"ကျွန်တော် အိပ်ဆေး တိုက်ထားတယ်"
အရုဏ်တက်ချိန် မတိုင်ခင် Daddy ရောက်လာတော့ Ray အိပ်ပျော်သွားပြီဖြစ်သည်။Brazil ကနေ ဒီအထိ ရောက်လာပုံ ထောက်ရင် Ray ကို ဘယ်လောက်စိတ်ပူနေခဲ့လဲ မြင်သာပါ၏။Ray ရဲ့နံဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ရင်း နဖူးရှေ့ဝဲနေသည့် ဆံစတွေကို အသာ သပ်တင်ပေးတာက ကြင်နာမှုအပြည့်။ဂရုဏာ မျက်ဝန်းတွေထဲ ဒီကလေးဟာ ရင်နှစ်သည်းချာလိုမျိုး။ဖြောင့်မတ်တည်ကြည်သော ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ မေတ္တာထားနိုင်မှုသည် အတိုင်းအဆမသိ။
"မင်းရော အိပ်ပြီးပြီလား"
ထိုင်ရာမှ ထကာ Daddy က သူ့ကို မေးသည်။
ခုနောက်ပိုင်း သူ့အပေါ် ဂရုစိုက်မှုတွေကိုလည်း ခံစားရလာလေ Noah ပိုချစ်မိလေ။
"ဟုတ်ကဲ့"
ဆက်တီခုံတွေ ချထားရာဆီ ခြေလှမ်းရင်း
ကုတ်အင်္ကျီရှည်ကို ချွတ်လိုက်တဲ့ Daddyက
ဆိုဖာရှည်တစ်ခုပေါ် ထိုင်ပြီးနောက် သူ့ကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။
Ray ရဲ့ ဘေးမှာပဲ ထိုင်နေရမလား အခန်းပြင်ထွက်သင့်လား ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေစဥ်
"ဒီကိုလာ"
ဘေးနေရာလွတ်ကို မျက်ရိပ်ပြလျက် Daddy က ခေါ်၏။
အိပ်ဆေးအရှိန်ကြောင့် တော်ရုံနဲ့ Ray မနိုးနိုင်တာ သိပေမဲ့လည်း Noah မျက်နှာပူစွာ။
ဖက်နမ်းခံရပြီးကတည်းက ခုမှ မျက်နှာချင်း ပြန်ဆိုင်ရခြင်း ဖြစ်၍ အနေရခက်တာ အမှန်ပင်။
Lord Eric နဲ့ သူ့ရဲ့ ပါတ်သက်မှုကို ဘေးလူတွေ မသိကြသေးသလို သူကိုယ်တိုင်လည်း
မယုံကြည်နိုင်သေး။
ကြောက်ရွံ့လေးစားရသော အရှိန်အဝါတွေအောက် အလိုက်သင့် မနေတတ်သေးတာလည်း ဖြစ်မည်။
"Noah"
အကုန်လုံး အိပ်မောကျနေသည်ဖြစ်ရာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်တဲ့ အခန်းထဲ၌ Daddy ရဲ့ အသံက ကြည်လင်ပြတ်သားနေသည်။
အနားသို့ တစ်လှမ်းချင်း ရောက်သွားသည့် ရိုရိုကျိုးကျိုး သူ့ပုံစံဟာ စိတ်မရှည်စရာ ဖြစ်နေမလားတော့ မသိ။
