Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Βγαλμένο από παραμύθι

Οι πρωινές ακτίνες του ήλιου, χάιδεψαν απαλά τα πρόσωπα των δύο κοριτσιών που είχαν αποκοιμηθεί, αποκαμωμένες από την κούραση στο εσωτερικό της σπηλιάς. Η Φρέγια άνοιξε τα μάτια της καθώς το φως την ενοχλούσε, καταφέρνοντας τελικά να την ξυπνήσει. Η Γκρέις κοιμόταν ακόμα δίπλα της, και η Φρέγια σκέφτηκε να την αφήσει λίγο ακόμα να κοιμηθεί, καθώς τις περίμενε μεγάλο ταξίδι. Δηλαδή έτσι υπέθετε η Φρέγια. Η κοπέλα σηκώθηκε και βγήκε με αργά βήματα έξω από την σπηλιά, κοιτώντας την υπέροχη πρωινή θέα και απολαμβάνοντας το φως του ήλιου αλλά και την αίσθηση του δροσερού αέρα που ανακάτευε τα μαλλιά της. Όλα έμοιαζαν τόσο ήσυχα, τόσο γαλήνια που δυσκολευόταν να πιστέψει ότι όλα αυτά που είχε ζήσει την προηγούμενη νύχτα συνέβησαν στ' αλήθεια, και δεν ήταν ένα τρελό όνειρο. Θυμήθηκε κάθε στιγμή από την εμφάνιση του κόκκινου φεγγαριού και έπειτα. Πολλά ερωτήματα υπήρχαν στο μυαλό της ωστόσο, έμεναν ακόμα αναπάντητα με πρώτο, εκείνη την μυστηριώδη γυναικεία φωνή και το μαγικό μενταγιόν που φορούσε εν αγνοία της τόσα χρόνια. <<Κάποιος φρόντισε λοιπόν από την στιγμή που γεννήθηκα για να είμαι προστατευμένη και ασφαλής>> σκέφτηκε. Άκουσε την Γκρέις να χασμουριέται και να τεντώνεται και γύρισε προς το μέρος της διακόπτοντας τις σκέψεις της.
- Καλημέρα Φρέγια, είπε ευδιάθετα η Γκρέις που μόλις είχε ξυπνήσει.
- Καλημέρα. Απάντησε η Φρέγια.
- Όλα εντάξει; Είσαι σίγουρη πως δεν κινδυνεύουμε πια από τους Κόκκινους Φρουρούς; Ρώτησε η Γκρέις βγαίνοντας από την σπηλιά και πλησιάζοντας την Φρέγια.
- Προς το παρόν όχι δεν κινδυνεύουμε. Της απάντησε εκείνη τονίζοντας ιδιαίτερα τα πρώτα της λόγια. Και έπειτα συμπλήρωσε. Λοιπόν θα φύγουμε τώρα; Νομίζω πως έχουμε δρόμο μπροστά μας.
- Ναι θα φύγουμε όμως όχι ακόμα για τον προορισμό μας. Πρέπει να αλλάξεις και να πάρουμε κάποιες προμήθειες μαζί μας. Θα τραβήξεις πολλά βλέμματα και σίγουρα θα σε αντιληφθούν πιο εύκολα οι Κόκκινοι Φρουροί αν κυκλοφορείς με αυτό το φανταχτερό και μαγικό κόκκινο φόρεμα. Της εξήγησε η Γκρέις.
- Μα ναι σίγουρα έχεις δίκιο, όμως είναι ασφαλές να πάμε στο σπίτι;
- Ποιος είπε ότι θα πάμε στο σπίτι; Την ρώτησε χαμογελώντας.
- Τότε που; Η Φρέγια αναρωτήθηκε που θα έβρισκαν ένα φόρεμα για την ίδια και προμήθειες.
- Θα μάθεις σύντομα. Της είπε χαμογελώντας πρόσχαρα η Γκρέις.
