Noah နိုးလာချိန်တွင် သူ့ဘေး၌ Eric မရှိ။
နံရံပေါ်က နာရီကို လှမ်းကြည့်တော့ ကိုးနာရီခွဲကာနီး။
Eric နာရီအနည်းငယ်သာ အိပ်ပြီး မနက် အစောကြီး ထသွားတာ ဖြစ်မည်။
Noah အိပ်ရာပေါ်မှ အသာအယာ ထလိုက်ပြီး စောင်တွေကို သပ်ရပ်အောင် ပြန်ဖြန့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ခုတင် ခြေရင်းရှိ Bench ပေါ်ထိုင်ရင်း သူ အခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် အနေခက်သလို ခံစားလာရ၏။ အဖြူနဲ့မီးခိုးရောင်မှိုင်းမှိုင်းကိုသာ အဓိကသုံးထားသည့် အခန်းပြင်ဆင်ပုံက ငြိမ်သည်။ ပရိဘောဂတွေ နေရာတကျဖြင့် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိပြီး ရိုးရှင်းစွာ ခမ်းနားနေ၏။ ထို့အပြင် Eric ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေကြောင့်လည်း ရှိန်စရာ ကောင်းနေပြန်သည်။ ထူးခြားတာက အခန်းထောင့်တွင် Piano ရှိနေခြင်း။
"နိုးနေပြီပဲ"
ကြည်လင်သော အသံက အခန်းထဲ လွှင့်ပျံ့လာတော့ Noah ထိုင်ရာမှ ရပ်လိုက်မိတာ မတ်ခနဲ။
"ကျွန်တော် သက်သာပြီမို့ B1 ကို ပြန်တော့မယ်"
လက်ထဲတွင် သယ်လာသော ဗန်းကို ဆက်တီခုံတွေအလယ်က စားပွဲပေါ် ချပြီး သူ့ကို ကြည့်သည့် Eric။
"မင်း အနားယူနေတယ်လို့ ကိုယ်ပြောထားတယ်"
ထိုသို့ပြောရင်း သူရှိရာ လျှောက်လာတဲ့Eric က ခံ့ညားလွန်းသည်။ မနေ့ညက Noah အဲ့ဒီ ရင်ခွယ်ကျယ်ထဲမှာ အိပ်စက်ခဲ့တာကို သတိရတော့ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ဆန်လာပြန်၏။
"Eric ကို အလုပ်မပိုစေချင်ပါဘူး"
"မင်းက ကိုယ့်ရဲ့ ကောင်လေး ဖြစ်နေပြီလေ"
တည်ကြည်စွာ ဆိုတဲ့စကားက မချိုသာပေမဲ့
Noah ကို ကြည်နူးစေဖို့ လုံလောက်သည်။
လက်နက်နှင့်ယဥ္ပါးစေကာမူ
ကြင်နာစွာ ထွေးပွေ့တတ်လေသော လက်တစ်ဖက်ကို အသာဆွဲယူပြီး Noah အနမ်းတစ်ရှိုက် ပေးအပ်မိသည်။
အရိုက်ခံရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက် ဘဝကနေ Eric ဆီက နွေးထွေးမှုကို ရလာတဲ့
သူ။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ကျွန်တော့်ကို ဂရုစိုက်ပေးလို့"
"My pleasure"
