MADEM | texting

1.9

bölüm şarkısı : jony - ты меня пленила
Sürprizleri hep bilinmeyenden beklememek lazım

🎶

Melis evde değildi. Kapısını tıklatıp odasına girdiğimde Anıl yatağın kenarında ellerini başının arasına almış zemini izliyordu. Sesimi duymadıyla kafasını kaldırdı. Uyumamış ve yorgun görünüyordu. Gülümsemeye çalışsam da onu o halde görünce başarılı olamadım.

Yanına oturmak için duraksasam da beklemeden oturdum. Kafasını kaldırmadan benim olduğum tarafa çevirdi. Bilinmeyenin tavsiyesini dinlemem lazımdı. Düşünerek hareket edersem asla yapamazdım.

Elimi koluna koyduğumda gerildiğini hissedebiliyordum. Acaba temastan hoşlanmıyor muydu? Bunu sormak hiç aklıma gelmemişti. Ama rahatsız olduysa bile kolunu kendisinin çekmesini istedim. Bir hareketlenme olmayınca konuşmaya başladım.

"İyi misin?" Benimki de soruydu. Gözlerinden bile acı çektiği belli oluyordu. "Bak çok yakın değiliz, biliyorum ama belki paylaş- " Cümlemi yarıda kesen şey sol gözünden akan bir damla yaşı görmem olmuştu. Hızla kafasını benim aksim tarafa çevirip akan yaşı sildi.

İçimde birinin karnıma tekme attığını hissettim. Midem kasıldı canım yandı. Ağır bir nefes aldığımda o da burnunu çekerek gürültülü bir nefes aldı ciğerlerine. Önüne eğilip elini tuttum. Bir süre elimize baktı. Düşünerek hareket etmeyi bir süre önce devre dışı bıraktığım için tersleyebileceğini umursamadan sarılmak istedim.

Neydi ona bu kadar acı çektiren bilmiyorum ama sarılırsak paylaşabiliriz gibime gelmişti. Zayıf kollarımı boynuna doladığımda bir süre elleri havada kaldı. Tereddüt etse de ellerini belime yerleştirdi. Omuzları hafifçe tekrar sarsılmaya başladı. Sakinleştirmek için elim istemsizce boynuna gitti. Saçını okşamaya başladığımda belimdeki kollarını daha sıkı sardı.

Onun odasında, o yatakta otururken ben ayaktaydım, sarılıyorduk. Kafasını bedenime dayamış kafası kalbimin hizasına geliyordu. Ben de bir elimle sırtını bir elimle saçını okşuyordum sakinleşmesi için. Bir süre öyle kaldık. Sakinleştiğini hissettim. İçimden bilinmeyene teşekkürlerimi iletiyordum o her ne kadar beni duymasa da.

Benden ayrılmak için hareketlendiğinde vücuduyla temas halindeki ellerimi çektim. Burnunu çekerken yine yüzüme bakmıyordu. Kafasını kaldırmayacağını anladığımda önünde eğildim.

"Bak ne oldu bilmiyorum. Anlatmana da gerek yok. Ama hiçbir şey için bu kadar üzülmene değmez. Kaç gündür kendini paralıyorsun." Ara verip bir cevap vermesini beklesem de konuşmadı.

"Paylaşmak istersen burdayım. Sorgulamadan dinlerim. Ağlamak rahatlatmıştır umarım. Aramızda kalır merak etme." Elimle kolunu sıvazladıktan sonra onu rahat bırakmaya karar verdim. Odadan çıkmak için arkamı göndüğümde burnunu tekrar temizledi.

"Teşekkür ederim Çiçek. İyi geldin."

Vücudumu dönmeden kafamı yana çevirdim. Göz teması kurduğumuzda gülümsedim ve kafamı yavaşça aşağı eğdim. Yavaş adımlarla odasından çıktım. Kapıyı kapatırken yatağına kendini bıraktığını gördüm.

🎶

demiştim hep bilinmeyenden beklemeyin diye