Sen de Ö(z)lüyor musun?

Komşu Komşuya Muhtaçtır.

Komşuluk haklarının hiç gözetilmediği bir zamanda yaşıyorken sizlere bu durumu en açık bir şekilde ifade eden olayı anlatmak istiyorum.
(Adam çocuğunun gözlerinden akan yaşları gördükçe içi, içine sığmıyordu. Tek bir çocuğu vardı ve hayatta ondan başka kimsesi kalmamıştı. Her gün çocuğunun acı feryatlarını duydukça kahroluyordu. Onu tekrar hastaneye götürmek istese de buna imkanı yoktu. Doktor, çocuğunun tekrar kriz geçirmesi sonucunda hayatını kaybedebileceğini söylemişti. Hastane uzak olduğu için yol üzerinde kriz geçirmesinden ve biricik oğlunu hastaneye yetiştiremeden kaybetmekten korkuyordu.
Zamanla çocuğun feryatları arttı. Baba artık dayanamayarak bir umutla çocuğunu kucağına aldı ve hızla hastanenin yolunu tuttu. Gözleri kapanmış tir, tir titriyordu. Kriz geçiriyordu...
Hastaneye vardıklarında çocuğun bedeni buz kesilmişti. Acil müdahale odasına aldılar ve kalp masajı yapmaya başladılar. Ancak gözler açılmıyordu. Gözler çoktan kapanmıştı. Babasının tek parçası olan evladının ölüm haberini vermek için doktor dışarı çıktı.
Baba umutlu bir şekilde doktorun gözlerine bakıyordu. Doktor başını umutsuzca sallayarak “ Maalesef kaybettik keşke daha erken gelmiş olsaydınız.” dedi.
Baba gözü yaşlı bir şekilde hastanenin çıkışına doğru yürürken doktor arkasından seslendi.
“Sanırım kimseniz yok, benim de işim bitti isterseniz sizi evinize bırakabilirim” dedi.
Baba ne söyleyeceğini bilememişti.  Doktor sözlerine devam ederek “ Lütfen, yardım etmeme izin verin. Nerede oturuyorsunuz acaba?” diye sordu.
Baba üzgün haliyle cevap verdi. “Yeni mahalle, Mevlana caddesi...”
Doktorun o an heyecandan gözleri büyüdü. “ Bir dakika ışıkların ilerisindeki gecekonduda mı kalıyorsunuz?”
Baba durgun bir sesle “ Evet, neden sordunuz?” dedi.
Doktorun cümlesi babanın içini paramparça etmeye yetmişti.
“Ben de orda oturuyorum...”)
Bakmamız lazım görmek için. Gitmemiz lazım evlere, insanlar edinmemiz lazım. En başında da evimize komşu olan kimselere.
Hayat bizi çok değiştirdi. Kimi insanlar başkalarının acısını düşünmekten kendisini düşünemez hale geldi, kimisi ise kendi acısını düşünmekten başkalarını düşünemez hale geldi.
Evet dostlarım, hayat bizi çok değiştirdi. Uzaklarda olan insanlar bir tarafa, baş ucumuzda olan komşularımızı dahi ziyaret etmez hale geldik.
Komşu komşunun külüne muhtaçtır atasözünde olduğu gibi bir külü çok görüp kendimizi yakarak kül haline getirdik.
Kendimizden çok uzaklaştık ve tıpkı o baba gibi sahip olduğumuz ne varsa kaybettik.
Kötü olmadık ama kötülüğe mahkum kaldık
Sırf kendimizden uzak kaldığımız için...
Bütün sözleri gönlünüze bırakıyorum ve bir kez daha söylemek istiyorum.
Komşu komşunun külüne muhtaçtır.
Kendimize gelelim!