Pastayı bitirmiştik. Şu an üçümüz de yatağa uzanmış, tavanı izliyoruz. Ayaz abim yeni saçımı sevdiğini, ama kestirmemi istemediğini, alışmasının biraz zaman alacağını söyledi. Oysa ki ben uzun saçımdan sıkılmıştım. Taraması zordu, yıkaması zordu. Bir de saçınız inancıysa hiç çekilmiyordu. Abime cevap vermemiştim. Meriç abimin tepkisinin nasıl olacağını da bilmiyordum. Tuhaf ama abilerim saçımı kestirmeme karşıydı. Neden diye sorduğumda bana uzun saçın yakıştığını söylüyorlardi. Ama ben kısa saçı daha çok seviyordum. Abilerime de bunu anlayamıyorum.
Yataktan kalktım. Beren i merak ediyorum. Meriç abim gelene kadar belki biraz konuşabiliriz. Poyraz uyumak üzereydi. Ayaz abim uyumuştu. Bu görüntü gülümseme neden oldu.
Poyraz yavaşça gözlerini açtı ve konuştu.
Poyraz: Nereye abla?
Ben: Beren e bakacağım.
Kafasını salladı. Ben odadan çıktım. Aşağı kata indim. Beren in odasının önüne geldim. Kapıyı çalıp ben olduğumu söyledim. Ardından odaya girdim.
Merak ediyordum , neden evlendiğini.
İçeri girdim. Bu sefer o kadar yumuşak değildim. Koltuğa oturdum. Beren de yanıma oturdu.
Ben: Neden Beren? Niye evlendin?
Anında başını eğdi.
Beren: Tamam, anlatacağım.
Beren: Ben yetimhanede büyüdüm. On yaşıma kadar. Okula giderdim sadece. Fazla arkadaşım yoktu. Bir gün görevli ablalar beni güzelce giydirdi. Saçımı taradı, ördü. Sonra müdire hanımın odasına götürdü. Orada bir aile vardı. Bana gülümseyerek bakıyorlardı. O gün mutluydum heyecanlıydım. Sonuçta bir aileye katılacaktım. Onlara anne-baba diyecektim. Belki ablam, abim olacaktı. Biz parka gidecektik, bana oyuncak bebek alacaklardı, belki de bebek evim bile olurdu.
Annem, saçımı örecekti, bana güzel kızım diyecekti, beraber alışverişe bile çıkardık belki.
Babam, her işten geldiğinde bana satılacaktı, beni sevecekti, koruyacaktı.
Ablam ile belki tartışma yaşardık. Ben ablamı kıskanacaktım. Ama gün sonunda barışacaktık. Satılacaktık. Belki beraber uyurduk.
Abim, belki bir abim de olurdu. Beraber okula gidip gelirdik. Ben anlamadığım konuları sorardım abime.
Ben: Bunları söylerken göz yaşları durmuyordu. Karşıya bakıyor, sanki o heyecanı tekrar yaşıyordu.
Eve gittiğimiz ilk an dışlanmaya başlandım. İki abim vardı. Ablam yoktu belki ama abilerim ile iyi anlaşabilirim diye düşündüm. İlk bir hafta prensesler gibiydi. Hepsi bana o kadar iyi davranıyordu ki, bir masalda olduğumu sandım. O bir hafta sonra okula gitmedim. Cehennem hayatım başlamıştı. Bir abla vardı evde. Annem, babam işe, abilerim okula gidince herşeyi bana yaptırırdı. Akşam olunca da çok yaramaz durdu derdi. Ben... Ben sadece sevgi istedim.
Babama bebek evi istemediğimi, oyuncak bebek bile istemediğimi, sadece okula gitmek istediğimi söyledim. Babamın cevabı bir ömür boyunca vücudumda taşıyacağım bir iz oldu. Abilerim ilk iki yıl birşey yapmadı bana. Küçük abim yapmazdı. Ama büyük abimin eli çok ağırdı.
