Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Αλήθεια ή πλάνη

(Βάλτε το τραγούδι να παίζει ξανά και ξανά ταιριάζει τέλεια με αυτό το κεφάλαιο εγώ το λατρεύω και αυτό άκουγα καθώς έγραφα.. Καλή ανάγνωση!🖤)

Η Φρέγια ήξερε ότι σε αυτά που θα της έδειχνε η Αέλια θα κρύβονταν πολλά. Ίσως να της αποκάλυπτε πράγματα αλλά ίσως και να την παραπλανούσε. Έπρεπε να εμπιστευτεί το ένστικτό της, όμως ένιωθε αβέβαιη μέσα σε αυτή την παραζάλη. Η Αέλια έκανε νόημα στην Φρέγια να πλησιάσει, κι εκείνη ένιωθε σαν να είχε μια σειρήνα απέναντί της κι αναρωτιόταν αν έπρεπε να υπακούσει κι αυτή την φορά ή να κλείσει πεισματικά τα αυτιά της στην φωνή που την καλούσε. Τελικά πίεσε τον εαυτό της να υπακούσει και ανάγκασε το σώμα της να μεταφερθεί προς την Αέλια, που την κοιτούσε κατάματα με τα χρυσαφί της μάτια να βγάζουν μια διαπεραστική λάμψη. Μόλις στάθηκε απέναντί της, η Αέλια με μία κίνηση την βύθισε για μία ακόμα φορά στο εσωτερικό του κατάλευκου πέπλου. Η Φρέγια ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι αυτή την φορά ένιωθε πιο παράξενα από τις δύο προηγούμενες φορές. Αναρωτιόταν πως ξεχωρίζει κάνεις την αλήθεια από την πλάνη... Η Αέλια πριν εμφανίσει την γνωστή πια βροχή, προσπάθησε με τα λόγια της να καθοδηγήσει την Φρέγια.
- Φρέγια αυτή την φορά όπως ξέρεις δεν θα δεις ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Αυτή τη φορά θα πρέπει να εμπιστευτείς το ένστικτό σου. Οι επιλογές σου θα κρίνουν και την εξέλιξη των γεγονότων. Θα καταφέρεις να ξεχωρίσεις την αλήθεια από την πλάνη; Και με αυτά τα τελευταία λόγια χωρίς να της αφήσει χρόνο ώστε να απαντήσει, υψώνοντας το νερό της πηγής και με μια κίνηση των χεριών της η Φρέγια αντίκρυσε την γνώριμη βροχή. Αυτή την φορά οι εικόνες δεν εμφανίστηκαν. Η Φρέγια περίμενε όμως αντί για αυτό είδε μία πύλη να σχηματίζεται μπροστά της κι ένα ασημένιο σχοινί να εξέχει από μέσα της. Γύρισε και κοίταξε την Αέλια η οποία την παρατηρούσε.
- Αυτή την φορά δεν θα είσαι ένας απλός παρατηρητής Φρέγια, σου είπα οι επιλογές σου θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Τύλιξε καλά το σχοινί γύρω από τον καρπό σου και σιγουρέψου ότι καθόλη την περιπλάνησή σου, θα παραμείνει στην θέση του. Χωρίς αυτό δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις και η ψυχή σου θα παγιδευτεί για πάντα σε αυτή την περίεργη διάσταση. Όταν έχεις ολοκληρώσει την διαδικασία, ακολούθησε το σχοινί και τράβηξέ το τρεις φορές, ώστε να καταλάβω ότι επιστρέφεις και να κρατήσω την πύλη ανοιχτή. Θυμήσου να κρατάς καλά το σχοινί και κατά την επιστροφή σου. Καλή τύχη Φρέγια. Είπε και η κοπέλα την κοιτούσε εμβρόντητη. Αυτή η πηγή ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Στο μυαλό της στριφογύριζε συνεχώς μία φράση
<<Χωρίς αυτό η ψυχή μου θα παγιδευτεί για πάντα σε αυτή την διάσταση>> στην σκέψη και μόνο ένιωσε το αίμα της να παγώνει. Έτσι δεν άρθρωσε λέξη και κατευθύνθηκε προς την πύλη. Έπιασε το μαγικό σχοινί και το έδεσε σφιχτά γύρω από τον καρπό της. Αυτό ήταν το εισητήριο της επιστροφής της. Τώρα πλησίασε πιο κοντά στην πύλη και ένιωσε έναν δυνατό αέρα να χτυπά το πρόσωπό της παρασύροντας τα μαλλιά της προς τα πίσω. Έκανε ένα αποφασιστικό βήμα και βρέθηκε μέσα στην πύλη. Δυνατός αέρας και μια δίνη την περικύκλωσαν. Με δυσκολία μπόρεσε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά και να δει την λάμψη μέσα στην πύλη. Σφάλισε τα μάτια της με δύναμη για να αποφύγει το εκτυφλωτικό φως και όταν τα ξανά άνοιξε βρισκόταν σε ένα πιο γήινο μέρος. Κοίταξε γύρω της, και έμοιαζε να βρίσκεται σε κάποιο χωριό. Υπήρχαν σπίτια, δέντρα, ένα ποτάμι και επικρατούσε ησυχία.
