Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Μοιραία συνάντηση

Όλοι κοιμούνταν όταν η Φρέγια, ξύπνησε μέσα στη νύχτα από ένα περίεργο όνειρο. Τώρα που το θυμόταν, δεν ήξερε τι είδους συναισθήματα της προκαλούσε αυτή η ανάμνηση. Στο όνειρό της πρωταγωνιστούσε κάποια που ακόμα δεν είχε γνωρίσει, ήξερε όμως πως κάποια στιγμή θα γινόταν αυτή η συνάντηση. Το ήξερε από τις Τρεις Μαγεμένες Πηγές που της είχαν δείξει εκείνη την κοπέλα. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγαλύτερή της ίσως η μόνη διαφορά μεταξύ τους να ήταν η καταγωγή τους. Άραγε μπορούσε μία τέτοια διαφορά να χωρίζει τις ζωές τους για πάντα; Ήταν ένα ερώτημα, που σύντομα η Φρέγια θα μάθαινε την απάντησή του. Έφερνε στη θύμησή της, εκείνο το παράξενο όνειρο. Ήταν μια ανάμειξη και της χθεσινής εικόνας που είδε στιγμιαία. Ήταν εκείνη έξω από το παλάτι του Πέρσβιλ, μόνο που το όνειρο έδωσε συνέχεια σε αυτές τις θολές εικόνες. Ήταν εκείνη μαζί με την πριγκίπισσα Αλίσια, στον κήπο του παλατιού και η συζήτηση όπως και η κατάσταση μεταξύ τους φαινόταν οξυμένη. Δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα από την συζήτηση τους, μόνο το έντονο βλέμμα της Αλίσια. Κάποια στιγμή όλο το όνειρο άλλαξε και το μόνο που έβλεπε ήταν φλόγες. Αμέσως μετά πετάχτηκε ταραγμένη από αυτό το όνειρο στον ύπνο της. Είχε πάρει μία απόφαση, αύριο θα πήγαινε να επισκεφθεί την πριγκίπισσα Αλίσια. Έπρεπε να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει ανάμεσά τους. Προσπάθησε να ξανά κοιμηθεί κλείνοντας τα μάτια της, όμως δεν τα κατάφερε ιδιαίτερα. Ο ήλιος της χάιδεψε απαλά το πρόσωπο, κάνοντάς την να καταλάβει ότι είχε ξημερώσει. Σηκώθηκε και κοίταξε δίπλα της σε ένα αυτοσχέδιο στρώμα, βλέποντας τον Λουκ ξύπνιο με τα μαλλιά του ανακατεμένα να την παρατηρεί. Του χαμογέλασε και της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
- Καλημέρα, της είπε.
- Καλημέρα, πόση ώρα έχεις ξυπνήσει; Ρώτησε ντροπαλά η Φρέγια.
- Αρκετή για να δω όμορφα πράγματα, της είπε εκείνος πειρακτικά. Η Φρέγια του πέταξε ένα μαξιλάρι και γελούσε.
- Σταμάτα να με πειράζεις, του είπε. Εκείνος σηκώθηκε από το στρώμα και κατευθύνθηκε προς το μέρος της, την έπιασε και άρχισε να την γαργαλάει. Εκείνη γελούσε και προσπαθούσε να τον αποφύγει λέγοντάς του
- Λουκ σταμάτα σε παρακαλώ, δεν μπορώ άλλο. Του έλεγε με παύσεις από τα γέλια που την κυρίευαν. Στο δωμάτιο μπήκε η Λορέιν, που είχε χτυπήσει αλλά κανείς τους δεν την άκουσε μέσα σε όλο αυτό τον χαμό.
