"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8. BÖLÜM "SENDROM"
Başıma daha büyük ne gelebilir ki?
Bu cümleyi kura kura kendimi en sonunda bir mafyanın gözünde kiralık katil konumuna düşürmüştümve bunu reddetmeme hiçbir şekilde inanmıyordu. Benden istediği tek şey ona olanları anlatmamdı. Fakat bu da benim yapamayacağım tek şeydi.
Ne yapacağımı bilmez bir şekilde kapının yanında öylece dururken Yiğit'in imalı konuşma yapıp evden çıkmasının üzerinden henüz sadece birkaç dakika geçmişti. Bu yüzden bir çekmiş olduğu kapıya bir de salona baktım ve o an boş boş durmanın bana hiçbir şey kazandırmayacağı bir kez daha zihnimin içindeki yerini aldı.
Hiç düşünmeden hemen yanında durduğum kapıyı açtım. Neyse ki bu sefer kilitleme ihtiyacı duymamıştı. Kapıyı açınca Yigit'in arabasına doğru yürüdüğünü gördüm.
"YİĞİT!" Durdu ve ağır hareketlerle bedenini bana çevirdi. Aynı zamanda bahçedeki diğer adamların hepsinin bakışları da beni bulmuştu. Yiğit çatık kaşlarıyla arabasının yanında durmuş bana bakarken üzerimdeki bakışları ve ayağımda ayakkabı olmamasını umursamayarak ona doğru koştum.
Yanına ulaşınca durdum. Güneşin yaktığı zeminden dolayı ayağım yansa da bunu göz ardı ettim. Yiğit ellerini arkasında birleştirdi ve neredeyse hiç yumuşamayan sert çehresiyle birlikte gözlerini gözlerime odakladı.
"Ben katil değilim." Dedim tek nefeste. Cevap vermedi, tepki bile vermedi.
"Kimse tutmadı beni. Hiç kimse onu öldürmemi istemedi benden. Ben kiralık katil falan değilim. İçinize sızıp, sizi öldürmek isteyen birisi de değilim. Bunları söylemek bile bana saçma geliyor ama bunlardan uzak olan birisiyim." Yine hiçbir tepki vermedi. İstifini bile bozmadı.
"Sıradan bir hayatım var benim. Sıradan bir ailem, işim var. Ben sizin gibi değilim. Ailemi az çok sen de tanıdın kim olduğumu sen de çok iyi biliyorsun. Neden böyle bir şey düşünüyorsun bilmiyorum ama ben senin düşündüğün gibi birisi değilim. Ne olur inan bana." Yanan ayaklarımı sürekli birbirinin üzerine koyarak konuşuyorum. Yoksa karşısında ayakta duramayacağım. Yiğit'in gözleri bir süre gözlerimde takılı kaldıktan sonra ayaklarıma baktı. Bir şeyler söylemesini beklerken bir anda kolumdan tutup, arabanın gölgesine doğru çekti. Bu ayaklarımın rahatlamasına neden olurken o eski pozisyonuna yeniden döndü.