- Φρέγια, Φρέγια άκουσε κάποιον να την φωνάζει και γυρίζοντας είδε την Γκρέις να τρέχει προς το μέρος της φορώντας ένα γαλάζιο φόρεμα με τα μαλλιά της σε μια μακριά πλεξούδα. Φαινόταν απρόσμενα φυσιολογική και έπειτα συνέχισε - Επιτέλους σε βρήκα! Μα που στο καλό χάθηκες; Έλα ο Ίθαν μας περιμένει. Είπε και την τράβηξε από το χέρι.
- Γκρέις μισό λεπτό περίμενε. Ποιος είναι ο Ίθαν; Ρώτησε η Φρέγια απορημένη.
- Ναι ωραίο αστείο Φρέγια αλλά δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Τι έγινε έπαθες αμνησία ξαφνικά και ξέχασες τον Ίθαν; Πάλι καλά εμένα με θυμάσαι! Είπε γελώντας η Γκρέις. Η Φρέγια κατάλαβε ότι δεν θα την πίστευε αν συνέχιζε να της λέει ότι δεν ξέρει ποιος είναι ο Ίθαν, έτσι αποφάσισε να την ακολουθήσει και να το διαπιστώσει μόνη της. Έφτασαν πίσω από ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο και εκεί τις περίμενε ένα αγόρι γύρω στα 17 με μαύρα ρούχα και μαύρα ατίθασα μαλλιά. Η Φρέγια για πρώτη φορά αντίκρυζε αυτό το αγόρι.
- Μας έκανες επιτέλους την τιμή να εμφανιστείς; Την ρώτησε γελώντας εκείνος.
- Εε συγνώμη δεν ήξερα που ήσασταν. Απάντησε η Φρέγια προσπαθώντας να δικαιολογηθεί, αλλά και να καταλάβει τι στο καλό συμβαίνει.
- Εντάξει εντάξει, τώρα πάμε γιατί αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα προλάβουμε την δύση του ηλίου και σε θέλουμε ζωντανή Φρέγια. Η Φρέγια αναρίγησε στις τελευταίες του λέξεις και μην μπορώντας να συγκρατήσει τον εαυτό της ρώτησε.
- Γιατί τι θα γίνει μετά την δύση του ηλίου; Και τι εννοείς ότι με θέλετε ζωντανή;
- Έλα Φρέγια δεν έχουμε χρόνο για παιχνίδια δεν το καταλαβαίνεις; Ο αρχηγός έχει βάλει τον Λουκ να σε εξοντώσει πριν καταφέρεις να ενεργοποιήσεις τον κρύσταλλο. Την μάλωσε η Γκρέις. Η Φρέγια ένιωθε να ζαλίζεται από τις τόσες άγνωστες πληροφορίες. Ποιος στο καλό ήταν πάλι ο Λουκ και για ποιον κρύσταλλο μιλάει; Κι όταν λέει αρχηγός εννοεί των αρχηγό των κυνηγών;
- Μα ποιος είναι ο Λουκ και για ποιον κρύσταλλο μιλάς; Ρώτησε την φίλη της ελπίζοντας να πάρει μια απάντηση.
