ArYa (AŞK)

1. BÖLÜM 🥀

MEDYA : Armina

😍😍😍

Hayatta öğrendiğim her şeyi 3 kelime ile özetleyebilirim.
HAYAT DEVAM EDİYOR...

🥀🥀🥀🥀🥀

Çayımdan bir yudum daha alırken yine derin düşüncelere dalmadan yapamadım. Her zamanki gibi.

Yine, ve yeniden...

Onu onunla yaşamak varken, onsuz yaşıyorum şimdi. Ayrılığımızın bilmem kaçıncı yılı, bilmiyorum. O'nsuz geçirdiğim günleri, günden saymıyorum çünkü. Öylesine sebepsiz nedensiz yaşanmış gibi. Yaşamak zorunda kalmışım gibi. O yok, her şey anlamsız şimdi. Her şey boş sanki. Kuşlar onunlayken daha bir güzel cıvıldıyordu. Rüzgar daha yumuşak esiyordu sanki. Şimdi ne zaman çıksam sokağa rüzgarın sert esişi acıtır canımı. Canımı acıtan belki de rüzgar değildir... Çünkü kimse, onun kadar acı vermedi bana.

Önceden onu onun yanında dahi özlerken şimdi ne denli özlüyorum haberi var mıdır? Tabiki yoktur. Olsaydı zaten geri dönerdi herhalde. O yok artık. Elleri yok, kokusu yok, güldüğünde küçülen gözleri yok artık. Yanında saatlerce saçmaladığım kişi yok. O yok artık, O'nunla beraber ben yokum. Biz yokuz artık. Bizden geri kalan hiçbir şey kalmamış demek ki. Hatıralardan başka... Ondan bir hatıra, ondan bir gülümseme, bir özlem ve hasret... Şimdi ne demeli bilmiyorum. Ne diye hitap etmeliyim ona, aklıma her geldiğinde. Kavuşamadığım mı? Yarım kalıp bitiremediğim mi?

Artık onu eskisi kadar merak etmiyorum aslında. Araştırmıyorum mesela. Artık görsem bir sefer daha da demiyorum. İsmini bile anmıyorum artık. Fakat bunlar ne demek bilmiyorum. Açıklamasını yapamıyorum kendime. Nasıl olur da insan vazgeçer deli gibi sevdiğinden. Yoksa uğruna can veririm dediğim adamı sevmiyor muyum artık..?

Bazen öyle zamanlar yaşıyorum ki. Keşke diyorum. Keşke bitmeseydik biz. Keşke ellerimiz ayrılmasaydı. Özlüyorum. Özlediğimi her fark ettiğimde onunla gittiğimiz yerlere gidiyorum. Onu anıyorum, neler konuştuğumuzu hatırlıyorum. Birlikteyken neler yaptığımızı... Sonra, sonra hiç olmamış gibi devam ediyorum hayatıma. Hiç görmemiş, ellerini hiç tutmamış gibi. Gözlerinin içinde kaybolmamış gibi devam ediyorum hayatıma. Hiç tanımamış, hiç sevmemiş gibi...

"Yardım ediiiin.! Doktor yok mu.?"

Birinin endişe dolu sesi beni kendime getirmeye yetmişti. Hemen başımı kantin girişine çevirdiğimde bir adam ve onun kucağında ki baygın küçük kızı görmemle birlikte ayağa kalkıp oraya doğru koşmam bir oldu.

"Nesi var?"

Adam yaşlı gözlerini bana yöneltirken, "aniden bayıldı. Lütfen kurtarın kızımı doktor hanım." dediğinde o sırada sedye geldi. Hemşireler onu acil bölümüne götürürlerken ben de arkalarından gidiyordum.

Bazılarının hayatı hep yanılgılarla dolu geçer. Herkes mutlu olmak isterken, kimisi olamaz. Herkes hayatı dolu dolu yaşamak isterken, kimisinin bomboştur hayatı. Çocukluğunu hiç yaşayamamış genç bir kız, çocuk olmak ister mesela. Doyasıya eğlenmek ister. Oysaki büyümüşsündür artık. Seninle birlikte dertlerin de büyümüştür.

Hayat böyledir işte. Bazılarına göre iyi, bazılarına göre ise yorucu. Ama bunların hepsi bizim bir sınavımızdır aslında. Hayata bakış açımızdır. Hayata karşı gösterdiğimiz sabırdır. Fakat herkes bunu anlayamaz. Herkes alışamaz. Ama ben çoktan alışmaya başlamıştım bile. Artık onun dönmesini beklemiyordum. Zaten beklemekte bir aptallık değil miydi?