Οι δύο κοπέλες άρχισαν να κατεβαίνουν το βουνό με ευκολία σε σύγκριση με το προηγούμενο βράδυ που η νύχτα τις δυσκόλευε. Προς στιγμήν είχαν ξεχάσει τον κίνδυνο που παραμόνευε και μιλούσαν κεφάτα, γνωρίζοντας καλύτερα η μία την άλλη. Όταν έφτασαν στο τέλος του βουνού και βρήκαν μπροστά τους τον γνωστό χωματόδρομο που οδηγούσε πίσω στο σπίτι της Γκριχίλντα, η Γκρέις έκανε νόημα να κατευθυνθούν από την αντίθετη μεριά και να την ακολουθήσει. Η Φρέγια υπάκουσε και άλλαξε κατεύθυνση έχοντας μία ιδιαίτερη περιέργεια για το που θα οδηγούνταν εν τέλει. Η Γκρέις οδήγησε την Φρέγια μέσα σε ένα στενό δρομάκι και ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά σε ένα πολύ όμορφο κτήριο. Εξωτερικά ήταν πέτρινο με την γοτθική αρχιτεκτονική να το κάνει να ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο κτήριο. Μια βαριά επιβλητική ξύλινη πόρτα με ένα μεγάλο σιδερένιο χερούλι έκανε την εμφάνισή της μπροστά στα έκπληκτα μάτια της Φρέγια που κοιτούσε ενθουσιασμένη το μεγάλο κτήριο. Πάντα λάτρευε την γοτθική αρχιτεκτονική. Βρίσκονταν μπροστά σε ένα αρκετά μεγάλο και εντυπωσιακό αρχοντικό με πολλά παράθυρα και περισσότερες από μία εισόδους σε αυτό. Καθώς διέσχιζες το δρομάκι που οδηγούσε στο αρχοντικό αντίκρυζες ένα μεγάλο δεσποτικό κήπο με τα χρώματα του φθινοπώρου να δίνουν στην ατμόσφαιρα μια παραπάνω γοητεία. Έμοιαζε με κάστρο βγαλμένο από παραμύθι. Η Φρέγια μην μπορώντας να κρύψει πλέον τον ενθουσιασμό της γύρισε προς την Γκρέις και της είπε
- Τι στο καλό, Γκρέις που βρισκόμαστε; Τι γυρεύουμε σε αυτό το αρχοντικό και σε ποιον ανήκει;
- Σου αρέσει Φρέγια; Ήταν το μόνο που είπε η Γκρέις.
- Και το ρωτάς; Είναι όνειρο! Μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι!
- Όπως κι εσύ Φρέγια! Της είπε χαρωπά η κοπέλα και η Φρέγια αμέσως κατάλαβε τι εννοούσε. Ντυμένη ακόμα με αυτό το παραμυθένιο φόρεμα που είχε πάρει την απόχρωση του ματωμένου φεγγαριού και την λάμψη των αστεριών, καθώς στεκόταν μπροστά σε αυτό το εξίσου παραμυθένιο αρχοντικό, ήταν πραγματικά απόλυτα ταιριαστή με τον χώρο. Η κοπέλα χαμογέλασε αχνά περιεργάζοντας ακόμα αυτή την παραμυθένια οπτασία που είχε μπροστά της.
- Λοιπόν ας μην στεκόμαστε άλλο εδώ. Ώρα να δεις και το εσωτερικό Φρέγια. Είπε η Γκρέις και το πρόσωπο της Φρέγια έλαμψε στο άκουσμα των λογιών της. Η νεαρή κοπέλα έπιασε το σιδερένιο χερούλι και το χτύπησε τρεις φορές ρυθμικά, περιμένοντας κάποιος να ανοίξει την ξύλινη πόρτα. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και ακούστηκαν βήματα από το εσωτερικό του σπιτιού κατευθυνόμενα προς την είσοδο. Η πόρτα άνοιξε και στο εσωτερικό της φάνηκε μία κομψή λεπτεπίλεπτη γυναίκα με όμορφο παρουσιαστικό και με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της καθώς αντίκρυζε την Γκρέις. Είχε μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι την μέση πιασμένα σε μία όμορφη πλεξίδα και σκουροπράσινα μάτια που έκαναν την τέλεια αντίθεση, ενώ η επιδερμίδα της ήταν λευκή και φαινόταν περιποιημένη. Ήταν μία αρχοντική γυναίκα ντυμένη ακριβώς όπως άρμοζε στο ύφος του σπιτιού. Φορούσε ένα σκούρο μπλε μακρύ φόρεμα με χρυσές λεπτομέρειες στα μανίκια και ένα πολύ όμορφο περιδέραιο με έναν μαύρο κρύσταλλο στον κατάλευκο λαιμό της.
- Γκρέις, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω. Είπε η γυναίκα που στεκόταν μπροστά τους κλείνοντας την Γκρέις στην αγκαλιά της. Παρόλο που φαινόταν τόσο δεσποτική δεν ήταν καθόλου απόμακρη και δεν δίσταζε να φανερώσει το χαμόγελο και την ζωντάνια στο πρόσωπό της ούτε να τσαλακώσει την εικόνα της.
- Ροζέλντα, κι εγώ χαίρομαι παρά πολύ που σε βλέπω. Είπε η Γκρέις και ανταπέδωσε στην αγκαλιά της.
- Μα περάστε μέσα μην στέκεστε εκεί. Είπε η Ροζέλντα στα δύο κορίτσια και παραμέρισε για να περάσουν στο εσωτερικό του σπιτιού.
- Ροζέλντα, να σου γνωρίσω την φίλη μου την Φρέγια! Είπε η Γκρέις δείχνοντας την Φρέγια. Και Φρέγια από εδώ η Ροζέλντα! Είναι η αδελφή της μητέρας μου αλλά δεν της αρέσει καθόλου να την λέω θεία, συμπλήρωσε ψιθυρίζοντας στο αυτί της Φρέγια. Η γυναίκα την κοίταξε εξεταστικά αλλά διόλου περίεργα και της έτεινε το χέρι για χειραψία.
- Χαίρομαι πολύ για την γνωριμία Φρέγια! Εφόσον είσαι φίλη της Γκρέις τότε είμαι σίγουρη για τον εξαίσιο χαρακτήρα σου. Η Φρέγια χαμογέλασε λίγο αμήχανα και είπε
- Κι εγώ χαίρομαι πολύ για την γνωριμία!
