Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Σύμμαχος ή εχθρός;

Όταν η Φρέγια συνήλθε, ένιωθε μία πολύ πρωτόγνωρη αίσθηση. Ένιωθε σαν κάποιος ή κάτι να της ρουφάει την ζωή από μέσα της. Ήταν το πιο παράξενο συναίσθημα. Παρόλο που ήταν ξύπνια, τα μάτια της ήταν ακόμα σφαλισμένα δεν είχε την δύναμη ούτε για να ανοίξει τα μάτια της. Ένιωθε ζαλισμένη αδύναμη και ακόμα δεν ήξερε καν τι αντιμετωπίζει... Άνοιξε σιγά τα μάτια της και το μόνο που αντίκρυσε ήταν ένα ψηλό ξύλινο ταβάνι. Βρισκόταν ξαπλωμένη στο πάτωμα με το σώμα της στραμμένο προς την οροφή. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να σηκώσει ελάχιστα το κεφάλι της και να κοιτάξει γύρω της. Βρισκόταν σε ένα πέτρινο δωμάτιο χωρίς ταπετσαρίες και διακοσμητικά, κάνοντας έτσι τον χώρο ακόμα πιο ψυχρό. Με την άκρη του ματιού της διέκρινε μία μαύρη γραμμή δίπλα από το αριστερό της χέρι. Θέλοντας να διακρίνει ακόμα περισσότερα, κατάφερε έχοντας καταβάλει μεγάλη προσπάθεια να στηριχτεί στους αγκώνες της. Ακολούθησε με το βλέμμα της την γραμμή που είχε διακρίνει λίγο πριν διαπιστώνοντας έτσι, ότι δεν ήταν μια απλή γραμμή αλλά ήταν μέρος ενός κύκλου. Έστρεψε το κεφάλι της γύρω της και κατάλαβε ότι ήταν ξαπλωμένη στο κέντρο ενός κύκλου. Αμέσως στο μυαλό της ήρθαν εικόνες από εκείνο το όραμα που είχε δει με την ίδια, να βρίσκεται μέσα σε έναν κύκλο και γύρω της να υπάρχουν μαυροφορεμένες φιγούρες. Τα μάτια της δάκρυσαν και το κεφάλι της σφυροκοπούσε ένας δυνατός πονοκέφαλος. Δεν μπορούσε να σταθεί άλλο και γύρισε στην αρχική της θέση. Κράτησε τα μάτια της κλειστά σφίγγοντας τα χείλη, για να καταπνίξει μία κραυγή που προσπαθούσε να ξεφύγει από μέσα της. Από τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα. Δεν άντεχε ένιωθε ότι σε λίγο θα παραδιδόταν, ότι όλα θα τελείωναν. Αναρωτήθηκε αν ο ίδιος της ο πατέρας θα ήταν υπεύθυνος για τον θάνατό της. Θυμήθηκε στιγμιαία την μητέρα της και τις στιγμές που είχαν περάσει μαζί, τα αδέλφια της που έπαιζαν τόσα παιχνίδια και που η ίδια σκάρωνε ιστορίες γεμάτες φαντασία για να τα ταξιδέψει. Ιστορίες που τελείωναν όμορφα που η ηρωίδα κατάφερνε να σωθεί, με έναν μαγικό τρόπο και ταυτιζόταν τόσο πολύ με τον ρόλο της ηρωίδας, όμως τώρα δεν ένιωθε καθόλου σαν τις ηρωίδες των ιστοριών της. Ένιωθε το τέλος να πλησιάζει και αναρωτήθηκε γιατί. Γιατί έπρεπε να τελειώσει έτσι. Ένιωθε τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπό της και να ανακατεύεται με τα δάκρυά της. Άπλωσε το χέρι της προς ένα σημείο του κύκλου θέλοντας να τον σβήσει με τις τελευταίες της δυνάμεις.
- Στην θέση σου δεν θα το έκανα αυτό. Ακούστηκε μία φωνή μέσα στο δωμάτιο. Η Φρέγια προσπάθησε να στρέψει το βλέμμα της προς το μέρος του, απομακρύνοντας το χέρι της από το περίγραμμα του κύκλου. Όταν τον αντίκρυσε, έμεινε λίγη ώρα να τον περιεργάζεται. Ήταν ένας νεαρός ίσως λίγο μεγαλύτερος από εκείνη, με ανοιχτά γκριζογάλανα μάτια και καστανά μαλλιά. Κάτι ήταν πολύ οικείο πάνω του.