- Φρέγια τι στο καλό λες; Τι έχεις πάθει; Μας κάνεις τόση ώρα πλάκα ή να αρχίσω να ανησυχώ; Η Γκρέις την κοίταζε θυμωμένα μα και ανήσυχα. Στην συζήτηση μπήκε το αγόρι που στεκόταν τόση ώρα αμίλητο.
- Περίμενε μας λες ότι δεν ξέρεις ποιος είναι ο αδελφός μου; Ο Λουκ; Και όσο για τον κρύσταλλο αναφέρομαι σε αυτόν που φοράς στον λαιμό σου. Η Φρέγια μετέφερε αντανακλαστικά το βλέμμα της στον κρύσταλλο που κρεμόταν στον λαιμό της και αμέσως τον αναγνώρισε. Ναι ήταν το μενταγιόν που είχε από μικρή, εκείνο που την κρατούσε προστατευμένη που προερχόταν από την κάτοχο εκείνης της μυστηριώδης φωνής. Κοίταξε προς τον ήλιο και είδε ότι δεν θα αργούσε πολύ να έρθει η Δύση έτσι αποφάσισε να μην κάνει άλλες ερωτήσεις και να τους ακολουθήσει. Έτσι απλώς είπε
- Συγνώμη απλώς θόλωσα για μια στιγμή. Η Γκρέις την αγκάλιασε τρυφερά και στην συνέχεια της έκανε νόημα να προχωρήσει. Μετά από αρκετό περπάτημα και αφού η Φρέγια βεβαιώθηκε ότι το σχοινί βρισκόταν στην θέση του καταλαβαίνοντας ότι δεν ήταν ορατό στους άλλους, έφτασαν σε ένα απόμερο μέρος ψηλά σε ένα βουνό και το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα φαινόταν πεντακάθαρα όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Γκρέις και του Ίθαν αυτό δεν ήταν καλό.
- Γρήγορα εκεί πάνω είναι το σπήλαιο. Είπε ο Ίθαν και προπορεύτηκε μπροστά με τα δύο κορίτσια να τον ακολουθούν. Έφτασαν έξω από ένα μεγάλο σπήλαιο όταν η η Φρέγια ένιωσε ένα δυνατό χέρι να τυλίγεται γύρω από τον καρπό της. Την τράβηξε βίαια προς το μέρος του και όταν αντίκρυσε το πρόσωπό του, η Φρέγια έμεινε να το κοιτάζει χωρίς να μπορεί να πάρει τα μάτια της από τα δικά του. Ένιωσε το αίμα της να βράζει και μια ακατανίκητη έλξη προς εκείνο το αγόρι που στεκόταν απέναντί της. Παρόλο που η λαβή του ήταν βίαιη, εκείνη είχε χαθεί κυριολεκτικά στα μάτια του. Εκείνος την κοίταξε με ένα πονηρό και απειλητικό χαμόγελο στα χείλη του.
- Δεν θα πας πουθενά. Η διαδρομή για σένα τελειώνει εδώ. Την απείλησε, όμως η Φρέγια ένιωθε τα πιο παράξενα και πρωτόγνωρα συναισθήματα για το αγόρι που την κοιτούσε με τόσο μίσος στο βλέμμα του.
- Άφησέ την Λουκ! Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι είναι μόνο μια μικρή κοπέλα γιατί να θες να της κάνεις κακό; Επειδή εκείνος σου έχει κάνει πλύση εγκεφάλου; Φώναξε εξοργισμένος ο Ίθαν.