- Παρακαλώ ας περάσουμε στο σαλόνι, είπε η Ροζέλντα και τα δύο κορίτσια την ακολούθησαν. Η Φρέγια παρατηρούσε εκστασιασμένη το εσωτερικό αυτού του πανέμορφου αρχοντικού. Παντού στους τοίχους υπήρχαν τοιχογραφίες αναπαριστώντας διάφορα μαγικά πλάσματα και παράξενα σύμβολα που όμως έμοιαζαν πολύ γνωστά. Μπαίνοντας στο σαλόνι υπήρχαν βαριά ξύλινα έπιπλα, καθώς και ένας εντυπωσιακός βελούδινος καναπές συνοδευόμενος από ασορτί πολυθρόνες σε μπορντό απόχρωση, και ένα όμορφο ξύλινο τραπέζι στην μέση που ήταν τοποθετημένα πάνω του μια ασημένια τσαγιέρα και αντίστοιχα ένα ασημένιο φλυτζάνι που αποδείκνυε ότι πριν διακόψει την οικοδέσποινα του σπιτιού το χτύπημα της πόρτας, εκείνη απολάμβανε ένα φλυτζάνι τσάι. Στο κέντρο του σαλονιού υπήρχε και ένα πέτρινο τζάκι που έδινε ζεστασιά σε όλο το σαλόνι. Τα δύο κορίτσια κάθισαν στον καναπέ και η Ροζέλντα στην μία από τις δύο πολυθρόνες. Την σιωπή έσπασε η Γκρέις.
- Ροζέλντα, ήρθα μέχρι εδώ γιατί χρειάζομαι την βοήθειά σου.
- Τι συμβαίνει Γκρέις; Πες μου σε παρακαλώ, και εννοείται μπορείς να υπολογίζεις στην βοήθειά μου.
- Πρέπει να σου πω κάποια πράγματα που σύντομα θα γίνουν ούτως ή άλλως γνωστά. Έφτασε η ώρα να εκπληρωθεί η Προφητεία.
- Τι εννοείς; Εμφανίστηκε η Εκλεκτή;
Είπε ξαφνιασμένη από αυτά που άκουγε η Ροζέλντα.
- Ναι. Η Εκλεκτή βρίσκεται καθισμένη απέναντί σου. Είπε με στόμφο η Γκρέις. Η Ροζέλντα ήταν αμίλητη με καρφωμένο το βλέμμα της πάνω στη Φρέγια.
- Ώστε εσύ είσαι. Εσύ είσαι η Κόρη της Σελήνης. Δεν το πιστεύω, όλοι περιμέναμε τόσα χρόνια αυτή την στιγμή περιμέναμε να εμφανιστείς.
- Σχεδόν όλοι. Την διέκοψε η Γκρέις.
- Μα ναι φυσικά οι Κόκκινοι Φρουροί! Φρέγια πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική θα σε κυνηγήσουν και Γκρέις κι εσύ το ίδιο, εφόσον από ότι καταλαβαίνω έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις και να βοηθήσεις την Φρέγια.
- Ακριβώς. Ροζέλντα σου είπα πριν ότι χρειαζόμαστε την βοήθειά σου. Η εμφάνιση του κόκκινου φεγγαριού έχει ήδη γίνει και το Χρίσμα έχει περάσει στην Φρέγια, από εκεί προέρχεται και αυτό το υπέροχο φόρεμα! Λοιπόν προς το παρόν θέλω να σου ζητήσω κάτι απλό. Χρειαζόμαστε ρούχα καθώς δεν μπορούμε να πάμε από το σπίτι γιατί οι Κόκκινοι Φρουροί μας ψάχνουν και η Φρέγια όπως καταλαβαίνεις δεν γίνεται να κυκλοφορεί έτσι γιατί όλα τα βλέμματα θα είναι πάνω μας.
- Κατάλαβα. Φυσικά πες ότι αυτό έγινε κιόλας. Τι άλλο χρειάζεστε;
- Προμήθειες γιατί μπορεί να ταξιδεύουμε πολύ καιρό και τις γνώσεις σου γιατί δεν έχουμε ιδέα που να πάμε. Συμπλήρωσε η κοπέλα και η Ροζέλντα σηκώθηκε γρήγορα από την θέση της κατευθυνόμενη προς ένα από τα δωμάτια του σπιτιού. Όταν γύρισε κρατούσε στην αγκαλιά της πολλά όμορφα φορέματα άλλα απλά και άλλα πιο φανταχτερά για κάθε περίσταση. Στην συνέχεια κατευθύνθηκε προς την κουζίνα και γέμισε μια τσάντα με όλα τα απαραίτητα τρόφιμα που θα τους χρειάζονταν. Τέλος αφού τις πλησίασε και απόθεσε μπροστά τους όλα όσα χρειάζονταν έμενε μόνο να τις κατευθύνει για το που να πάνε.
- Πρέπει να πάτε να βρείτε τις Τρεις Μαγεμένες Πηγές.