- Ποιος είσαι; Ψέλισε με όση δύναμη της είχε απομείνει.
- Δεν έχει σημασία ποιος είμαι. Θα σε συμβούλευα να κρατήσεις τα χέρια σου σε απόσταση από το περίγραμμα του κύκλου. Είπε ο νεαρός που βρισκόταν εκεί, δείχνοντας τον κύκλο που ήταν σχηματισμένος γύρω από την Φρέγια.
- Γιατί να μην το κάνω; Ρώτησε η Φρέγια.
- Γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να γίνουν τα δάχτυλά σου στάχτη. Καμία μάγισσα δεν μπορεί να αγγίξει αυτές τις στάχτες, είναι το πιο δυνατό όπλο εναντίον τους.
- Όπλο των κυνηγών εννοείς; Αυτό είσαι κι εσύ; Κυνηγός μαγισσών; Η Φρέγια πρόφερε την κάθε λέξη με δυσκολία, γιατί πλέον εκτός από τον πονοκέφαλο ένιωθε και ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι, που την εμπόδιζε να αναπνέει με ευκολία. Ο νεαρός δεν απάντησε στην ερώτησή της παρά μόνο, πλησίασε προς το μέρος της και έσκυψε δίπλα της.
- Πονάς; Έχεις ιδρώσει. Της είπε με ένα λυπημένο βλέμμα.
- Και γιατί να νοιάζεσαι εσύ; Είσαι κυνηγός σωστά;
- Προσπαθώ μόνο να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για τους ανθρώπους. Είπε και κατέβασε το κεφάλι του.
- Και το καλύτερο ποιο είναι; Να σκοτώνεις ανθρώπους; Του είπε η Φρέγια με θυμό αλλά δεν ένιωθε αρκετά δυνατή για να συνεχίσει.
- Προσπαθώ να προστατέψω ανθρώπους κι όχι να τους σκοτώσω. Εσείς όμως κάνετε το αντίθετο. Αντέτεινε εκείνος.
- Εμείς; Εννοείς οι μάγισσες; Δεν θα πείραζα ποτέ κανέναν! Μπορεί και να υπάρχουν και κακές μάγισσες όμως δεν είμαστε όλες έτσι. Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, δεν σημαίνει ότι αν είσαι μάγισσα είσαι και κακιά. Έτσι γεννήθηκα σε τι φταίω εγώ; Είδα με τα ίδια μου τα μάτια να καίνε μια γυναίκα, ενώ ήταν έγκυος μια αθώα γυναίκα και ένα αθώο έμβρυο! Αυτή είναι η δικαιοσύνη σου; Αυτό θα έκανες κι εσύ; Η Φρέγια προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να καταπνίξει το αίσθημα του πόνου που ένιωθε και να συνεχίσει να τον κοιτάζει στα μάτια. Εκείνος είχε μείνει εμβρόντητος από αυτά που άκουγε από την νεαρή κοπέλα. Άλλα πράγματα του είχαν μάθει τόσα χρόνια. Οι μάγισσες ήταν κακές αυτό του έλεγαν πάντα. Όμως τώρα έχοντας αυτή την κοπέλα απέναντί του ένιωθε ότι ήταν λάθος.
- Όχι δεν θα το έκανα. Ήταν το μόνο που απάντησε. Η Φρέγια ένιωσε μία πολύ έντονη ζάλη και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της. Είσαι καλά;
- Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ψέλισε εκείνη. Ο νεαρός ένιωθε ότι έπρεπε να κάνει κάτι. Ήταν μια κοπέλα κοντά στην ηλικία του και μάλιστα μικρότερη από εκείνον. Είχε δίκιο. Σε τι έφταιγε που γεννήθηκε έτσι; Χωρίς να το σκεφτεί άλλο έβγαλε από την ζώνη του ένα ασημένιο μαχαίρι με περίεργα σύμβολα και το τοποθέτησε σε ένα σημείο του κύκλου. Έκανε μία τομή στον κύκλο αγγίζοντας το πάτωμα σαν να κόβει κάτι και μετακίνησε ένα μικρό μέρος από την στάχτη αφήνοντας έτσι, ένα μικρό άνοιγμα στον κύκλο. Η Φρέγια ένιωσε σαν να έπαιρνε οξυγόνο. Άνοιξε αργά τα μάτια της και τον κοίταξε. Στεκόταν ανήσυχος δίπλα της έξω από τον κύκλο.
