပြေးလာကြတာ"
ကလေးသူငယ်ကုန်ကူးမှုက လွဲ၍ တခြား မဖြစ်နိုင်။Noah လည်း ဂေဟာက ထွက်လာတုန်းက လူကုန်ကူးသော လူဆိုးတွေနဲ့ မတွေ့အောင် ခဏခဏ ရှောင်ပြေးခဲ့ရဖူးသည်။
