UMUT (girl×girl) (Tamamlandı)

53. Bölüm

Yeniden merhabalar efendim 😊 Biliyorum çoookk uzun zamandır buralarda yoktum. Yeni bölüm atamadım ve geçerli geçersiz bir sürü nedenim olabilir. En büyük nedenim hesabıma uzun bir süre giriş yapamamış olmam. En sonunda giriş yapabildim ve o gün ne kadar mutlu olduğumu anlatamam sizlere. Bu süre içinde aklımda hep hikayelerim vardı. Hesabıma giriş yapabildikten sonra da çoğu zaman derslerimden fırsat bulamadım bölüm yazmak için. Bayadır bölüm yazmadığım için haliyle hikayede kopukluk yaşadım ve baştan okumam gerekti. Şimdi ise gelen ilham parçalarını değerlendirip birkaç parça yazmak istedim. Biliyorum bir çoğunuz sabırsızlıkla beklediniz. Bazılarınız hikayeyi unuttu 😅 bazılarınız tekrar tekrar okudu ❤ ama şunu bilin ki bin yıl da geçse ben bu hikayeyi bırakmayacağım. Final yapmadan gitmek yok, ufukta final de yok 😙 sizleri çok seviyorum ve beni anlayışla karşıladığınız için çok teşekkür ediyorum ❤ hepinize keyifli okumalar efendim... Umarım bu uzun bekleyişinize değecek bir bölüm olmuştur (biraz sinir bozucu bir bölüm olmuş olabilir ama çaktırmayın) 😇 Bu arada hepinize sağlıklı, mutlu, huzurlu bir yıl diliyorum ❤ Yeni yılda her şey gönlünüzce olsun efendim 🎄🎉🌈😚

Adliye önünde bekleyişimizde aklımda bir sürü şey vardı. Önce anneme baktım. Ayakta dimdik duruyor ve resmen ben çok güçlüyüm diye bağırıyordu. Onun bu yanına hayrandım. Her şekilde güçlü olmayı başarıyordu. Keşke biraz olsun ben de onun gibi olabilseydim. Onun hemen yanında duran teyzemin yüzünde 'Ben böyle olacağını biliyordum,' ifadesi vardı. Evet, annem ve babam dakikalar önce boşanmıştı. Ne düşüneceğimi, nasıl hissetmem gerektiğini henüz çözememiştim. Ya da olayın yeni yeni farkına varıyordum ve bu bende bir boşluk oluşturmuştu.

Annemin avukatının çıkmasını beklerken babam avukatıyla beraber yanımızdan geçti. Bunu yaparken sadece bana bakmıştı. Ama o bakışla beraber buz gibi bir hava oluştu. Sanki rüzgar o kadar şiddetliydi ki tüm güzel anılarımızı ve hayallerimizi de peşinden sürükleyip öylece savurmuştu. Ben sanki yabancıydım onun için. Hatta en büyük düşmanı... Sırf mutlu olmak istediğim için hem de...

Kızının saçının teline bile zarar gelmesine dayanamayan, sırf o mutlu olsun diye ona kartondan istediği oyuncakları yapan adam değildi sanki yanımdan geçen adam. Annem uyuduktan sonra birlikte sıcak çikolata yapıp mutfakta saatlerce oturduğum adam değildi sanki... Kar yağdığında annem hasta olmamdan korkup dışarı çıkarmadığı için, beni gizlice evin arka kapısından çıkarıp benimle birlikte kardan adam yapan kişi değildi sanki o. Babammış gibi değildi...

Elimi sıkıca kavrayıp beni hayata bağlayan ele sarıldım. Selin bana destek olurcasına elimi bırakmadan koluma girdi. Babamın ardından bakarken gözlerimin yanması sinirimi bozmuştu. Boğazıma takılan düğümün gitmesini umarak yutkundum.

"Geçmiş olsun Nursel Hanım," diyen avukata teşekkür etti annem. Avukat bir iki evrak verdikten sonra yanımızdan ayrıldı. Anneme dönüp baktığımda o da bana bakıyordu. O ana kadar olan güçlü duruşunu bozan gözyaşları süzülmeye başladığında hızla adım atıp ona sarıldım.

"Özür dilerim," diyordu sürekli. Elimi yanağına koyup yüzüne baktım. "Sana güzel bir aile veremedim." Yanağımdan süzülen yaşlara engel olmaya çalışmıyordum artık.

"Hayır. Sen bana çok güzel bir aile verdin anne," deyip Selin'e baktım. Kollarımı açıp teyzem ve Selin'in de gelmesini bekledikten sonra sımsıkı kenetledim kollarımı.

Akşam yemeğinde herkesin yüzü gülüyordu. Bu olanları unutmak ve hayata devam etmek zorundaydık. Zaten annem mutluysa ben de mutluydum. Ailem şu an yanımdaydı ve başka ne isteyebilirdim ki? Damla ve ben yemek masasını toplarken diğerleri salona geçmişti. Elimdeki tabağı makineye koyduktan sonra Damla beni durdurup sarıldı. Kollarımı ona doladığımda gözlerimi kapattım.