İKİ // (TAMAMLANDI)

♧34♧

/SAVAŞ

Amcamla Yağmur yanımızdan uzaklaştıktan sonra herkes büyük bir gürültüyle konuşmaya başlamıştı.

Bense sadece gittikleri tarafa bakabiliyordum.

Her şey neden bu kadar bir anda olmuştu?

Amcamın o hali gözümün önünden gitmiyordu. Amcam her zaman tanıdığım en tasasız, rahat, canlı insan olmuştu. Onu tekrar o halde görmek çok... rahatsız ediciydi.

Melih’in, “Ne oldu demin ben hiçbir şey anlamadım.” demesiyle daldığım yerden bakışlarımı çektim. “Yağmur'un babası  ölmüş mü yani?”

“Amcamın yüzündeki ifadeyi görmedin mi? Ölmüş galiba.”

Ölmek...

Dilde nasıl bu kadar basit bir eylem gibi duruyordu?

Ölmek. Hayatının bitmesi. Her şeyin gitmesi.

Yağmur’un babası ölmüş müydü? Artık yok muydu hayatımızda, hayatında?

Ne tepki vereceğimi bilemiyordum. Eğer gerçekten ölmüşse...

Mutlu olmamız gerekirdi değil mi?

Mutlu olmalıydık.

Ama ölüm çok ağır bir kelimeydi. Yaşamayınca hafifti evet. Ama gerçekten duyunca bu dünyada yok olmasını en çok istediğin insan olsa bile çok ağırmış gibi geliyordu.

Yağmur...

Yağmur neden inanmamıştı?

Şu an ben de inanıp inanmamak arasında gidip geliyordum ama bu büyük ihtimalle çok ani bir haber olmasından kaynaklıydı. Yağmur da benim gibi miydi?

Bu yüzden mi inanmamıştı?

Ama yüzündeki ifadeyi görmüştüm.

Taviz vermeyen bir ifadeydi. İnanmıyordu.Daha çok rüyadan çıkmaya çalışır gibi bir hali vardı ama hiçbir türlü inanmıyordu.

Ben inanmıştım. İçten içe biliyordum. Amcamın o hali sahte olamazdı.

Bitmişti işte.

Kurtulmuştu o adamdan!

Bir anda içim yine garip bir duyguyla dolunca bu düşüncenin ne kadar doğru olduğunu sorguladım. Evet kurtulmuştu da... Ne olacaktı şimdi ona?

Bu düşünceyi kafamdan silkeledim. Şu anda bunu düşünmek istemiyordum. Kafamı kurcalayan tek şey şu andı. Şu anda Yağmur'un nasıl olduğu. Görünce nasıl tepki verdiği. Bir an onu düşününce aramızdaki bağ çalışır gibi oldu.

Gözlerimi kapatıp yutkundum. Keşke onunla gitseydim.

Sahi neden burada kalmıştım?

Cevabım çok gecikmedi; ayağa kalkmaya çalışırken acı dolu sesler çıkarıyordu.

Dönüp bir tekme daha indirmek istedim ona ama Yağmur bunu istemezdi. Ne yaptığını bilse bile istemezdi. Şu anda ona destek olmalıydım değil mi?

Sonuçta... babası ölmüştü.

Olmayan babası. Tiksindiği babası.

Ölmesini istediği babası. Bir zamanlar en yakın arkadaşı olan babası.

Bir an sesi kafamda yankılanır gibi oldu.

“Bugün onunla son günümdü. Babamla. Bende kalan son parçasını da bıraktım.”