MADEM | texting

3.1

bölüm şarkısı : sezen aksu - güllerim soldu
hazırsanız çiçek bu bölüm şarkı söyleyecek
multi de kıyafet var kaydırıp şarkıyı da açın lütfen

bölüm hirarby sana ithafen

🎶

Bir hafta iki gün yedi saattir Anıl'a ulaşamıyordum. Mesaj atmış, aramış, evine gitmiştim. Melis eve gelmediğini söylediğinde başta onun için endişelenmiştim. Ama kendisiyle konuştuğunu anlattığında sadece benimle konuşmak istemediği anlamıştım.

Bir keresinde Melis'in telefonundan arayıp sesini de duymuştum. Ama o benim sesimi duymasıyla telefonu yüzüme kapatmıştı. O günden sonra ne ben ne Melis ulaşabilmiştik. Telefonlarımız çalsa da cevaplanmıyordu.

Her şeyin farkına varıp ona duygularımı söyleceğim zaman benden vazgeçmişti. Belki de gelip geçici bir sevgi olduğunu anlamıştı. Yıllardır içinde, beni gözünde büyüttüğünü onun için öylesine biri olduğumu anlamıştı. Ama bu benim kalbimi kırıyordu, yine de ona kızamıyordum. Affet beni barışalım dese içimden bir ses affettim diye bağırırdı.

Bunun dışında bir haftam yoğun sayılabilecek şekilde geçmişti. Koca hafta evden çıkmadan ara verdiğim derslerime çalışmıştım. Annemler sonunda eve dönmüşlerdi. Annem çok kötü görünse de babam onu mutlu etmek için elinden gelen her şeyi yapıyordu. Sık sık dışarıya çıkıp birlikte geziyorlardı. Beni de yanlarına çağırmışlardı ama çıkıp dolaşıcak halim yoktu.

Ben de onlar gidince bütün gün yatağın içinde yatıyor Anıl'a mesaj atıyordum, bir ihtimal engelini kaldırır diye. Belki gurursuzluktu bu yaptığım ama bana içimdeki duyguları hissettirdikten sonra gururumu bir kenara atalı çok olmuştu. Konuşsak her şey kafamda yerli yerine oturacaktı aslında. Beni istemediğini mi fark etmişti yoksa benim onu istemediğimi mi düşünüyordu bilmiyorum.

Bu akşam dönem sonu konseri düzenlenecekti. Ben de her zamanki gibi şarkı söyleyecektim. Muhtemelen Anıl da bunu biliyordu. Meltem hocayla önceden kararlaştırmıştık. Bütün hafta ezber yapıp provalara katılmıştım. Ama bunların birini yaparken bile aklımdan çıkmamıştı. Hatta yaptığımız provalarda dikkatimi dağıtmayı bile başarmıştı.

Birkaç gün önce akşamki konser için kıyafet almaya Melisle alışverişe çıkmıştım. Siyah düz bir elbise almıştık. Melis renkli bir şeyler giyinmemi söylese de mutlu değildim ve renkli giyinmek istemiyordum. Elimden gelse konseri iptal bile edebilirdim.

Canım yanıyordu ama kimseye belli edemiyordum. İçinde yaşadığım, yaşamak zorunda kaldığım acı daha da büyük bir ızdırap yaratıyordu. İçimde fırtınalar kopup gemilerim bir bir denizde alabora olurken dışarıdan durgun bir liman gibi durmak zordu.

Ama şimdi içerde son hazırlıkların bitmesini bekliyordum. Annemle babam gelmemişti. Babam başta gelmek için ısrar etse de ben sorun olmadığını söylemiştim. Annem şu an böyle bir ortamı kaldıramayabilirdi. Yanımda bir tek Melis vardı. Bir de okuldaki diğer insanlar geleceklerdi. Niye böyle bir gece düzenlendiğini sorgulamaya başladım. Başka zaman olsa düşünmeden şarkı söylerdim ama keyfim yoktu.

İçeriden alkış sesleri geldiğinde gruptaki arkadaşlarımla sahneye çıktık. Herkes yerine geçti. Bir değişiklik yapıp bu sefer farklı şarkı ile başlamak istemiştim. Her zaman söylediğim şarkı ile başlayacak cesaretim yoktu. Batu bagetleri birbirine vurup ritimi başlattı. Arkadan gelen fonla gözlerimi kapattım. Bir haftadır provalarda yaptığım gibi ona söyleyecektim, beni duymayacağını bile bile.