Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Μία ματιά στο μέλλον

Μετά την απελευθέρωση της μικρής Αμάντα τα πάντα σε αυτό το μέρος είχαν αλλάξει. Έπαψε να είναι σκοτεινό και θλιβερό και τα χρώματα έκαναν επιτέλους την εμφάνισή τους. Η Φρέγια και η Γκρέις ήταν πολύ χαρούμενες που επιτέλους η ψυχή του μικρού κοριτσιού είχε βρει την γαλήνη. Άρχισαν να προχωρούν και να κοιτάζουν γύρω τους ψάχνοντας τις Τρεις Μαγεμένες Πηγές. Μπροστά τους υπήρχε ένα στενό δρομάκι κρυμμένο από πολλά κλαδιά. Πήγαν προς τα εκεί και ενώ το διέσχιζαν ένα δυνατό φως έφτασε στα μάτια τους. Μόλις συνήθισαν στη θέα του φωτός είδαν μπροστά τους ένα αρκετά μεγάλο ξέφωτο. Στο βάθος υπήρχαν τρεις πηγές.
- Τα καταφέραμε! Είπε ενθουσιασμένη η Γκρέις.
- Ναι αλλά δεν τελείωσε εδώ. Στην πραγματικότητα τώρα αρχίζουν όλα.. Η Φρέγια ένιωθε περίεργα καθώς ήξερε ότι έφτασαν στο στόχο τους αλλά δεν ήξερε τι θα αντιμετώπιζαν εκεί. Το μέρος εξέπεμπε από χιλιόμετρα την μαγεία που το περιέκλειε. Τρεις μεγάλες πέτρινες πηγές βρίσκονταν πλέον σε πολύ μικρή απόσταση από εκείνες και τα δύο κορίτσια μπορούσαν να παρατηρήσουν πλέον καθαρά τα σύμβολα που ήταν χαραγμένα πάνω τους, καθώς και το κρυστάλλινο νερό που υπήρχε μέσα τους. Ήταν το πιο καθαρό νερό που είχαν αντικρύσει ποτέ και φυσικά η χάρη του ήταν εμφανής. Σταμάτησαν να προχωρούν και απλά στέκονταν εκεί περιμένοντας να συμβεί κάτι. Και συνέβη.

Φρέγια ήρθε η στιγμή να μάθεις τα πάντα...