- Είσαι καλά; Μπορείς να αναπνεύσεις; Της είπε καθώς την κοιτούσε στα μάτια.
- Ναι. Νιώθω σαν ξαφνικά να πήρα οξυγόνο. Κοίταξε το μικρό άνοιγμα στον κύκλο και έπειτα του είπε, σε ευχαριστώ. Εκείνος χαμογέλασε αχνά ανακουφισμένος.
- Αυτό το πράγμα γύρω σου, ρουφάει τις δυνάμεις σου. Σε αποδυναμώνει και σου προκαλεί έντονο πόνο ακόμα και ασφυξία. Δεν νιώθω ότι σου αξίζει κάτι τέτοιο. Είπε περνώντας το χέρι του από το άνοιγμα του κύκλου τοποθετώντας μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της.
- Βοήθησέ με. Δεν είσαι σαν αυτούς. Του είπε η Φρέγια κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα μάτια.
- Λυπάμαι, δεν μπορώ. Είπε και έσκυψε το κεφάλι του. Η Φρέγια είδε και την τελευταία της ελπίδα για σωτηρία να χάνεται.
- Τότε γιατί; Γιατί με βοηθάς; Γιατί παρατείνεις το μαρτύριό μου και δεν με αφήνεις να πεθάνω; Μήπως σου έχουν πει να με κρατήσεις ζωντανή μέχρι να έρθουν; Αυτή είναι η αποστολή σου; Μία δυνατή φλόγα έκαιγε στα μάτια της Φρέγια, κάτι που τον συνέπαιρνε.
- Λυπάμαι για όσα σου συμβαίνουν και δεν ξέρω αν τα αξίζεις ή όχι, όμως αν ήταν στο χέρι μου δεν θα τα άφηνα να συμβούν. Και όχι για να απαντήσω στην ερώτησή σου, κανείς δεν μου είπε να σε βοηθήσω, αν το ήξεραν πιθανόν να είχα την ίδια μοίρα με σένα. Η Φρέγια στο άκουσμα των λογιών του, ξεροκατάπιε και άφησε μία δυνατή ανάσα να βγει από το στόμα της. Μετά από αυτό δεν ξανά μίλησε, μόνο προσπαθούσε να κρατήσει δυνάμεις και να σκεφτεί κάτι που θα μπορούσε να την βοηθήσει να διαφύγει από αυτή την κατάσταση. Τα μάτια της έκλεισαν και βυθίστηκε για λίγο σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, τι όνειρα θα μπορούσε να κάνει άλλωστε, μέχρι και οι εφιάλτες φοβούνταν να την επισκεφθούν αφού θα αδυνατούσαν να κάνουν την κατάσταση χειρότερη. Ο νεαρός την πλησίασε και έκατσε στο πάτωμα ακριβώς δίπλα της. Την παρατηρούσε καθώς κοιμόταν. Ήταν τόσο όμορφη και λεπτεπίλεπτη που στα δικά του μάτια, έμοιαζε εύθραυστη τόσο που φοβόταν ότι αν την αγγίξει θα σπάσει. Καθώς την παρατηρούσε το αίμα του πάγωσε όταν είδε την κοπέλα να έχει σπασμούς. Η Φρέγια άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και κοιτώντας βαθιά στα δικά του μάτια ψέλισε για άλλη μια φορά, με όση δύναμη μπορούσε να ακουστεί η φωνή της
- Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πονάω...
Εκείνος τα είχε χαμένα. Έβγαλε για ακόμα μία φορά το μαχαίρι του και με τρεμάμενα χέρια, έκανε μία τομή στον κύκλο αυτή τη φορά δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο άνοιγμα. Πέρασε και τα δύο χέρια του στο εσωτερικό του κύκλου και σήκωσε απαλά το κεφάλι της ακουμπώντας το στα χέρια του. Η Φρέγια είχε σχεδόν χάσει τις αισθήσεις της όταν άκουσε την φωνή του
- Άνοιξε τα μάτια σου. Ανάπνευσε σε παρακαλώ! Φώναξε σχεδόν. Εκείνη την στιγμή η κοπέλα μισάνοιξε τα μάτια της και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ανακουφισμένος που είχε συνέλθει της χάιδεψε τα μαλλιά.
