"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.🦋
Keyifli okumalar.🍒 *****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
46. BÖLÜM "SİYAH GÜL"
Hayatımızı aldığımız kararlar şekillendirir. Bazen de hayatımıza yön verenler şeyler bir başkasının aldığı kararlar olur. Evet ben de şimdi hayatıma yön verebilmek için bir başkasının alacağı o kararı bekliyorum.
Dönecek mi? Dönmeyecek mi?
Hep merak etmiştim; gidene mi yoksa kalana mı daha zor diye? Artık o sorunun cevabını çok iyi biliyorum. Gitsen de kalsan da hâlâ gelmesini bekleyene daha zor.
Başımı cama yaslamış, bir açılıp bir kapanan gökyüzüne ve yağmurlu caddeye bakarken düşündüğüm şeyler tam olarak bunlardı. O yoldan elbet bir gün gelecek mi gelmeyecek mi?
"Gelmeyecek sanırım." Arkamı döndüm, bir saattir salonda volta atıp başımı döndüren dayıma baktım, kaşlarım istemsizce çatılırken konuştu.
"Bizimkiler diyorum hâlâ gelmedi ya hani? Bir sorun çıkmıştır belki de. Ondan öyle dedim, eniştem gelmeyecek sanırım." Kendini açıkladı, bir an için zihnimden geçenleri okuduğunu falan düşünmüştüm. Merakla gözlerle bakarken tek kelime etmeden önüme döndüm, başımı yeniden pencereye yasladım. Cama vuran yağmur damlasının süzülüşünü gözlerimle takip ettikten hemen sonra yola doğru bakmaya devam ettim.
Koskaca 3 gün geçmişti hâlâ ne gelen ne giden vardı. Ve ben hâlâ umutla onun kendisi için en doğru kararı verip geleceğine inanıyordum. Belki de çaresizce bu umuda tutunmuşumdur sadece, bilmiyorum.
"3 gündür ağzından tek kelime çıkmadı Elif! Konuşmayacak mısın bizimle?" Dayım yanımda belirdi, gözlerimi ona çevirdim, dönmüş olabilirim, Yiğit'i bırakmış olabilirim ama bunları onlar istiyor diye değil Yiğit için yapmıştım, biraz da kendim için, onlar için değil. Döndüm diye de onların yaptıklarını unutmadım, yaptıklarını ve söylediklerini son nefesime kadar hatırlayacağım, hiçbirini affetmeyeceğim. İşte tam da bu yüzden 3 gündür onlarla tek kelime bile etmiyorum.
"Tamam hepimiz hata yaptık, iki tarafta birbirini kırdı ama sen de anladın artık bizden başka kimsen olmadığını." Cevap vermedim, gözlerimi yeniden yola çevirdim. Benim kimseye ihtiyacım yok kendime yeterim demek istedim ama demedim, bunun için bile konuşmak istemedim.
"Hepimiz neler olduğunu çok iyi biliyoruz. Bu mutsuz, durgun hâlinin sebebinden haberimiz var." Gözlerimi kıstım, tek kaşımı kaldırıp şüpheyle baktım yüzüne. Neyden bahsediyordu bu? Bizim ikimizin arasında geçen bir konuşmadan nasıl haberleri olabilir ki? Ayrıca haberleri olmuş olsaydı sen bir de o adama dön mü dedin diyerek bir olay daha patlatmış olurlardı.
