Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Αναδρομή στο παρελθόν

Τώρα ήταν η σειρά της δεύτερης νύμφης να πλησιάσει την Φρέγια. Η κοπέλα ακόμα δεν είχε συνέλθει από το σοκ όλων αυτών που αντίκρυσε και αναρωτιόταν τώρα, αν υπάρχει κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό στο παρελθόν της, κάτι που εκείνη αγνοεί μέχρι σήμερα. Η Σελήνα έκανε νόημα στην Φρέγια να πλησιάσει και εκείνη υπάκουσε και έμεινε να κοιτάζει τα κυανά μάτια που είχε απέναντί της.
- Τώρα Φρέγια θα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Θα μάθεις όλα όσα αγνοείς μέχρι σήμερα. Είπε η Σελήνα και με αυτά τα λόγια το ίδιο κατάλευκο πέπλο εμφανίστηκε και όλα εκτός από την πηγή του παρελθόντος, χάθηκαν από το οπτικό της πεδίο για μια ακόμα φορά. Με παρόμοιες κινήσεις σαν εκείνες τις Άρια η Σελήνα ανύψωσε το νερό ψηλά και δημιούργησε την γνώριμη πια βροχή, που για άλλη μια φορά άρχισε να πέφτει χωρίς να μουσκεύει την Φρέγια. Οι εικόνες έκαναν την εμφάνισή τους. Αντίκρυσε ένα όμορφο μικρό χωριουδάκι, και μπροστά της βρίσκονταν κάποιοι γηραιοί άνθρωποι που η Φρέγια δεν είχε αντικρύσει ποτέ άλλοτε. Ήταν ντυμένοι με λινά υφάσματα καθώς δεν έκανε κρύο, και κάθονταν γύρω από μία φωτιά. Κάποια παιδιά εμφανίστηκαν στο σκηνικό και έτρεξαν χαρούμενα και κάθισαν κι εκείνα γύρω από τη φωτιά, ακούγοντας ιστορίες από τους μεγαλύτερους. Λίγο πιο πέρα υπήρχαν κάποιες γυναίκες που έφτιαχναν κολιέ και στεφάνια από λουλούδια ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ και όλα φάνταζαν ιδανικά, όμως η Φρέγια βλέποντάς τους είχε ένα κακό προαίσθημα. Από το βάθος ξεπρόβαλλαν άνθρωποι ιππεύοντας άλογα και κρατώντας δαυλούς στα χέρια τους. Ένας άντρας φώναξε <<πιάστε τους>> και το επόμενο που αντίκρυσε η Φρέγια, έχοντας αποκτήσει έναν κόμπο στο στομάχι και νιώθοντας βαθιά θλίψη στην καρδιά της ήταν ένα ανελέητο ανθρωποκυνηγητό. Άνθρωποι έτρεχαν προσπαθώντας να ξεφύγουν να σωθούν από αυτή την τρέλα, όμως ήταν μάταιο. Οι μαυροντυμένοι άντρες τους έπιασαν και τους έδεσαν δεν τους έφτανε όμως μόνο αυτό. Κατευθύνθηκαν προς τις καλύβες των ανθρώπων και άρχισαν να πετούν δαυλούς στις στέγες καίγοντάς τες. Έτσι αν κάποιος κατάφερνε να ξεφύγει δεν θα είχε πουθενά να πάει και στο τέλος θα αιχμαλωτιζόταν και αυτός. Δεν έδειχναν έλεος για κανέναν και δεν έκαναν διακρίσεις αφού την ίδια μοίρα είχαν και τα παιδιά. Η εικόνα άλλαξε και η Φρέγια τώρα είδε τους ανθρώπους δεμένους πάνω σε ξύλινους πασσάλους, περιτριγυρισμένους από ξερά κλαδιά και ξύλα. Ένας μαυροντυμένος άντρας με έναν δαυλό στο χέρι πλησίασε τον πάσσαλο που ήταν δεμένος ένας άντρας και χωρίς κανέναν δισταγμό είπε
- Είστε όλοι μολυσμένοι το κακό ζει μέσα σας. Η τιμωρία σας είναι ο θάνατος επειδή ασπαστήκατε όλοι το κακό. Η λύτρωση και η κάθαρση θα έρθει για την ψυχή σας. Έπειτα από αυτά τα λόγια στράφηκε προς τους συντρόφους του και φώναξε