- Δεν ξέρεις τι λες! Δεν είναι μια απλή κοπέλα είναι μάγισσα! Ξεγελάστηκες από το αγγελικό της πρόσωπο αδελφέ όμως, ο δαίμονας κρύβεται πίσω από τα πανέμορφά της μάτια. Ο Λουκ πρόφερε τα τελευταία λόγια κοιτάζοντας την Φρέγια κατάματα. Ένιωθε να χάνει τις αισθήσεις της και μόνο από το άγγιγμά του. Το βλέμμα του της έκαιγε την σάρκα. Τελικά με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να πει
- Γιατί; Γιατί θες να μου κάνεις κακό; Είμαστε σχεδόν συνομήλικοι θέλω τόσα να ζήσω όπως κι εσύ. Δεν έχω προλάβει να ζήσω τίποτα ακόμα. Του είπε κοιτώντας τον στα μάτια.
- Είσαι μολυσμένη όμως. Δεν μπορείς να ζήσεις. Λυπάμαι αλλά θα σώσω τουλάχιστον την ψυχή σου. Πρόφερε εκείνος και τα μάτια της Φρέγια γέμισαν δάκρυα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Δεν ήθελε να κλαίει. Δεν της άρεσε να κλαίει, ειδικά μπροστά σε άλλους. Όμως εκείνο το αγόρι της προκαλούσε μεγάλο πόνο με το να της μιλάει με αυτό τον τρόπο, με το να ξέρει ότι το μόνο που νιώθει για εκείνη είναι μίσος...
- Λουκ δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό. Αγνόησέ τον η Φρέγια δεν φταίει σε τίποτα. Κατάλαβέ το πρέπει να σώσεις αυτή την κοπέλα! Φώναξε ο Ίθαν όμως το μόνο που άκουσε ήταν το δυνατό, χαιρέκακο και ειρωνικό γέλιο του Λουκ. Τότε η Φρέγια τον κοίταξε κατάματα και σίγουρη πια φώναξε
- Πλάνη! Τότε το τελευταίο που είδε είναι το χαμόγελο του Λουκ να αλλάζει σε ένα φωτεινό και γλυκό και αμέσως μετά εξαφανίστηκαν όλα από μπροστά της. Την επόμενη στιγμή βρισκόταν δεμένη και προσπαθούσε να ξεφύγει όμως δεν μπορούσε. Κοίταξε γύρω της είδε ότι βρισκόταν δεμένη σε έναν ξύλινο πάσσαλο, γύρω της βρίσκονταν ξύλα και ξερά κλαδιά. Είδε έναν άντρα να πλησιάζει κρατώντας στα χέρια του έναν αναμμένο δαυλό. Κάπου στο βάθος ανάμεσα στον κόσμο το βλέμμα της διέκρινε μια ψηλόλιγνη γυναικεία φιγούρα, με ξανθά μακριά μαλλιά και ένα πανέμορφο ασημογάλαζο φόρεμα. Ακριβώς εκεί στεκόταν η πριγκίπισσα Αλίσια. Λίγο πριν ο άντρας ρίξει τον δαυλό την είδε να τρέχει έντρομη και να φωνάζει
- Όχι σταματήστε! Αυτή η κοπέλα είναι αθώα! Έκανα λάθος... Φαινόταν βαθιά πληγωμένη.
- Μα πριγκίπισσα εσείς μας δώσατε το όνομά της και διατάξατε κιόλας την τιμωρία της! Είπε εξοργισμένος ο άντρας με τον αναμμένο δαυλό στο χέρι. Έπειτα θυμήθηκε σε ποια απευθύνεται και χαλάρωσε τον τόνο του συμπληρώνοντας ήρεμα - Είστε σίγουρη; Η πριγκίπισσα έγνεψε καταφατικά
- Ναι είμαι σίγουρη. Είπε κοιτάζοντας την Φρέγια. Η Φρέγια κοιτώντας τα όμορφα και μετανιωμένα μάτια της Αλίσια είπε
- Αλήθεια! Τότε όλα εξαφανίστηκαν από μπροστά της για ακόμη μια φορά. Το σκηνικό άλλαξε και πάλι. Τώρα βρισκόταν μέσα σε ένα κτήριο και μάλιστα σε κάτι που έμοιαζε με μπουντρούμι. Ήταν πολύ σκοτεινά εκεί μέσα, και με δυσκολία έβλεπε. Ήταν δεμένη και πεσμένη κάτω. Ένιωθε πολύ εξαντλημένη. Λίγο πιο εκεί, υπήρχε μια σκοτεινή κουλουριασμένη φιγούρα και η Φρέγια άκουγε μια βαριά και διακεκομμένη αδύναμη ανάσα. Ήθελε να πάει κοντά του να διαπιστώσει αν είναι καλά, να τον βοηθήσει όμως ήταν δεμένη και πολύ αδύναμη για να σηκωθεί.
