UMUT (girl×girl) (Tamamlandı)

54. Bölüm

Selam canlarım 😄😙 Netflix dizi önerisi istiyorum sizlerdenn 💛 ve tabii ki içinde girlxgirl çift olursa mutlu olurum 😄🌈 şimdiden teşekkür ediyorumm 💛

"Markete gitmiş olsa çoktan gelirdi," deyip elimdeki peçeteyle burnumu sildim. Annem beni sakinleştirmek için olumlu şeyler söylemişti hep.

"Belki hava almak istemiştir. Ne bileyim, yürüyüşe falan çıkmıştır," dedi Gülşen. Kafamı iki yana salladım.

"Bana haber verirdi mutlaka."

"Belli ki şarjı bitmiş işte. Gelir birazdan kendini toparlaman lazım."

"Hayır Damla. İçimde bir sıkıntı var. Pat diye ortadan kayboldu. Bu daha önce hiç yapmadığı bir şey."

İçim daralıyordu. Resmen kalbim göğüs kafesime sığmıyordu şu an. Ya başına bir şey geldiyse? Bunun olmamasını umuyordum. Ne olur bir şey olmasın ona. Ne olur...

"Bu böyle olmayacak," deyip ayağa kalktığımda herkes benimle birlikte ayaklandı.

"Nereye gidiyorsun?"

"Onu bulmaya teyze," deyip hızla dış kapıya yöneldim.

"Ben de seninle geliyorum," dedi Damla. İkimiz birlikte merdivenden inerken arkamızdan annem seslendi.

"Bize mutlaka haber verin. Dikkat edin kızım."

Cevap vermek yerine hızlı adımlarla kendimi sokağa attım. Sağa sola bakıp herhangi bir yöne doğru yürümeye başladım. Damla arkamdan bana yetişip yanımda yürümeye başladı. Bir yandan süzülen göz yaşlarım bir türlü durmuyordu. Ah be papatyam, neredesin?

Saatler süren yürüşümüzün ardından hiçbir iz bulamadık. En sonunda nefes nefese durup eğildim ve ellerimi dizlerime koydum.

"Deniz biraz dinlenmen lazım."

"Hayır. Dinlenemem. Hadi şuradaki markete bakalım," deyip doğruldum ve oraya doğru yürümeye başladım.

"Deniz evden çok uzaklaştık. Markete gelmiş olsa buraya mı gelirdi?" diyen Damla'yı duymazlıktan geldim. O sırada telefonum çalınca heyecanla hemen açtım.

"Anne? Geldi mi Selin?"

"Yok kızım. Sizde bir haber var mı diye aradım."

Omuzlarım düştü.

"Hayır yok."

"Deniz belki de... polise haber vermeliyiz. Akşam olmak üzere."

Akşam oluyordu. Akşam oluyordu ve benim hayat arkadaşımdan hiçbir iz yoktu. Kalbim sıkışıyordu ve içimdeki sıkıntı zirveye ulaşmıştı. Telefonu bir şey demeden kapattım ve karşımdaki markete emin adımlarla yürümeye başladım.

"Deniz. Yapma böyle."

Bana yetişen Damla kolumdan tutup beni kendine çevirdi.

"Bırak beni Damla," diye bağırdım. "Onu bulacağım."

"Bu şekilde bulamayız. Hadi karakola gidelim."

"Bırak beni!" deyip hızla kolumu elinden kurtardım. O sırada suratıma gelen tokat ile ağzımı açıp yanağımı tuttum ve inanamayan gözlerle Damla'ya baktım. Gözlerimden yaşlar süzülürken Damla bana sıkıca sarıldı. Ben hareketsiz kalırken gözyaşlarım resmen fışkırıyordu.

"Ah benim güzelim," deyip geri çekildi ve ellerini yanaklarıma yerleştirdi. "Özür dilerim ama kendine gelmen lazımdı."

Gözlerimi kapatıp ona sarıldım ve hıçkırarak ağlamaya başladım.