- Σε ευχαριστώ... Είπε εκείνη με την φωνή της να χάνεται στο τέλος από την αδυναμία.
- Δεν μπορώ. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Θα τους μιλήσω. Θα τους πω ότι εσύ δεν είσαι κακιά, δεν μπορώ να τους αφήσω να το κάνουν. Η ανάσα του έβγαινε κοφτή και η απόγνωση φαινόταν στο πρόσωπό του.
- Δεν θα σε πιστέψουν. Αν τους το πεις μπορεί να κινδυνέψεις κι εσύ. Του είπε η Φρέγια.
- Πρέπει να το κάνω. Θα γυρίσω σύντομα. Της είπε και αμέσως μετά βγήκε με βιαστικά βήματα από το δωμάτιο. Ο νεαρός κατευθύνθηκε προς το καθιστικό όπου βρήκε, αρκετούς άντρες να κάθονται και να συζητούν. Πλησίασε τον αρχηγό των κυνηγών
- Πατέρα, μπορώ να σου μιλήσω; Απηύθυνε τον λόγο προς τον αρχηγό. Ένας άντρας μεγαλόσωμος με σκούρα καστανά μαλλιά και μάτια γύρισε προς το μέρος του
- Τι συμβαίνει; Δεν μπορείς να το πεις εδώ; Είπε
- Όχι πατέρα, θέλω να μιλήσουμε ιδιαιτέρως. Είπε κοφτά ο νεαρός.
- Καλώς, έλα μαζί μου. Είπε ο αρχηγός και ο νεαρός τον ακολούθησε. Μπήκαν στο διπλανό δωμάτιο.
- Τι είναι τόσο σοβαρό, που έπρεπε να με διακόψεις και δεν μπορούσες να το πεις μπροστά στους άλλους;
- Πατέρα θέλω να με ακούσεις προσεκτικά και να πάρεις στα σοβαρά όσα σου πω.
- Λέγε λοιπόν. Είπε ο πατέρας του με ένα δύσπιστο βλέμμα.
- Πρόκειται για εκείνη την κοπέλα, την μάγισσα. Πατέρα πως είμαστε σίγουροι ότι της αξίζει κάτι τέτοιο;
- Μα καλά τι λες; Πώς είμαστε σίγουροι; Είναι μάγισσα τι άλλο λόγο θες; Δεν σου φτάνει αυτό; Δεν καταλαβαίνω τι σαχλαμάρες είναι αυτά που λες.
- Πατέρα άκουσε. Δεν σημαίνει ότι επειδή είναι μάγισσα είναι κακιά. Είναι μόνο ένα κορίτσι κοντά στην ηλικία μου και μάλιστα μικρότερη και από μένα! Δεν βλέπω το κακό μέσα στα μάτια της πατέρα...
- Τώρα κατάλαβα. Σε πλάνεψε η μάγισσα! Μην ξεγελιέσαι από την αγγελική της εμφάνιση, δεν είναι άγγελος αλλά δαίμονας! Ένας καλά μεταμφιεσμένος δαίμονας ικανός να κοροϊδέψει και να ξεγελάσει ανίδεα παιδάκια σαν και σένα! Αυτό είσαι ένα παιδάκι, αφού κατάφερε και σε ξεγέλασε! Της αξίζει κάθε τιμωρία κι εγώ ο ίδιος θα φροντίσω για αυτό! Είπε ο αρχηγός των κυνηγών με ένα χαιρέκακο βλέμμα γεμάτο μίσος για κάθε είδος διαφορετικού και μαγείας.
- Έχεις δίκιο πατέρα. Με συγχωρείς δεν ξέρω τι με έπιασε. Θα σε βοηθήσω να τιμωρήσεις την μάγισσα! Είπε ο νεαρός.
- Ελπίζω να συνήλθες και μην ξανά ακούσω τέτοιες ανοησίες από το στόμα σου. Και τώρα πρέπει να πηγαίνω άφησα το συμβούλιο στην μέση και θα πρέπει να παρθεί η απόφαση για την ποινή της μάγισσας. Με αυτά τα λόγια ο κυνηγός βγήκε από το δωμάτιο και άφησε τον νεαρό μόνο του με τις σκέψεις του.