- Μα καλά τι κάνετε εδώ; Τους είπε και βλέποντάς τους γέλασε κι εκείνη
- Μαμά βοήθεια αυτός εδώ θα με εξοντώσει, είπε γελώντας η Φρέγια και κρύφτηκε πίσω από την μητέρα της, εφόσον ο Λουκ την είχε αφήσει πλέον
- Κυρία Λορέιν δεν φταίω εγώ αυτή μου πέταξε το μαξιλάρι, δικαιολογήθηκε σαν πεντάχρονο ο Λουκ και η Φρέγια άρχισε να γκρινιάζει, με τον ίδιο τρόπο
- Όχι αυτός φταίει μαμά, με πειράζει. Έλεγε με αστεία φωνούλα. Η Λορέιν γελούσε και τους είπε
- Εντάξει, εντάξει παιδιά μου ηρεμήστε τώρα, νιώθω σαν να έχω απέναντί μου δυο πεντάχρονα. Έλεγε γελώντας. Η Φρέγια κατσούφιασε και καλά προσβεβλημένη και μετά γέλασε.
- Συγνώμη ωραία μου δεσποινής που σας πείραξα, είπε θεατρικά ο Λουκ και έσκυψε και της φίλησε το χέρι. Η Φρέγια γελούσε με την καρδιά της, έπειτα του είπε
- Δεκτή η συγνώμη σας και να μην επαναληφθεί, του είπε στον ίδιο τόνο και με ύφος κυρίας. Μετά γέλασε τον χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη και του είπε, πάμε να φάμε πρωινό βρε. Και οι δύο γελούσαν, το ίδιο και η Λορέιν. Έφαγαν γρήγορα και μετά βγήκαν έξω στεκόμενοι κάτω από ένα δέντρο, οι τρεις τους η Φρέγια, ο Λουκ και η Γκρέις.
- Φρέγια, τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα; Έχεις κάτι στο μυαλό σου; Και ας πούμε για σήμερα, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνουμε; Την ρώτησε η Γκρέις.
- Γκρέις σήμερα υπάρχει κάτι που έχω στο μυαλό μου, αλλά πρέπει να το κάνω μόνη μου. Δήλωσε κοιτώντας εκείνη και τον Λουκ
- Τι εννοείς Φρέγια; Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις; Την ρώτησε ο Λουκ.
- Θα πάω στο Πέρσβιλ, πρέπει να επισκεφθώ την πριγκίπισσα Αλίσια. Εξήγησε. Και οι δύο παραξενεύτηκαν με τα λόγια της, όμως η Γκρέις έδειχνε περισσότερο ανήσυχη παρά παραξενεμένη.
- Τι λες Φρέγια; Μετά από όλα αυτά που είδες; Θα πας σε εκείνη ενώ ξέρεις ότι θέλει το κακό σου; Αναφώνησε η Γκρέις.
- Γκρέις πρέπει να -.. δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή της και ο Λουκ την διέκοψε.
- Τι εννοείς ότι θέλει το κακό της Γκρέις; Και τι είδε η Φρέγια; Την ρώτησε ανήσυχος και με μία δόση εκνευρισμού στη φωνή του.
- Αυτή η κοπέλα θέλει το κακό της Φρέγια. Δεν ξέρουμε τον λόγο, όμως είναι σίγουρο. Και η Φρέγια αν σου έχει εξηγήσει για τις Τρεις Μαγεμένες Πηγές, τότε θα καταλάβεις ότι είδε ένα όραμα, που η Αλίσια της είχε κάνει κακό. Εξήγησε η Γκρέις.
- Λουκ πρέπει να πάω, δεν γίνεται να μην πάω. Προσπάθησε να του εξηγήσει η Φρέγια και ο Λουκ γύρισε εκνευρισμένος, προς το μέρος της.
- Φρέγια τι λες; Θα πας να βρεις κάποια που θέλει να σου κάνει κακό; Τότε γιατί δεν έμεινες και με τους κυνηγούς!  Τι στο καλό λες, γιατί πρέπει να πας σε εκείνη; Έχεις δει αυτό το όραμα σαν προειδοποίηση κι εσύ θα την αγνοήσεις και θα πας μέσα στο στόμα του λύκου; Γιατί; Της φώναξε εξοργισμένος,  τον είχε καταβάλει ο φόβος στην σκέψη ότι εκείνη θα πάθαινε κάτι.
