Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Το όραμα

Αφού τα δύο κορίτσια ρώτησαν την Ροζέλντα για το τι ήταν οι Τρεις Μαγεμένες Πηγές εκείνη τις πληροφόρησε ότι ήταν ένα αρχαίο ιερό μέρος στο οποίο, είχε γραφτεί και απαγγελθεί για πρώτη φορά η Προφητεία. Τους είπε επίσης, ότι παρόλο που αυτό το μέρος θα ήθελαν να το επισκεφθούν όλοι όσοι γνώριζαν για την ύπαρξή του, είναι ελάχιστοι εκείνοι που το τολμούν. Όταν είδε το παραξενεμένο ύφος των κοριτσιών στο άκουσμα των τελευταίων της λέξεων, η Ροζέλντα συμπλήρωσε και προσπάθησε να τους εξηγήσει ότι είναι το μέρος όπου δημιουργούνται οι γραμμές ζωής όλων των ζωντανών πλασμάτων. Αμέσως η Φρέγια έφερε στο μυαλό της αυτή την ιστορία που είχε ακούσει και νόμιζε ότι πρόκειται για παραμύθι με τις τρεις μοίρες που υφαίνουν σε έναν αργαλειό τις ζωές των ανθρώπων. Άραγε αυτό εννοούσε η Ροζέλντα; Οι τρεις μοίρες υπήρχαν στα αλήθεια; Όμως κράτησε τις σκέψεις αυτές για τον εαυτό της και δεν τις πρόφερε δυνατά. Τα δύο κορίτσια μετά από την πίεση της Ροζέλντα για να τις φιλοξενήσει και απόψε και να φύγουν ξεκούραστες την επομένη νωρίς το πρωί, υπέκυψαν στην επιθυμία της. Πέρασαν μία ήσυχη μέρα με κανένα ίχνος κινδύνου να φαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αφού ετοίμασαν ένα πλούσιο γεύμα με πεντανόστιμα φαγητά και γλυκά και έκατσαν να το απολαύσουν, στην συνέχεια η Φρέγια που είχε δει την τεράστια βιβλιοθήκη που κοσμούσε ένα από τα ευρύχωρα και όμορφα διακοσμημένα δωμάτια του σπιτιού, ζήτησε από την Ροζέλντα την άδεια να επισκεφθεί τον χώρο και να χαθεί για λίγο μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Η Ροζέλντα φυσικά δεν είχε καμία αντίρρηση και έτσι η κοπέλα χαιρέτησε την Γκρέις και την Ροζέλντα λέγοντάς τους ότι θα τις έβλεπε αργότερα και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο με την υπέροχη αυτή βιβλιοθήκη. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχε μια βελούδινη πολυθρόνα, κάποιοι όμορφοι πίνακες και πολλά κεριά σε διάφορα χρώματα και με πάμπολλα αρώματα. Η Φρέγια αγαπούσε πολύ τα κεριά και το να τα βλέπει εδώ μαζί με την ακόμα μεγαλύτερη αγάπη της που ήταν τα βιβλία, ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Αμέσως άναψε διάφορα κεριά και τα αρώματα τους ξεχύθηκαν στην ατμόσφαιρα. Κανέλα, σανταλόξυλο και ένα απαλό άρωμα από ρόδα και βανίλια πλημμύρισαν το χώρο γύρω της προσφέροντας στην όσφρησή της μία υπέροχη αίσθηση και σχηματίζοντας ένα φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Άρχισε να ψηλαφίζει τα ράφια της βιβλιοθήκης παίρνοντας ένα κηροπήγιο με δαχτυλήθρα στο χέρι της, και περνώντας το μπροστά από τους τίτλους των βιβλίων φωτίζοντάς τους, ανεβασμένη στην ξύλινη σκάλα που ήταν τοποθετημένη μπροστά στην βιβλιοθήκη και μεταφέροντάς τη δεξιά και αριστερά, για να φτάσει κάποιο βιβλίο. Βρήκε ανάμεσα στα τόσα βιβλία αρκετά που της τράβηξαν το ενδιαφέρον κι έτσι ξεκίνησε να παίρνει αρκετά από αυτά στα χέρια της τοποθετώντας τα στο απαλό και επίσης βελούδινο σαν την πολυθρόνα χαλί. