ArYa (Ezik Kızın Değişimi) adlı hikaynin 2. Kitabıdır. Ve devamı niteliğindedir. Önce ilk kitabın okunulması önerilir.
**********
Kalbime bir hançer gibi saplanan gerçeklerin baş kaldırdığı yerden bakıyorum şimdi hayata. Bu boşvermişlik hissi benim...
Zaman; Bazen en uzun kelimedir, Bazen ise en kısa kelimedir. Oysaki tek kelime, 5 harf, Ama her şeye rağmen, Umududur bekleyenin...
🌸🌸🌸🌸🌸
Armina'nın giydiği eşofman takımı
👇👇👇👇👇
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi duyduğum tıkırtılarla birlikte açtım. Pırıl yatakta değildi. Gözlerimi az ileriye yönelttiğimde, hazırlanmış olduğunu gördüm. Daha doğrusu eşofman takımlarını giymişti.
"Armina, uyandın mı?" diye sordu bana döndükten sonra. Gözlerimi devirdim hafifçe. "Hayır Pırıl, hâlâ uyuyorum." o da devirdi gözlerini.
"Neyse, hadi sende hazırlan. Koşuya gidelim. Burada koşu çok güzel oluyor."
Olabilirdi aslında. Hatta çok iyi olurdu. Başımı aşağı yukarı sallarken, "Tamam." diyerek üzerimdeki pikeyi açarak kalktım yataktan. Tekrar canım kardeşime döndüğümde, şaşkın gözlerle bana bakıyordu. 'Ne var' dercesine salladım başımı.
"Hemen kabul ettin. Ben ısrar etmeden. Şaşırdım haliyle."
Omuzlarımı silktim. "Yeşillikler içinde koşmak bence de güzel olur diye düşünüyorum çünkü. İyi gelecektir."
Gözüm saate kaydığında, 7'ydi. Sabah sporu ikimize de iyi gelirdi işte ne güzel. Hatta Deniz'i falan da çağırırız. Uzun zaman sonra kız kıza vakit geçirmiş oluruz işte.
Bende gardırobunu açıp getirdiğim eşofman takımını aldım. Belki lazım olur diye almıştım zaten. İyi ki de almışım. Gerçi almamış olsam bile Pırıl verirdi bana. Bu evde de bazı kıyafetlerinden vardı çünkü.
Bende giyindikten sonra birlikte çıktık odadan. Telefonlarımızı evde bırakmaya karar vermiştik.
"Sen Deniz'i de al gel. Ben bekliyorum salonda." dedim Pırıl'a bakarak. Başıyla onaylayıp onun olduğu odaya doğru yürümeye başladı. Bende salona indim.
5 dakikalık bir beklemenin ardından ikisi de gelmişti.
"Günaydın Armina." dedi Deniz, gülümsedi. Bende aynı şekilde, "günaydın." diye karşılık verdim.
Üçümüz birlikte evden çıktık ve yavaş tempoda yan yana koşmaya başladık. Deniz'de kendi telefonundan bir şarkı açmıştı. O telefonunu almış yanına.
"Barış abiyle aranız nasıl?" diye sordum, önüme bakarken. Sorunun sahibi kendisini biliyordu zaten. Bir süre ses gelmedi Deniz'den. Göz ucuyla ona baktığımda gülümsüyordu kendi kendine. Hafifçe sırıttım. Aptal aşık seniii..