- Λουκ, χθες σου είπα ότι είδα ένα όραμα. Ήταν μόνο μερικές στιγμές, όμως είδα ξεκάθαρα την Αλίσια. Και χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο με εκείνη, και δεν ήταν ένα απλό όνειρο Λουκ. Πρέπει να πάω και να μάθω τι συμβαίνει ανάμεσα σε μένα και την Αλίσια. Κατάλαβέ το σε παρακαλώ. Ξέρω ότι σε αυτή την αποστολή που έχω θα κινδυνέψω πολλές φορές, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η Αλίσια είναι το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνω, όλα συνδέονται για να εκπληρώσω τον σκοπό μου και πρέπει να το κάνω, γιατί είμαι η Εκλεκτή! Του εξήγησε η Φρέγια, δίνοντας έμφαση στα λόγια της, για να τον κάνει να καταλάβει. Εκείνος δεν μίλησε, μόνο κοιτούσε κάτω.
- Φρέγια καταλαβαίνω και σου έχω πει από την αρχή ότι θα σε βοηθήσω. Κι εμείς θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να μην πάθεις τίποτα. Τώρα σας αφήνω, πάω στην γιαγιά μου. Της είπε η Γκρέις χαϊδεύοντάς την στον ώμο. Η Φρέγια της χαμογέλασε έγνεψε και κοίταξε τον Λουκ. Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του έτσι ώστε να αντικρύζει το δικό της, και της είπε
- Απλά δεν θέλω να πάθεις κάτι, για αυτό σου φώναξα. Συγνώμη καταλαβαίνω ότι πρέπει να το κάνεις. Όμως θέλω να βασίζεσαι πάνω μου Φρέγια, θέλω να έρθω μαζί σου. Έτσι θα είμαι πιο ήσυχος. Της είπε και εκείνη του κράτησε τρυφερά τα χέρια.
- Θα προσέχω Λουκ, εντάξει αν θες να έρθεις μαζί μου έλα, όμως στην συνάντηση πρέπει να είμαι μόνη μου. Πρέπει να μάθω Λουκ, νιώθω ότι η Αλίσια θα έχει σημαντικό ρόλο στην συνέχεια της ιστορίας. Του εξήγησε κι εκείνος συμφώνησε, γνέφοντας. Στην συνέχεια του είπε, λοιπόν εφόσον θα πάμε και οι τρεις πρέπει να ξεκινήσουμε αλλιώς θα πάει αργά. Πάω να το πω στην μητέρα μου και στην κυρία Γκριχίλντα. Συμπλήρωσε και έφυγε. Οι τρεις τους ξεκίνησαν το δρόμο τους για το Πέρσβιλ. Για παν ενδεχόμενο εκείνη και η Γκρέις, φορούσαν τις μαγικές κάπες που τους είχε δώσει η Ροζέλντα και η Γκριχίλντα είχε δώσει και μία τρίτη στον Λουκ, ο οποίος μόλις την φόρεσε ενθουσιάστηκε και ήταν εμφανές ότι, είχε αρχίσει να του αρέσει η μαγεία. Είχαν σχεδόν φτάσει έξω από το παλάτι κι έτσι η Φρέγια θα συνέχιζε μόνη της, με τον Λουκ και την Γκρέις να περιμένουν απ'έξω με την προϋπόθεση, ότι αν χρειαστεί θα επέμβουν. Λίγο πριν μπει στο παλάτι η Φρέγια, ο Λουκ την σταμάτησε και της είπε
- Να προσέχεις. Γύρνα γρήγορα πίσω εντάξει; Της είπε αγχωμένος.
- Θα προσέχω μην ανησυχείς. Θα είμαι σύντομα πίσω. Του είπε και εκείνος την αγκάλιασε σφιχτά, φυσικά η Φρέγια ανταπέδωσε. Η Φρέγια κατευθύνθηκε προς το παλάτι και στην πύλη ζήτησε από τους φύλακες να δει την πριγκίπισσα Αλίσια, λέγοντάς τους ότι είναι φίλη της. Εκείνοι έδειχναν δυσπιστία και δεν την άφηναν να περάσει, όμως εκείνη την στιγμή εμφανίστηκε η πριγκίπισσα Αλίσια.
