🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🤩
Burnumu çektim. Hafif esen rüzgar rahatlamamı sağlıyordu. Dalga sesleri geliyordu. Bu beni daha fazla huzura ulaştırıyordu. Derin bir nefes aldım. Ciğerlerime ulaşan deniz havasını hissettim. Belki elli kez çalan telefonumu sessize aldım. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Belki bu yaptığım çocukça. Ama olsun.
Söz vermiştik. Aramızda sır olmayacaktı ki bunu saklamaları kendimi aptal gibi hissetmeme neden oldu.
Saat akşam sekizi geçmişti. Abilerim sürekli beni arıyordu ben de açmıyordum.
Birden yanımda bir hareketlilik hissettim. Kafamı sol tarafıma çevirdim. Kenan abi yanıma gelmişti. Beni görünce gözlerindeki endişeyi gördüm. Ama o kadar çok ağlamadım ki?
Kenan abi: Kızım, ne oldu sana? Biri bir şey mi yaptı? Abilerin nerede?
Kızım dedi.
Kalbim acıdı. Bir şey olmamış gibi konuştum.
Ben: Bir şey olmadı. Abilerim evdedir herhalde
Konuşmak istemediğimi anlamış gibi kafasını salladı. Cebinden bir paket sigara çıkardı. Kendisi bir tane aldı ve çakmak ile yaktı. Bana da paketi uzattı. Olumsuz yönde kafamı salladım.
Kenan abi: Karımı çok seviyordum. Bir kalbin iki yarısı gibiydik. Bir gün akciğer kanseri olduğunu öğrendim. Son evredeymiş. Canı acıyordu. Canım acıyordu. Beni bıraktı gitti. Şu dünyada sevdiği olmadan insan ne kadar boşmuş. Tam üç yıl boş boş gezdim. Ama kızlar vardı. Çok içlerine kapandılar. Oğlum desen, eve gelmez oldu. Bir çözüm bulmam gerekti. O da annen ile oldu. Onlar boşanmış zaten. Konuştuk falan. Meriç abini önceden tanıyordum. Gerçekten yaşına gore çok büyük işler yaptı. Çok iyi ve başarılı. Ben Meriç in annesi ile evlendiğimi bılmiyordum. Sonradan öğrendim. Anneni de sevdim. Ama ilk aşkım gibi değildi. Kızlar eski hale geri döndü. Oğlum eve gelir oldu. En önemlisi buydu benim için. Kendimi geçtim ben çocuklarım için. Annenin size olan tavrını da anlamadım. Kızlara iyi davranıyor ama neden size böyle davranıyor? Öz çocukları sizsiniz. Yanlış anlama. Sen de benim kızımsın. Seni öz kızım gibi seviyorum. Bu soruyu annene sordum. Aldığım cevap ise bir hiçti.
Telefonum bilmem kaçıncı kez titrerken saate baktım. Saat on olmuştu. Ben hiç konuşmamıştım. Kenan abi anlatmıştı hep.
Tekrar Poyraz arıyordu. Kapanmak üzere iken açtım.
Poyraz: Selin? Selin?! Neredesin? Niye haber vermedin. Nolur eve gel. Sana çok ihtiyacım var. Nolur gel. Biz de abimle konuşmayız. Ben... Ben kendimi iyi hissetmiyorum. Lütfen gel.
Ağlayarak konuşuyordu. Sesim gayet düz çıktı.
Ben: Otelde kalacağım. Eve gelmek istemiyorum.
Poyraz: Tamam ben de geleyim.
Ben: Tamam. Yarım saat sonra görüşürüz..
Dedim ve kapattım. Kenan abiye döndüm.
Ben: Ben de bılmiyorum annemin bize karşı olan tavrını. İçim gidiyor, onlara kızım demesi. Çünkü bana bir kere olsun kızım demedi. Beni sevmedi, sarılmadı, saçımı okşamadı... Ama alıştım.
Dedim ve gülümsedim. İzin isteyerek kalktım. Bir taksi buldum. Otelin adresini verdim.
Biz otele giderken telefonum tekrar çaldı. Arayana baktığımda Rüzgar abim olduğunu gördüm. Açtım. Neden açtım bılmiyorum ama açtım.