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να τα διαβάσει όλα μέσα σε ένα βράδυ αλλά παρόλα αυτά ήθελε να τα ανοίξει, να αγγίξει τις σελίδες τους, να τις ψιθυρίσουν τα μυστικά τους και να χαθεί έστω και για λίγο στις λέξεις τους, να ταξιδέψει όπως έκανε και άλλοτε μέσα από την ανάγνωση, ακόμα και με την επαφή της με τα βιβλία. Είχαν περάσει αρκετές ώρες όταν αποφάσισε πως είχε πάει πια αργά και πως έπρεπε να πάει να καθίσει στην συντροφιά των δύο γυναικών. Έκλεισε με βαριά καρδιά το τελευταίο βιβλίο που κρατούσε στα χέρια της, νιώθοντας μια γλυκιά μελαγχολία που δεν θα μάθαινε ίσως και ποτέ το τέλος του ταξιδιού στην Νεραϊδοχώρα και αν το μικρό κορίτσι τελικά τα είχε καταφέρει. Ο τίτλος ήταν σβησμένος από το συγκεκριμένο βιβλίο μάλλον από τα χρόνια, όπως υπέθεσε αλλά αυτό δεν την είχε κρατήσει μακριά από το να ταξιδέψει μέσα του. Πήρε όλα τα βιβλία που είχε αφαιρέσει από τα ράφια της βιβλιοθήκης για να τα τοποθετήσει ξανά στην θέση τους. Πάτησε στα πρώτα σκαλιά της ξύλινης σκάλας για να φτάσει τα ράφια. Την αμέσως επόμενη στιγμή η κοπέλα ένιωσε έναν  οξύ πόνο να διαπερνάει όλη την σπονδυλική της στήλη και μία δυνατή ζαλάδα να την κυριεύει τα πάντα θόλωσαν και η Φρέγια δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο πάνω στην ξύλινη σκάλα η λαβή της υποχώρησε από το ξύλο και ένιωσε το σώμα της να προσγειώνεται με δύναμη στο πάτωμα. Το κηροπήγιο και τα βιβλία που κρατούσε πριν λίγο βρέθηκαν πεσμένα κι εκείνα δίπλα της με την κοπέλα να κρατάει την ανάσα της από τον δυνατό πόνο που δεν έλεγε να υποχωρήσει. Τα μάτια της Φρέγια δάκρυσαν από τον πόνο και από το πρόσωπό της έτρεχε κρύος ιδρώτας. Εικόνες άρχισαν να σχηματίζονται μπροστά της και έβλεπε τον εαυτό της μέσα σε έναν κύκλο φτιαγμένο από κάτι μαύρο σαν στάχτη ήταν πεσμένη στο κέντρο του κύκλου και έμοιαζε να διατηρεί  με δυσκολία τις αισθήσεις της. Έξω από τον κύκλο βρίσκονταν κάποιες μαυροφορεμένες φιγούρες και ακούστηκε μια φωνή <<Πρέπει να πεθάνει! Είναι μάγισσα και το ξέρεις. Αυτό που έχει καρφωθεί στο μυαλό σου να το βγάλεις. Είμαστε Κυνηγοί εδώ και τόσα χρόνια αυτή η παράδοση πάει από γενιά σε γενιά κοίτα να το δεχτείς και να συνεχίσεις αυτό που όλοι εμείς διατηρούμε τόσα χρόνια!>> Είπε η μία θολή φιγούρα που η Φρέγια κατάλαβε ότι ανήκε σε έναν άντρα, η άλλη φιγούρα που εκείνος ο άντρας είχε απευθύνει τον λόγο παρέμεινε  σιωπηλή. Η Φρέγια ένιωσε να επιστρέφει στο παρόν με τον πόνο να υποχωρεί σιγά σιγά και τις αισθήσεις της να την εγκαταλείπουν. Όταν συνήλθε και άνοιξε τα μάτια της είδε από πάνω της την Γκρέις και την Ροζέλντα να την κοιτούν ανήσυχες.
- Φρέγια είσαι καλά; Τι συνέβη; Είπε η Γκρέις και την έσφιξε στην αγκαλιά της.
- Ακούσαμε θόρυβο και ήρθαμε γρήγορα εδώ σε βρήκαμε κάτω λιπόθυμη. Εξήγησε στην συνέχεια η Ροζέλντα. Πώς αισθάνεσαι τώρα;
Η Φρέγια θυμήθηκε εκείνες τις εικόνες και αυτόν τον φρικτό πόνο που διαπέρασε το κορμί της και δεν ήξερε αν επρόκειτο για κάποιο όραμα ή κάποιο τρομερό όνειρο, όμως ο πόνος ήταν αληθινός όλα ήταν αληθινά το ένιωθε. Έπειτα θυμήθηκε τα λόγια εκείνου του μαυροφορεμένου άντρα. Οι δύο γυναίκες την κοιτούσαν τόση ώρα χωρίς να μιλούν παρακολουθώντας την να έχει χαθεί στις σκέψεις της. Ξαφνικά η Φρέγια επέστρεψε στο παρόν και η ταραχή ήταν έκδηλη στο πρόσωπο της.
- Είναι Κυνηγοί θα προσπαθήσουν να με σκοτώσουν. Οι Κυνηγοί Μαγισσών υπάρχουν στα αλήθεια...
Ήταν το μόνο που είπε με τις δύο γυναίκες να έχουν μείνει άφωνες.