- Εσύ εδώ; Της είπε. Η Φρέγια την παρατηρούσε και δεν ένιωθε ότι υπάρχει κακία μέσα σε αυτή την κοπέλα, το αντίθετο μάλιστα ένιωθε ένα παράξενο συναίσθημα, σαν κάτι να την ενώνει μαζί της.
- Γεια σας μεγαλειοτάτη, θα μπορούσα να έχω λίγο από τον χρόνο σας; Είπε ευγενικά η Φρέγια. Οι φύλακες κοίταξαν την πριγκίπισσα η οποία τους έκανε νόημα, να την αφήσουν να περάσει.
- Ακολούθησέ με. Της είπε και ο τόνος της φωνής της ήταν ψυχρός. Έφτασαν στον κήπο του παλατιού, ακριβώς όπως στο όνειρο της Φρέγια. Ήταν πανέμορφα. Ανθισμένα δέντρα και λουλούδια υπήρχαν παντού και μία κρεμαστή κούνια βρισκόταν εκεί. Υπήρχε παντού περιποιημένο γρασίδι και λίγο πιο κει, ένα όμορφο συντριβάνι. Η πριγκίπισσα Αλίσια ήταν πολύ όμορφη και κομψή με ένα απαλό ροζ φόρεμα και τα μεταξένια μαλλιά της, ελεύθερα στους ώμους της. Αφού κάθισε  στην κούνια έστρεψε το βλέμμα της προς την Φρέγια και της έδειξε ένα σκαλιστό ξύλινο κάθισμα, στο οποίο μπορούσε να καθίσει.
- Λοιπόν; Τι θέλεις από μένα; Την ρώτησε.
- Αρχικά μήπως θα μπορούσα να σας μιλάω στον ενικό; Έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι δεν σας σέβομαι. Της είπε ευγενικά η Φρέγια.
- Δεν το νομίζω, στον ενικό μου μιλάνε μόνο οι φίλοι μου κι οι δικοί μου άνθρωποι και από όσο θυμάμαι εσύ, δεν μου είσαι τίποτα από τα δύο. Της είπε περιφρονητικά η Αλίσια.
- Μάλιστα όπως επιθυμείτε. Υπάρχει κάποιος λόγος, που είστε εχθρική απέναντί μου; Και αν δεν κάνω λάθος πριν στην πύλη, το ύφος σας και ο τόνος σας ήταν σαν να με γνωρίζετε. Της είπε η Φρέγια, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
- Δηλαδή δεν ξέρεις γιατί είμαι εχθρική απέναντί σου; Και δεν είσαι σε θέση εσύ να κρίνεις το ύφος μου. Της είπε με την ίδια υπεροψία στην φωνή της.
- Αλίσια, δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις αυτή την στάση απέναντί μου. Εξήγησε μου σε παρακαλώ. Της είπε η Φρέγια, που της φαινόταν γελοίο να κρατούν τα προσχήματα και τον πληθυντικό, εφόσον ήταν τέτοια η στάση της πριγκίπισσας.
- Περάσαμε και στον ενικό τώρα; Σου είπα πριν ότι δεν επιθυμώ να μου μιλάς στον ενικό και δεν θέλω οικειότητες μαζί σου. Της πέταξε ξερά.
- Δεν νομίζω ότι χρειάζονται τα προσχήματα, θέλω να είσαι ξεκάθαρη μαζί μου Αλίσια. Της είπε η Φρέγια, χωρίς να δίνει σημασία στα προηγούμενα λόγια της.
- Εντάξει λοιπόν! Απλά να ξέρεις ότι έκανες μεγάλο λάθος που ήρθες να με βρεις. Μόλις υπέγραψες την θανατική σου καταδίκη, μάγισσα...