Delalîm

||TANITIM||

26 sene önce
Midyatta sıradan bir gündü o gün. Ama o gün güneş doğmadı. Kuşlar uçmadi. Kimse konuşmazdı, bir şey yapmazdı. Sanki hayat durdu o gün.İnsanların başlari eğik, gözleri dolu. Sonra birden.. Birden Ulu Camiden bir ses geldi. Ezan sesi değildi bu sefer. Sêla sesiydi. Şimdi herkes biliyordu ve anlıyordu ne olduğunu.Selanin sesiyle emin oldular. Şadoğlu ailesi için kara bir gündü. Çünkü dağ gibi adam, Osman ağa onları terk etmişti. Azraile yenik düştü. Kurşun yemişti. Herkes tanıyordu onu Urfaya kadar. Dağ gibi, sert bir adamdı rahmetli.Kim derdi ki sonu böyle olacak. Üç çocuk bıraktı giderken. Çocuklar hem yetim hem öksüz kalmışlar bu sefer. Üç kardeş tek başına kaldılar. En büyüğü Cihandi,ortanca Ali, en küçüğü ise Hazar...

....
Kardeşler perişandi. Şadoğlu konağı kardeşlerin gözlerinden akan yağmurlar bastı. Yüksek duvarlar şimdi daha da yüksek olmuşlar. Bu konak onlara hapishane gibi olmuş.

"Abi.. Biz ne yapacağız şimdi? Hem anasız hem babasız kaldık.." ağlayarak dedi Ali. Abisinden başka kimsesi yoktu bu konakta. Tekti o da.

"Oğlum, ağlama lan! Sana yakışır mi hiç?!"
Yüksek sesle dedi Cihan. Cihan da sert bir adamdı. Babasına benzediğini hiç kabul etmezdi. Sevmezdi babasını. Ali'ye sarıldı.
"Bak oğlum,ben burdayım. Bu fırtınadan beraber çıkacağız, söz. Ben yanındayım, oğlum, korkma yalnız değilsin."
Kardeşlerine hep sahip çıkıyordu.Çok severdi onları. İkisini de. Onlar için yapmayacağı şey yoktu. Sımsıkı sardı kollarınla Ali'yi.

"Abi, Hazar daha çok küçük... Onun babaya ihtiyacı var, ona nasıl diyeceğiz.. Babamız bizi terk etti diye" Gözyaşlarını durduramadı Ali.

"B.. Babamıza ne oldu abi?Babam kalktı dimi?" Cihanla Ali kapıya doğru bakmışlar. Hazari görmüşler.Hazar Osman ağanın cansız bedenine doğru koştu ama ona yanına gidemedi.

"Başımız sağ olsun, kardeşim.." Cihanin dediklerini duyunca yıkıldı. Yere düştü..

...
Osman ağanın cansız bedeni Cihana karşı yatıyordu. Gömleğinin kollarını kaldırıp babasına baktı.

"Görüyor musun baba? Bu dünya denilen şey bize ne yapıyor? Bugün varsın yarın yoksun ya"
Yavaş yavaş su döküyordu babasının bedenine.

"Sen anneme, bana, kardeşime acımadın..Allah da sana acımadı" dolu dolu gözlerle konuşuyordu.

"Babamsin.. Eyvallah. Ama anneme ve bana yaptıklarını asla unutmam. Şimdi burda yatıyorsun ya, annem de son kez yattı bu yerde..Senin yüzünden. Ama hiç üzülmedim sana, biliyor musun? Çünkü senin gibi insanlar daha da kötü şeyleri hak ediyorlar. Pişman da değilim, baba. Iyi uykular Osman Şadoğlu".
Babasını yıkadıktan sonra uzaklaştı ordan. Çocukluğundan beri Cihan babasından nefret ederdi. Hep babasız büyümek istedi. Babasından iğrenirdi, lanet ederdi benim niye böyle bir babam var diye. Gözünden yanağına akan bir kaç damla gözyaşını sildi.

...
Namazı kılındı. Osman ağanın oğulları tabutu alıp sırtına koyup mezarlığa doğru yürüdüler. Ali ağlıyordu, Hazar da öyle. Onların etrafında bir sürü siyaha sarılan insan vardı. Hepsi ağlıyordu, üzülüyordu. Osman Ağa dışarıdakilere iyi bir insandı, vicdanlı biri. Herkese yardım ediyordu. Konağa gelince ailesine cehennemi yaşatırdi. Karısına, iki çocuğuna da. Hazara dokunmazdi. Hazar onun sevdiği kadından olan çocuktu. Cihanla Alinin annesinin üzerine kuma getirdi. Mezarlığa gelmişler. Tabutu yere bıraktılar ve Osman Ağa'yi koymuşlar toprağa. Üzerine de toprak atmışlar. Ilk Cihan attı, sonra Ali ve sonunda Hazar.

"Baban benim en yakın arkadaşımdı. Sende benim oğlum sayılırsın, Cihan." Cihan hiç hoşlanmazdi babasının sahte arkadaşlarından. Bu da onlardan biriydi. Adamın niyetini biliyordu. Babasının ölümden sonra onun eline geçen mirasının farkındaydı ve bu adam herşeyi almak istedi ondan. Omuzuna dokundu Cihanın.

" Seni kendi evladım gibi severim bilirsin,oğlum"

" Sağol, Edip bey". Soğuk sesle cevap verdi Cihan.Ne kadar zor bir iş bekliyor onu iyi biliyordu. Babasının yaptığı tüm kirli işleri onun sırtına düşmüştür. Ailesinin yeni direği o olmuştu. Bundan sonra herkes ona Cihan ağa diyecek. Herkes onu bilecek, dinleyecek. Siniri dağlardan, öfkesi büyük, hiddetinden yedi düvelin korktuğu Cihan ağa.