"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?"
Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uz...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar...
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
23. BÖLÜM "İŞE DÖNÜŞ"
Aynadaki aksime bakarak hazır olduğuma kanaat getirdim. Şu an tam da eskisi gibi görünüyorum işte. Kendimi yeniden güzel hissetmeye başlamıştım. Fakat böyle hissetmek için de saatlerdir kendimi toparlamaya çalışıyordum. Sabahın bir köründe gözlerime soğuk kaşık bile koymuş, göz altı torbalarımdan kurtulmaya çalışmıştım ama iyi olmuştu, kendime gelmiştim.
"Sadece eskisi gibi görünmek bile iyi hissetmeme neden oldu. Her şey düzeliyor sonunda." Kendi kendime mırıldanarak son kez kendime baktım. Koyu mavi pantolonum ve beyaz gömleğimle bence çok iyi görünüyordum. Buradaki kıyafetlerimin içinden ancak bunları seçebilmiştim. Şu an tek eksiğim ayakkabılarımdı çünkü beyaz spor ayakkabılarım pek de şık durmuyordu. Fakat onu da Ebru'ya attığım mesajla halletmiştim.
Yatağın üzerinde duran telefonumu aldım. Henüz vakit çok erkendi ama ben ne olur ne olmaz diye erkenden uyanmıştım. Odadan çıkıp salona indim. Yiğit normalde bu saatlerde uyanmış olurdu ama ortalarda görünmüyordu. Zaten onu görmemem şu an benim için daha iyiydi.
Yanıma telefonumdan başka hiçbir şey almayarak evden çıktım. Çıkar çıkmaz her zamanki gibi iki adam yanıma geldi.
"Yeşim Hanım bir şey mi istemiştiniz?" Adamın bana Yeşim demiş olmasını görmezden geldim.
"Hayır hiçbir şey istemedim. Okula gidiyorum, yani işime dönüyorum." Adamlar birbirlerinin yüzüne baktıktan sonra bana döndüler.
"Ne yani siz şimdi evden çıkacak mısınız?" Başımı salladım.
"Evet Yiğit..." Devam etmeme izin vermedi.
"Yiğit abi böyle bir şey söylemedi bize. O bize söylemeden çıkmanıza izin veremeyiz." Sakin kalmaya çalıştım.
"Ama..." Yine konuşamadım, yine sözümü kesti. Artık konuşmama bile izin vermiyor olmaları ciddi anlamda sinirimi bozuyordu.
"Lütfen önce gidin ve Yiğit abiyle konuşun. Siz de biliyorsunuz bunu." Vakit kaybetmemek adına onunla konuşmaya devam etmek yerine yeniden eve girdim ve üst kata çıktım. Dün gece ona bunu zaten söylemiştim. Onun böyle bir şeye hayır demek, engel olmak gibi bir hakkı yoktu.