Ακούστηκε η γνώριμη πλέον γυναικεία φωνή που την καθοδηγούσε τόσο καιρό. Βέβαια μόνο η Φρέγια την άκουσε. Αμέσως μετά μία τρομερή λάμψη εμφανίστηκε κάνοντας τα δύο κορίτσια να κλείσουν τα μάτια τους. Όταν τα ξανά άνοιξαν μπροστά τους αιωρούνταν τρεις πανέμορφες γυναίκες. Βέβαια δεν ήταν απλές συνηθισμένες γυναίκες. Ήταν κάτι σαν πνεύματα ή καλύτερα νύμφες. Είχαν και οι τρεις κατάλευκο δέρμα που έλαμπε. Η κάθε μία βρισκόταν μπροστά από μία πηγή. Η πρώτη είχε μαύρα μαλλιά και τα μάτια της είχαν ένα μωβ χρώμα. Η δεύτερη είχε κατάλευκα μαλλιά που έλαμπαν και τα μάτια της είχαν μία πανέμορφη κυανή απόχρωση και η τρίτη είχε κατάξανθα χρυσαφένια μαλλιά λαμπερά σαν τον ήλιο και χρυσαφένια μάτια. Όλες τους φάνταζαν και ήταν ολότελα μαγικές.
- Καλώς ήλθατε. Φρέγια ήρθε η ώρα να μάθεις το πεπρωμένο σου αλλά και όσα προηγήθηκαν πριν από αυτό. Εδώ θα βρεις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματά σου. Είμαι η Άρια και εγώ θα σου δείξω το μέλλον σου. Είπε η πρώτη νύμφη.
- Εγώ είμαι η Σελήνα και είμαι εδώ για να σου δείξω τι έγινε στο παρελθόν. Θα μάθεις όλα αυτά που αγνοείς. Είπε η δεύτερη.
- Κι εγώ είμαι η Αέλια. Εγώ έχω έναν διαφορετικό ρόλο, καθώς είμαι εδώ για να σου δείξω κάποια από τα πράγματα που μπορεί να συμβούν αλλά εσύ πρέπει να επιλέξεις ποια θα είναι η κατάληξή τους αλλά και τι από αυτά που θα σου δείξω είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Αυτά ήταν τα λόγια των τριών νυμφών και η Φρέγια έμεινε να σκέφτεται αυτά που είχε μόλις ακούσει.
- Πλησίασε Φρέγια. Είπε η Άρια. Η Φρέγια έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της και ένα λευκό τεράστιο πέπλο εμφανίστηκε και σκέπασε τα πάντα καθώς όλα είχαν εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο και είχαν παραμείνει μόνο εκείνη η μαγική πηγή του μέλλοντος και η Άρια. Ξαφνικά με μία κίνηση της Άρια το νερό υψώθηκε στον αέρα αφήνοντας κενή την πηγή. Η Άρια σήκωσε το νερό ψηλά και μετά το διασκόρπισε με μία κίνηση των χεριών της δημιουργώντας μία μαγική βροχή εντός του λευκού πέπλου. Η Φρέγια μαγεμένη κοίταζε την βροχή να πέφτει πάνω της αλλά να μην την μουσκεύει ήταν τόσο μαγικό το θέαμα. Στην συνέχεια άρχισαν να εμφανίζονται εικόνες. Ήταν εκείνη μέσα στον κύκλο που είχε δει στο όραμα. Οι μαυροντυμένες φιγούρες ήταν εκεί γύρω της. Φαινόταν αδύναμη. <<Δεν πρέπει να επιβιώσει καμία. Όλες πρέπει να εξοντωθούν. Αυτό είναι το καθήκον μας. Οι μάγισσες πρέπει να πεθάνουν χωρίς καμία εξαίρεση. Μην ξεγελιέστε από τα αγγελικά τους πρόσωπα είναι παγίδα. Στην πραγματικότητα δεν είναι άγγελοι αλλά δαίμονες και πρέπει να εξοντωθούν. Να θυμάστε κάθε μαγικό αίμα που χύνεται δεν είναι άδικο μην τις λυπάστε, ίσως έτσι να καθαρίσει η ψυχή τους τουλάχιστον.>> Έλεγε ο αρχηγός των κυνηγών και οι άλλοι τον παρακολουθούσαν με προσοχή. <<Αυτή εδώ όμως  είναι το κλειδί. Δεν θα την σκοτώσουμε ακόμα πρέπει να μείνει ζωντανή μέχρι να έρθει η ώρα να πεθάνει. Και όσο περνάει από το χέρι μου, θα έρθει γρήγορα η ώρα που αυτή και όλο το συνάφι της θα πεθάνουν.>> Συνέχισε και όλοι όσοι βρίσκονταν στον χώρο συμφώνησαν. Μετά η εικόνα άλλαξε. Είδε την μητέρα της να την κρατούν αιχμάλωτη. Προσπαθούσαν να της αποσπάσουν πληροφορίες για το που είναι εκείνη αλλά εκείνη παρέμενε σιωπηλή και όταν μιλούσε έλεγε πως δεν ξέρει. Το σκηνικό πάλι άλλαξε. Βρισκόταν σε ένα μέρος που άκουγε ουρλιαχτά και ικεσίες αλλά κανένας δεν άκουγε και δεν υπέκυπτε στις ικεσίες. Όταν κοίταξε καλύτερα είδε ότι ήταν η Γκρέις αυτή που φώναζε. Το αίμα της πάγωσε σε αυτή την εικόνα. Και πάλι η εικόνα άλλαξε. Τώρα βρισκόταν σε ένα όμορφο μέρος και κρατούσε το χέρι κάποιου δεν φαινόταν το πρόσωπό του παρά μόνο θολά το πίσω μέρος του με εκείνη δίπλα του να της κρατάει τρυφερά το χέρι. Αμέσως μετά αφού η εικόνα άλλαξε και πάλι είδε τον εαυτό της να στέκεται στην άκρη ενός γκρεμού που από κάτω υπήρχε θάλασσα. Δεν έμοιαζε όπως συνήθως όμως. Τα μάτια της είχαν μία κατάλευκη απόχρωση και έβγαζαν μια περίεργη λάμψη, τα μαλλιά της πετούσαν ξέφρενα στον αέρα και φαινόταν πολύ θυμωμένη. Με μία κίνηση του χεριού της σήκωσε ένα πελώριο κύμα από την θάλασσα και το έστρεψε προς κάποιους ανθρώπους που βρίσκονταν εμβρόντητοι να την παρατηρούν. Και τότε άκουσε την γνώριμη φωνή

Δεν είσαι εσύ αυτή Φρέγια πρέπει να συνέλθεις.

