How We Fell

[41]

K e i t h

Umalis na ako, at pumunta sa sementeryo.

Nag-park na ako ng kotse ko at saka bumaba. Kinuha ko na ang flowers na kakabili ko lang at naglakad papunta sa puntod niya. Napangiti ako.

"Hi, kamusta ka na?" tanong ko habang binababa ko ang white flowers sa gilid. Sinindihan ko ang kandila, napabuntong-hininga, at saka nagsalita. "I know it's been a pretty long time, before I could go back to pay you a visit. Among all people, it is I who owe you visits, no matter how busy I am, and I know that's not an excuse. And yet, it's been months before I could go back. It's just that, I can't take it. I can't bear the pain that kills me inside whenever I'm here. Hindi ko pa din kaya. Hindi ko pa din kayang kausapin ka, nang walang tumutulong luha, nang walang halong kirot sa damdamin, at walang halong pagsisisi. I'm sorry.. Alam kong gasgas na ang phrase na 'yan sa'yo. Alam kong kahit kailan, kahit ilang beses ko pang paulit-ulitin 'yan, wala nang magbabago. And I'm sorry. Ayan, nagasgasan na naman. Pero kasi... Wala na akong alam na tamang dapat sabihin. Pasensya na, pasensya na gago ako. Masyado akong gago at nagpakagago sa kagaguhang ginawa ko sa'yo."

"Sagot naman dyan, oh." Napakagat na ako ng labi ko, desperado na yata ako sa sagot niya. "Ang tanga ko, noh? Alam ko namang hindi ka na makakapagsalita pa, alam kong hindi ka na gigising at babangon pa dyan.. And again, I'm sorry. Again and again and again I'm sorry." Pinunasan ko na ang mga luhang kanina pa tumutulo. "I have to go now..." Pamamaalam ko, at bumalik na sa kotse nang mabigat na naman ang loob at nagdrive na pauwi.

Hanggang kailan pa ba ako magdudusa dahil sa pagkawala mo?

X a v i e r

Naglalakad ako sa hallway noong biglang may humablot sa braso ko and the next thing I knew, I was inside the lab.

"Morseff?" Nanlaki ang mga mata ko. Napangisi lang siya.
"Baby," nag-pout ito.
"Ano bang pinaggagagawa mo?" Inalis ko ang kamay niya sa pagkakahawak sa braso ko. "Andy, what the hell do you want now, huh?"
"It's the scene where I admit everything I feel for you." Hinawakan niya ang pisngi ko, agad ko namang nilayo ang kamay niya at umiling.
"No. Leave me alone."
"I still love you!" Sigaw nito sa akin.
"Well, I don't!" Sagot ko. "I don't love you anymore. And I wish I never did."
"I know you still want me. I'm here. If you want me back, tell me right now and I'll break up with Keith."
"No," matigas kong sagot. "I have a girlfriend. May girlfriend ako, may Jamie Ruther ako, at mahal na mahal ko siya."
Napatawa siya. "Bullshit. I know you're just using her. Aren't you?" Sabi niya, in a flirty tone and a flirty manner that made me want to puke.
"Leave us alone, Morseff. I love that girl more than I could ever love anyone. Masaya na ako. Find your own happiness."
"Sure you're happy, but we both know you're happier with me."

Pinipigilan ko ang sarili kong matawa. Grabe, ganito na ba siya kadesperada? "Just stop dreaming, okay?" Finally, I let out a laugh. "In your dreams, Andy. In your biggest dreams I'll ever go back to you." Napangisi ako. "Now stop being so desperate, and leave me and my girlfriend alone."

Lumabas ako ng lab, at nasaktong si Ruther kaagad ang napadaan sa harap ko. Agad naman niya akong napansin at niyakap ako. "Loooove!" Agad naman akong kinabahan noong bumukas ang pinto ng lab, ang pintuan kung saan ako nanggaling noong nakita niya ako. Kumalas siya sa pagkakayakap.

"You're.... together...?" Pabalik-balik ng tingin si Ruth sa amin ni Andy. "In.. that room?"

"Love, it's not what you thi–"

"Yes." Andy said. "We were together. And I sure did have fun. Right, babe?"

"What the hell are you saying?!" Nagkasalubong na ang kilay ko. Kumukulo na talaga ang dugo ko dito sa babaeng 'to! "Love, wag kang maniniwala dyan sa babaeng yan. Believe me, okay? Walang nangyari. Believe me." Hinawakan ko ang mga kamay niya, at tumingin sa mga mata niyang nangingilid na ang luha. "Believe me." Hinalikan ko pa ang isa niyang kamay. "Please."

Inalis niya ang mga kamay niya at pinunasan ang patulo na niyang luha.

"Alam mo, kung 'di ka sana sumulpot sa scene may part 2 pa. Pa-epal ka talaga," she said as she rolled her eyes.

"Don't fucking say anything. Your mouth is full of lies," sabi ko sa kanya. Kinuha ko naman ulit ang mga kamay ni Ruther. "Love, you don't believe her, right? Hindi ka naniniwala, 'di ba? You trust me... right?"

"Nakakatampo lang..." Yumuko siya. "Sabihin mo lang kung talagang may nangyari, iintindihin ko naman eh..." Bulong niya sa'kin. Bigla akong nalungkot. Ayokong nakakaramdam siya ng ganito.

Niyakap ko siya nang mahigpit, at hinalikan sa may bandang malapit sa tenga, at bumulong. "Promise, wala. Promise yan, love ko. Alam mo namang gusto lang nyang babaeng 'yan masira tayo eh.. 'Di ba?"

Para akong natanggalan ng tinik sa dibdib noong naramdaman kong tumango siya at ngumiti. Bumulong siya sa akin. "Don't worry, pinagkakatiwalaan naman kita eh." Napatingin naman ako kay Andy, na kasalukuyang inis na inis. Ano ba naman kasi, bakit ang desperada nya.

Ilang sandali pa'y dumating naman si Keith, syempre para sunduin ang girlfriend niya. Little does he know na ako pa din ang gusto ng babaeng kinakasama niya ngayon. I knew it. From the first place I knew na isa sa kanila magloloko.

"Babe, why are you here?" Tanong sa kanya ni Keith Kenneth.
"Para luman--" Tatapusin ko na sana noong biglang nagsalita si Morseff.
"Di." Oh, sakto pa ang pagkakasabi nya ng "hindi" oh. "I'm here because I left my bag kanina sa lab, kaya I decided to get it back."

What a disgraceful, lying girlfriend.

Too bad Keith Kenneth.

Pangalawang karma mo pa yata si Andy Morseff.