İKİ // (TAMAMLANDI)

♧42♧

/ SAVAŞ

Farkında olmadan yürümeye başladım.

Siktir git demişti.

Ben ona, ona aşık olduğumu söylemiştim ama o bana 'Siktir git.' demişti.

Siktir git.

Merdivenlerden inip sokağa çıktım.

Ekin'le öpüşmüş müydü yani?

Yoksa daha mı fazlasıydı?

Göğsüm yanıyordu. Çok üzgündüm. Çok. Kıskanıyordum. Sinirlenmiştim. Reddedilmiştim. Her anlamda.

Ve onu üzmüştüm.

Ne yaptığımı bile bilmiyordum ki.

Tek istediğim oradan gitmekti. Ama beni çok zorlamıştı. Söylemem için çok zorlamıştı.

Neden?

Neden yaptın bunu Yağmur?

Sahile doğru yürürken adrenalinden kalbim hâlâ hızlı atıyordu. Ne yaptığımın bilincine varmakta zorlanıyordum.

Bu kadar ay içimde tuttuktan sonra...
Hatta kendime bile yeni itiraf etmişken. Sırası değildi... Hiç sırası değildi. O beni arkadaşı olarak görüyordu.

Ne yapmıştım ben?

Ekin'den bir farkım olmadığını söylemişti. Yağmur Ekin'i bana ilk anlattığı sıralarda artık onu kaybettiğini söylemişti. Ama beni kaybetmek zorunda değildi ki...

Ben sadece...

Ben sadece o an kendimi tutamamıştım. Neler olacağını düşünememiştim.
Bu kadar sinirleneceğini düşünmemiştim.

Neden bu kadar sinirlenmişti ki? Aynı şeyi yaşadı diye mi? Neden? Neden benden nefret eder gibi konuşmuştu?

Ben sürüklenir gibi yürürken söyledikleri kafama doluşuyordu.

'Seni de istemiyorum tamam mı?!'

Göğsümdeki sızlama arttı.

'Artık Ekin'den hiçbir farkın yok! İstemiyorum seni de!'

Anlamıyordum.

'Ekin de sen de her şeyi bozuyorsunuz. Her şeyi!'

Biz...

Yani ben...

'Neden gitmeme izin vermiyorsunuz?!'

Son cümle sanki zihnimde birkaç defa yankılandı.

Neden gitmeme izin vermiyorsunuz?

Sahile kadar gelmiştim. Yürümeyi bırakıp etrafıma baktım.

Neden gitmeme izin vermiyorsunuz?

Her şey yavaş yavaş aydınlanıyordu.
Nefesimin boğazımda tıkandığını hissettim.

'Bana ne düşündüğünü söyle.' demiştim.
'Hiçbir şey.' demişti. 'Hiçbir şey düşünmüyorum. Hiçbir şey yapmıyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum. Bitti.' Nefesini içine çekmişti. 'Nefes alıyormuş gibi hissetmiyorum.'

"Neden gitmeme izin vermiyorsunuz?" diye tekrar ettim istemeden.

Yağmur...

Düşündüğüm şeyi yapmazdı değil mi?

Sonra aklıma o gün kafedeki odada konuştuklarımız geldi. Neden birden bunu hatırlamıştım bilmiyordum.

Annesinden bahsetmişti. İntihar ettiğinden. Önce kızdığından ama sonra anladığından. Ve sonra-