Against the Waves (Malapascua Series #1)

Capítulo 39

Peor

MELANIE DELA ROSA'S POV

Dahan-dahan ko namang iminular ang aking mga mata. Kinusot ko muna ang mga ito, bago ko inilibot ang aking paningin sa kabuuan ng silid.

My eyes widened when I only see, is a large bed. Mas lalong nanlaki ang aking mga mata ng maramdaman kong gumagalaw ang aking hinihigaan. There's something wrong!

Kaagad akong napabangon at binuksan ang pintuan. Tumambad kaagad sa akin ang magandang tanawin ng karagatan, kumikinang ito na parang mga krystal nang dahil sa sinag ng araw. Oh my god! Ngayon ko lang naalala ang lahat-lahat! May kumidnap sa akin!

Biglang umahon ang kabang aking naramdaman. Dahan-dahan muna akong napahawak sa railings ng yate. May nakita naman akong isang lalakeng nakatakuko ang dalawa niyang mga kamay sa railings ng yate, facing the blue wild sea.

Mas lalos kumalabog ang aking puso, at mas lalong pinagmasdan ang kabuuan ng lalake. He's familiar to me, paano ko nga ba makakalimutan ang isang lalakeng minahal ko ng sobra, hindi ba?

Ang matipuno nitong pangangatawan, ang tangkad niya, ang buhok niya. Lahat!

Anong ginagawa niya rito? 'Di ba, dapat... kasama niya na ngayon ang babaeng mahal niya?

Umawang ang aking bibig nang bigla itong humarap sa akin. His damn cold stares make my legs, trembled.

Kaagad ko na lamang iniwas ang aking paningin, hindi ko siya kayang tignan. Marami akong tanong na gustong ibato sa kaniya, pero hindi ako makapagsalita.

Mas lalo lamang akong kinabahan noong unti-unti siyang lumapit sa akin. Never leaving his eyes on me.

"You have a thousands of reasons to explain, Melanie."

Nanlaki ang aking mga mata sa kaniyang mga sinabi. Ti-tinawag niya akong, Melanie.

Hindi ko alam ang dahilan kung bakit bigla na lamang lumundag ang aking puso, nang dahil lang doon.

"Why can't you talk? Why can't you, explain your side? Huh?"

Napakagat-labi na lamang ako. Hindi ko inaasahan na mangyayari na naman ang ganitong eksena.

Deja vu, naulit na ito dati eh.

"Why are you here? You shouldn't be here, Manuel."

Sabi ko sa kaniya pabalik, pero ganoon pa rin ang ekspresyon ng kaniyang mukha. Alam kong malaki ang nagawa kong kasalanan sa kaniya, pero hindi naman siguro tama na... iwan nalang niya ang Pilipinas nang dahil lang sa gusto niya ng eksplenasyon.

We're over! Matagal na kaming tapos!

"I'm here... for an explanation, Melanie."

Kumunot naman ang aking noo nang dahil lang sa kaniyang sinabi.

"Tapos na tayo Manuel! Hindi mo na kailangan nang eksplenasyon ko!" sabi ko sa kaniya, kahit na nanunubig na ang gilid ng mga mata ko.

I need to fight my feelings! Kasi... alam ko sa sarili kong matutukso na naman ako, kapag nagpadala ako sa damdamin ko, para sa kaniya!

"We're not yet, over! Melanie!"

Parang kulog ang kaniyang boses nang dahil lang doon. Kaagad naman niyang hinawakan ang aking magkabilang siko, pinipilit ko naman itong kunin sa kaniya, pero mas malakas lang talaga siya sa akin.

"Bakit mo 'ko iniwan? Bakit ka umalis ng walang paalam? Bakit ka nagpapanggap?!"

Parang bala ang mga salitang binibitawan niya. Mas lalo lamang akong natatamaan nang dahil lang doon. Please, Manuel! Just let me go!