- Κάψτε τους δαίμονες! Και λέγοντας αυτό έριξε τον αναμμένο δαυλό στα ξερά κλαδιά και ο άντρας που ήταν δεμένος εκεί, τυλίχτηκε στις φλόγες με τις κραυγές του να πλημμυρίζουν το χώρο. Αμέσως μετά πλησίασε μία γυναίκα, εκείνη άρχισε να κλαίει και να ικετεύει φωνάζοντας να δείξουν έλεος κι ότι είναι έγκυος, ότι μέσα της έχει μία ζωή. Όμως ο άντρας απέναντί της φαινόταν αποφασισμένος και αδιάφορος για όσα άκουγε. Το μόνο που είπε κοιτώντας την γυναίκα ήταν ότι εφόσον είναι μέσα της το μωρό, έχει μολυνθεί κι εκείνο, ότι το κακό έχει περάσει και σε εκείνο. Η γυναίκα ικέτευε απελπισμένη και κοιτώντας την η Φρέγια αναγνώρισε τα χαρακτηριστικά της μικρής Αμάντα στο πρόσωπό της. Είχε τα ίδια καταγάλανα μάτια και τα ίδια μαύρα μαλλιά. Τελικά ο άντρας έριξε τον δαυλό και η γυναίκα τυλίχτηκε στις φλόγες ουρλιάζοντας. Η Φρέγια ένιωθε ότι θα λιποθυμήσει. Η εικόνα άλλαξε. Η Φρέγια τώρα έβλεπε κάτι τελείως διαφορετικό. Μέσα σε ένα μεγάλο σπήλαιο γεμάτο με σταλακτίτες βρίσκονταν κάποιοι άνθρωποι. Ένας άντρας με μακριά λευκή γενειάδα και γκρίζα ενδυμασία, μια γυναίκα με ξανθά μαλλιά και ένα κόκκινο φόρεμα και ένας μικροκαμωμένος ανθρωπάκος με καστανά μαλλιά ντυμένος σε βαθύ μπλε κάθονταν καταγής δίπλα από ένα ποταμάκι, που περνούσε μέσα από το σπήλαιο και μέσα του καθρεφτίζονταν οι χιλιάδες σταλακτίτες, γράφοντας και δημιουργώντας ένα βιβλίο. Έμοιαζαν πολύ συγκεντρωμένοι σε αυτό που έκαναν. Η Φρέγια είδε την γυναίκα να κλείνει το βιβλίο και έτσι αντίκρυσε το εξώφυλλό του. Ήταν ντυμένο με κόκκινη βελουδένια επένδυση και στο κέντρο του υπήρχε χαραγμένο ένα αστέρι μέσα σε κύκλο με έναν μαύρο κρύσταλλο ακριβώς στο κέντρο του αστεριού. Η Φρέγια έμεινε να το παρατηρεί καθώς ένιωθε μία ακατανίκητη έλξη προς αυτό το βιβλίο. Το σκηνικό για μια ακόμη φορά άλλαξε. Μία κοπέλα με καστανόξανθα μαλλιά περπατούσε ανέμελη σε έναν λόφο και ένας νεαρός έτρεξε προς το μέρος της σφίγγοντάς την στην αγκαλιά του. Η Φρέγια αναγνώρισε αμέσως την μητέρα της σε νεαρή ηλικία αλλά όχι τον νεαρό που την κρατούσε τρυφερά στην αγκαλιά του. Μετά από λίγο η Φρέγια είδε το ζευγάρι να λογομαχεί.
- Λορέιν εγώ θα πρέπει να φύγω το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να μείνω. Λυπάμαι. Πρέπει να προστατεύσω τους απογόνους της φυλής.
- Καταλαβαίνω αλλά δεν θέλω να φύγεις. 
- Λορέιν να θυμάσαι ότι σ' αγαπώ όμως δεν μπορώ να μείνω. Σου είπα πρέπει να φύγω.
- Πως μπορείς να λες ότι με αγαπάς ενώ με αφήνεις. Γιατί; Γιατί μου το κάνεις αυτό;
- Ειλικρινά Λορέιν λυπάμαι αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
- Τι εννοείς δεν έχεις επιλογή Λούθερ;
- Ξέχνα το. Ξέχνα και μένα Λορέιν. Δεν μπορώ να σου πω τίποτα άλλο. Να ξέρεις όμως ότι δεν είσαι ασφαλής μαζί μου είναι για το δικό σου καλό το να φύγω μακριά σου.
Η Φρέγια είδε την μητέρα της να φεύγει τρέχοντας και κλαίγοντας από εκεί. Αμέσως μετά μπροστά της εμφανίστηκε ένα πολύ γνωστό μέρος. Ήταν το σπίτι της Γκριχίλντα. Φωνές ακούγονταν και η Φρέγια είδε την γέννησή της κατάπληκτη. Ένα μικροσκοπικό πλασματάκι εμφανίστηκε και έκανε αισθητή την παρουσία του μέσα στην αγκαλιά της Γκριχίλντα κλαίγοντας.
- Είναι πανέμορφη Λορέιν. Η κόρη σου είναι πανέμορφη! Είπε η Γκριχίλντα δίνοντας το μωρό στην Λορέιν. Εκείνη πήρε την κόρη της στην αγκαλιά της την νεογέννητη τότε Φρέγια και την κοιτούσε τρυφερά δίνοντάς της απαλά φιλιά στο μέτωπο.
- Αυτή η μικρή θα είναι όλη μου η ζωή. Πάντα θα την προστατεύω και θα την αγαπώ. Είπε συγκινημένη η Λορέιν.