Εκείνη έκλαιγε και ήταν θυμωμένη ταυτόχρονα και είπε
<<Μου πήρατε ότι αγαπώ τώρα θα το πληρώσετε!>> και το βλέμμα της έπεσε σε κάποιον που βρισκόταν πεσμένος κάτω με μια λίμνη αίματος να κάνει την εμφάνισή της γύρω του. Ήταν ένα αγόρι όμως και πάλι δεν έβλεπε το πρόσωπό του, αλλά κάτι μέσα της της έλεγε πως θα σήμαινε πολλά για εκείνη στο μέλλον. Όλες οι εικόνες έσβησαν και η Φρέγια επέστρεψε στο παρόν με την Άρια απέναντί της.
- Αυτά που είδες είναι αρκετά. Δεν μπορώ να σου αποκαλύψω όλο σου το μέλλον. Εξάλλου αν τα ξέραμε όλα δεν θα είχε και νόημα να τα ζούμε. Της είπε η Άρια και τα μωβ της μάτια έλαμπαν. Η Φρέγια βρισκόταν μαρμαρωμένη στην θέση της. Δεν μπορούσε ούτε να συνειδητοποιήσει αυτά που μόλις είχε δει.
- Τι ήταν όλα αυτά; Γιατί πρέπει να συμβούν;
- Αυτά Φρέγια ήταν κάποια από τα γεγονότα που θα συμβούν στο μέλλον. Τώρα το γιατί θα συμβούν αυτό δεν μπορώ να σου το απαντήσω. Έτσι είναι γραφτό να γίνει. Αυτό είναι το πεπρωμένο σου Φρέγια. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψεις στην πορεία.
- Μα εγώ δεν θέλω να πάθει κακό η Γκρέις και είδα ότι έχουν την μητέρα μου. Αυτό είναι αλήθεια;
- Ναι Φρέγια ότι σου έδειξα είναι αληθινό.
- Και τι πρέπει να κάνω; Πρέπει να την σώσω και να προστατέψω και την Γκρέις. Κι εκείνο το αγόρι; Ποιο ήταν; Ρώτησε η Φρέγια με έναν κόμπο στο στομάχι της.
- Ας πούμε κάποιος σημαντικός για εσένα. Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις στην πορεία. Απάντησε η Άρια.
- Έμοιαζα διαφορετική είχα απιστευτες δυνάμεις έλεγχα το νερό! Αλλά  εκείνος ήταν χτυπημένος. Θα μπορέσω να τον σώσω; Είπε στην συνέχεια η Φρέγια.
- Ναι ήσουν διαφορετική. Φρέγια μέσα σου υπάρχει τεράστια δύναμη και σύντομα θα μάθεις να την ελέγχεις. Θα μπορείς να ελέγχεις τα στοιχεία της φύσης καθώς μέσα σου υπάρχει το πέμπτο συνδετικό στοιχείο, το Πνεύμα. Όσο για το αν θα μπορέσεις να σώσεις εκείνον θα το μάθεις και αυτό. Μετά από αυτά τα λόγια της Άρια το λευκό πέπλο εξαφανίστηκε και η Φρέγια είδε την Γκρέις και τις άλλες δύο νύμφες μαζί με την Άρια μπροστά της. Κοίταξε την Γκρέις και ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι θυμούμενη τις κραυγές της και τις ικεσίες της. <<Δεν θέλω να πάθει κακό η Γκρέις>> σκέφτηκε και έπειτα θυμήθηκε και εκείνο το αγόρι και ο κόμπος ξανά δημιουργήθηκε στο στομάχι της και έπειτα συμπλήρωσε στις σκέψεις της <<Αλλά ούτε κι εκείνος>>.