Bence Biz

45

Merhabalar 🌸

Düşük enerjili ve karamsar satırları yazmak tahmin ettiğimden daha zormuş, bir türlü gönlünce tamamlayamadım!
İçim daraldı, hatta biraz ağladım.
Fazla iç çekişmelerin olduğu bir bölüm bu fakat ilk bölümden, tanıtım kısmından beri anlatmaya çalıştığım hikayeyi daha net görmenizi istedim.

Keyifli okumalar, yorumlarınızı ve eleştirilerinizi bekliyorum. 😊

'Bir de ayağına gittin öyle mi?'

Daha fazla dayanamayarak gözlerimi devirdim.

'Evet gittim, yine gideceğim.'

Babam düşünceli bir şekilde bıyıklarıyla oynadı, bir şeyleri aklı almadığında böyle kara kara düşünürdü genelde. Şimdiyse aklının almadığı şey Emir ve bendik, benim duygularım.

'Seni böyle saçma bir sebepten kaçırdığı için aptal olduğunu söylemek istiyorum fakat...benim dik kafalı kızımı ayağına getirecek kadar da akıllı...'

Pof! Babamdan başka türlüsü beklenemezdi. Romantizmin, duyguların bile akıl ve zeka ile yönetildiğine inanıyordu fakat...o kadar basit değildi işte.

Bu konuda kalbini kırmamak için sessiz kalıp tabağımdaki peynirleri yedim, böylesi herkes için daha sağlıklıydı.

Günlerdir hiçbir şey yiyemediğim gerçeğini kabul edersek...

Berbat bir haldeydim.

Fakat belli ki halimden en az anlayacak iki insanla kahvaltı ediyordum.

Mert izlediği herhangi romantik komedi filminden bir kesiti aktarır gibiydi. 'Ama kapıda beni öyle görünce adama inme indi sandım, konuşamadı kaldı öylece...Benim kanaatim ikisi de aptal.'

Eh, hırslı ve biraz da bencil biriydi Mert. Kendisi bizzat sevmeden aşık olmayı aptalca bulması kadar normal bir şey yoktu.

'Kendini, benim kendi kızımı işin içine katabileceğimi düşünecek kadar önemsiyor olması beni hayli şaşırttı. Hırslı bir çocuk olduğunu anlamıştım ama...'

Babam çekinir gibi yüzüme bakıp gülümsedi, seni ben yaptım gülümsemesiydi bu, beni ne kadar sevdiğiyle alakalı bir yorum yapacaktı.

'Ben sadece hak ettiğim kadarını almaya niyetli bir adamım, kaldı ki sen benim canımsın...bu çok amatörce olurdu doğrusu.'

Elimle yüzümü kapattım, çığlık atmak istiyordum.

Babam nasıl hissettiğimi anlamış gibi koyu renk gözlerini kısıp masanın öteki ucundan elimi sıktı.

'Senin için bu kadar önemliyse...onunla konuşabilirim? Sadece senin baban olarak?'

İstersem gerçekten bunu yapacağını biliyordum fakat olumsuz anlamda başımı salladım.

'Hayır, Emir'in sadece biraz zamana ihtiyacı var..'

Mert bana burukça baktı.

'Bence durup biraz kendine de bakmalısın küçük kardeşim, seninde yeni yüzleşmekte olduğun şeyler var.'

Haklıydı.