- Είσαι σίγουρη ότι δεν πρέπει να το μάθει ο Λούθερ; Είναι ο πατέρας της. Η Φρέγια δεν πίστευε στα αυτιά της! Ο Λούθερ πατέρας της; Και ο άνθρωπος που την μεγάλωσε; Εκείνον είχε γνωρίσει σαν πατέρα της. Όλα ήταν ένα ψέμα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Συνέχισε να παρατηρεί τις δύο γυναίκες μπροστά της
- Όχι ο Λούθερ δεν πρέπει να μάθει τίποτα ποτέ. Εκείνος με εγκατέλειψε δεν έμεινε δίπλα μου. Είπε ότι δεν είχε επιλογή όμως ποτέ δεν μου εξήγησε. Αν με αγαπούσε θα ήταν εδώ δεν θα είχε φύγει. Όχι Γκριχίλντα ο Λούθερ δεν θα μάθει τίποτα. Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσε η Φρέγια προτού να χαθούν όλες οι εικόνες από μπροστά της. Η Σελήνα βρισκόταν απέναντί της. Η Φρέγια προσπαθούσε με δυσκολία να αναπνεύσει ζαλισμένη για άλλη μια φορά από όλα αυτά που είχε μάθει. Κοίταξε την Σελήνα κι ετοιμάστηκε να μιλήσει αλλά εκείνη την πρόλαβε.
- Φρέγια τώρα ξέρεις πως ξεκίνησαν όλα όμως αγνοείς ακόμα το πώς θα τελειώσουν. Όλα αυτά που είδες είναι αληθινά έχουν συμβεί στα αλήθεια. Σήμερα έμαθες όσα κρύβονταν στο παρελθόν.
- Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Αρχικά εκείνοι οι άνθρωποι ήταν κάποιοι από αυτούς που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από κυνηγούς μαγισσών; Ρώτησε με μία ανάσα η Φρέγια.
- Ακριβώς Φρέγια. Όλα όσα είδες δεν είναι ούτε το ένα τέταρτο από αυτή την φρικαλεότητα που συνέβη τότε.
- Και εκείνοι οι άνθρωποι μέσα στο σπήλαιο; Εκείνο το βιβλίο; Η Φρέγια είχε τόσες απορίες.
- Ήταν οι αρχιερείς της φυλής των στοιχείων. Το βιβλίο αυτό είναι εκείνο που κατέγραψαν όλες τις μυστικές γνώσεις τους και δεν ξέρουμε τι άλλο. Λένε ότι το βιβλίο θα ανοιχτεί όταν ο κόσμος είναι έτοιμος να μάθει την αλήθεια. Αυτή που μπορεί να ανοίξει το βιβλίο είσαι εσύ Φρέγια. Μόνο στα δικά σου χέρια θα ανοίξει και θα σου αποκαλύψει τα μυστικά του. Η Φρέγια θυμήθηκε τα λόγια της μητέρας της όταν της είχε μιλήσει για την φυλή των στοιχείων. Αυτό ακριβώς της είχε πει κι εκείνη για το βιβλίο όμως δεν ήξερε ότι μόνο η ίδια θα μπορούσε να το ανοίξει.
- Μόνο εγώ θα μπορώ να το ανοίξω; Πώς γίνεται αυτό;
- Φρέγια είναι χρέος σου και είναι γραμμένο στην Προφητεία ότι εσύ θα πρέπει να αποκαταστήσεις την μαγεία στον κόσμο. Είσαι η μόνη που μπορεί να σώσει τον μαγικό κόσμο από αυτά που έρχονται... Τα υπόλοιπα θα τα μάθεις στην πορεία. Τώρα δεν θες να με ρωτήσεις και για τον πατέρα σου;
Η Φρέγια στο άκουσμα των λογιών της Σελήνα σχετικά με τον πατέρα της δεν ήξερε τι να απαντήσει. Ήθελε να μάθει κι άλλα για αυτό το θέμα; Τελικά πήρε την απόφαση και είπε
- Ο Λούθερ είναι ο πατέρας μου; Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω. Μεγάλωσα με έναν άνθρωπο που νόμιζα βιολογικό μου πατέρα και τώρα ανακαλύπτω ότι δεν είναι. Και ο Λούθερ είναι ο αρχηγός των Κόκκινων Φρουρών οπότε αυτός είναι που έχει την μητέρα μου. Την πρόδωσε τελικά. Την εγκατέλειψε. Δεν θέλω καμία επαφή μαζί του μόνο να πάρω την μητέρα μου από τα χέρια του. Είπε η Φρέγια.
- Εντάξει Φρέγια σε καταλαβαίνω. Ώρα να επιστρέψουμε. Και με αυτά τα λόγια η βροχή σταμάτησε, το νερό επέστρεψε στην πηγή του παρελθόντος και το λευκό πέπλο εξαφανίστηκε επιστρέφοντας στο παρόν. Τώρα η Φρέγια ήξερε ότι έμενε η τελευταία πηγή. Αλλά ήταν πολύ παράξενο όλο αυτό που περιέκλειε την τρίτη πηγή. Καθώς δεν ήταν ούτε του μέλλοντος ούτε του παρελθόντος αλλά ήταν κάτι ανάμεσα στην πλάνη και την αλήθεια.