- Φρέγια.. Άκουσε την φωνή του και ήταν το ίδιο αδύναμη σαν την ανάσα του. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν την γνώριζε, όμως ένιωσε να θλίβεται από τον ήχο της γιατί ακουγόταν πολύ ταλαιπωρημένος και αδύναμος. - Φρέγια.. Συνέχιζε να ψιθυρίζει το όνομά της.
- Ναι.. Εδώ είμαι.. Είσαι καλά; Πρόφερε αδύναμα η κοπέλα.
- Άσε με εμένα.. Εσύ με νοιά..- ζεις.. Πρόφερε με την φωνή του να σπάει και με τεράστια δυσκολία ώστε να καταφέρει να απαντήσει. Η πόρτα άνοιξε απότομα και δύο μαυροντυμένοι άντρες μπήκαν στο χώρο. Κατευθύνθηκαν προς το μέρος της και ο ένας την κλώτσησε δυνατά στην κοιλιά. Η Φρέγια έβγαλε μια κραυγή, κι αμέσως στο χώρο ακούστηκαν οι αλυσίδες όταν τις τραβάει κάποιος. Ήταν ο νεαρός που προσπαθούσε απεγνωσμένα να συρθεί προς το μέρος της, με τις αλυσίδες να τον εμποδίζουν.
- Άφησέ την μην την αγγίζεις! Φώναξε με όση δύναμη μπόρεσε να μαζέψει. Εκείνοι γέλασαν και κατευθύνθηκαν προς το μέρος του, αφήνοντας την Φρέγια να κρατάει την κοιλιά της από τον πόνο. Άρχισαν να χτυπούν και να βασανίζουν τον νεαρό και οι κραυγές του αντηχούσαν στα αυτιά της Φρέγια. Ένιωσε την καρδιά της να ραγίζει και τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα για μια ακόμη φορά.
- Όχι.. - οχι ψιθύριζε με τα δάκρυα να φτάνουν στα μάγουλά της. - Πλάνη.. Ψιθύρισε ελπίζοντας να έχει δίκιο. Όμως τίποτα δεν συνέβη. Έτσι έντρομη συνειδητοποίησε ότι ήταν αλήθεια. Έτσι θέλοντας να σταματήσει το μαρτύριο του νεαρού φώναξε κλαίγοντας.
- Αλήθεια! Και όλα χάθηκαν από μπροστά της. Οι κραυγές του νεαρού δεν ακούγονταν πια... Τράβηξε τρεις φορές το σχοινί αφού το μόνο που έβλεπε πλέον γύρω της ήταν μια λευκή λάμψη, και το κράτησε δυνατά ενώ εκείνο την παρέσερνε μέσα στην δίνη. Βγήκε από την πύλη και αντίκρυσε την Αέλια να στέκεται απέναντί της. Έπεσε στα γόνατά της εξαντλημένη συνεχίζοντας να κλαίει γοερά. Η νύμφη της πλάνης και της αλήθειας την πλησίασε και την άγγιξε στον ώμο.
- Δεν θέλω να συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Ειδικά το τελευταίο. Δεν θέλω! Φώναξε κλαίγοντας η Φρέγια.
- Φρέγια δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε τι θα γίνει και τι όχι. Κάποια πράγματα από αυτά που είδες θα συμβούν και άλλα όχι. Η πλάνη και η αλήθεια είναι πολύ σχετικές, αναλόγως από ποια οπτική γωνία θα τις δεις. Πρέπει να ακολουθείς το ένστικτό σου για να μπορέσεις να τις ξεχωρίσεις. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι αυτό το τέλος...

Ο Ίθαν.. Ο Λουκ για όσους αναρωτιούνται και δεν θυμούνται είναι στην αρχή του βιβλίου..🖤