Kendimi bildim bileli hep bir şeyler yazsam da bu platformda hikaye yayınlamada henüz çok yeniyim. Sizden tek isteğim oy ve yorumlarda beni yalnız bırakmayın.
Pamuk ellerinizden öperiiim. 💋💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bakışlarım önümdeki toptayken abimin sabırsız sesi artık tahammül edemiyormuşçasına öfkeliydi. "Ya Saye atsana artık şu topu!" Futbol topuna gelişigüzel vurup istediğim hedefin tersine gönderdim.
Nereye mi?
Tam olarak karşı komşumuzun balkonuna.
Her gün özenle ilgilendiği saksılardan birisi sallanarak yere düştüğünde hepimiz nefeslerimizi tutmuş bir şekilde kopacak bağırtıyı bekliyorduk. Neşe teyze adına tamamen zıt bir kadın olarak somurtarak balkona çıktığında bakışları o kadar insanın içerisinde direk benim gözlerime tutundu.
E kadın da artık biliyor bu mahallede çiçeklerine kimin garezi olduğunu!
Neşe teyzenin çiçekleriyle aramda senelerdir anlayamadığım bir problem vardı. Dokunduğum çiçekleri çok geçmeden soluyor bazen de böyle sakarlıklar yaparak saksılarını deviriyordum.
"Saye, alacağım artık seni ayağımın altına. Yeter çocuğum kaçıncı bu!" Haklıydı. Ben olsam şimdiye karşımdaki kişiyi eşek sudan gelinceye kadar dövecekken kendisi senelerdir bana ufak kızmaları dışında sabrediyor, sabretmek için elinden geleni yapıyordu. "Ya Neşe teyze yemin ederim bilerek olmuyor!" Demir abimin kısık sesle gülüşü kulaklarıma dolduğunda göz ucuyla yüzüne bakıp haince sırıttım. "Hep abimin suçu Neşe teyze, topu bilerek benim atmamı istedi, bir türlü düzgün atamadığımı bilmesine rağmen." İçeriği çok sorgulamadan kendisine bir suçlu bulduğu için öfkeli gözlerini bu kez de abimin üzerine sabitledi.
"Demir, evladım yazık değil mi benim çiçeklerime, neden böyle yapıyorsunuz vallahi çekip gideceğim buralardan." Gitmeyeceğini hepimiz biliyorduk, bu yüzden söylediklerini pek kaile aldığımız söylenemezdi. Abimin 'seninle evde görüşeceğiz' bakışlarına hınzırca sırıtarak karşılık verdim. Neşe teyzeye saygısından şu an sesini çıkarmadan özür dilemekle meşguldü ama eminim ki eve gittiğimizde bizi saç başa bir kavga bekliyordu.
"Neyse Neşe teyzeciğim ben eve gideyim malum annem bekler." Yandan yandan yürüyerek biraz ilerideki evimin yolunu tuttuğumda abim, Neşe teyzenin fırlattığı topu küçüklere verip peşi sıra arkamdan ilerliyordu. "Bende geleyim canım kardeşim annemin bir ihtiyacı olur şimdi."
Annemin onu evde görmek istemeyeceğini söylemek isteyen yanımı güç bela bastırdım. Haberi olmazsa eve gittiğinde annemin kıskacı altına girer ve benimle uğraşmaya vakit bulamayabilirdi. Ondan olabildiğince kaçarak eve geldiğimde arkamdan sinsi bir sırıtmayla geliyordu.
