Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Το Χρίσμα του Φεγγαριού

(Πάνω πάνω είναι η αγαπημένη μου μελωδία που πραγματικά σε μαγεύει.. Φανταστείτε αυτή την μελωδία για το τραγούδι των νεράιδων και ακούστε το καθώς διαβάζετε 🖤)

Οι ώρες περνούσαν και η Φρέγια δεν ήξερε πως να αισθανθεί με την επικείμενη νύχτα να πλησιάζει. Καθόταν μπροστά στο τζάκι με την συντροφιά της Γκρέις και της Γκριχίλντα, παρακολουθώντας με προσήλωση τους κυματισμούς της φλόγας χωρίς όμως να είναι στα αλήθεια εκεί ο νους της. Όσο περνούσε ο χρόνος και η ώρα πλησίαζε ένιωθε έναν κόμπο στο στομάχι της και το σημάδι στο χέρι της την έκαιγε. Η Γκριχίλντα της πρόσφερε άλλο ένα φλυτζάνι τσάι βγάζοντάς την από τις σκέψεις της.
- Ορίστε καλή μου νομίζω πως το χρειάζεσαι, της είπε.
- Ευχαριστώ. Είπε καλοσυνάτα η Φρέγια παίρνοντας το φλυτζάνι και χαρίζοντας ένα χαμόγελο στην Γκριχίλντα.
- Όλα θα πάνε καλά Φρέγια. Καταλαβαίνω την ανησυχία σου κι ότι όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για σένα όμως πιστεύω πως υπάρχει κάποιος λόγος που είσαι εσύ η εκλεκτή. Είπε η Γκριχίλντα αγγίζοντας το χέρι της Φρέγια τρυφερά για να της δώσει θάρρος. Η Φρέγια δεν είπε τίποτα απλά έγνεψε και χαμογέλασε με ένα βεβιασμένο χαμόγελο.
- Λοιπόν ο ήλιος κοντεύει να δύσει. Πρέπει να πηγαίνουμε. Είπε η Γκριχίλντα.
- Πού θα πάμε; Ρώτησε η Φρέγια.
- Θα πάμε στο πιο ψηλό σημείο. Εκεί όπου το φεγγάρι είναι σαν να αγγίζει την πλαγιά του βουνού σαν να είναι ακριβώς δίπλα σου. Απάντησε η Γκριχίλντα.
- Από μικρή πήγαινα εκεί είναι το πιο όμορφο μέρος. Είπε η Γκρέις.
- Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Είπε η Φρέγια. Οι τρεις τους βγήκαν από το σπίτι και κατευθύνθηκαν προς το πιο ψηλό σημείο του βουνού. Όταν έφτασαν ένιωθαν την κούραση να τις κυριεύει αλλά η Φρέγια μόλις είδε την θέα από εκεί πάνω μαγεύτηκε. Φαίνονταν τα πάντα ακόμα και το σπίτι της. Ήταν όλα τόσο όμορφα. Και στο βάθος φαινόταν η θάλασσα. Η Φρέγια έπλασε στην φαντασία της την εικόνα που είχε περιγράψει η Γκριχίλντα με το φεγγάρι να είναι σαν να αγγίζει την πλαγιά του βουνού. Και μόνο στη σκέψη μαγεύτηκε. Ο φόβος που ένιωθε πριν άρχισε να καταλαγιάζει και μια δυνατή επιθυμία έκανε την εμφάνισή της μέσα της. Ήθελε να τα ζήσει όλα αυτά και κατά βάθος χαιρόταν που ήταν αυτή η εκλεκτή. Εξάλλου το ένιωθε από μικρή ένιωθε ότι ήταν διαφορετική κι απόψε θα μάθαινε το πόσο ίσχυε αυτό το συναίσθημα που ένιωθε από μικρή. Ο ήλιος είχε δύσει. Η ώρα σχεδόν είχε φτάσει. Η Φρέγια ένιωσε ξανά το σημάδι στο χέρι της να φλέγεται. Η Γκρέις την πλησίασε.
- Δεν γνωριζόμαστε καλά όμως θέλω να ξέρεις ότι θέλω να με υπολογίζεις σε ότι χρειαστείς. Με αυτά τα λόγια την αγκάλιασε. Η Φρέγια ανταπέδωσε στην αγκαλιά της και ένιωσε ευγνώμων που είχε αυτές τις δύο γυναίκες δίπλα της αν ήταν μόνη θα είχε πανικοβληθεί και δεν θα ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Η μητέρα της αυτή την στιγμή που την χρειαζόταν τόσο δεν μπορούσε να είναι στο πλευρό της για το δικό της καλό όπως της είχε πει, έτσι ένιωθε ασφάλεια που δεν ήταν μόνη. Το φεγγάρι είχε εμφανιστεί στον ουρανό και ήταν τόσο όμορφη η πανσέληνος. Πέρασαν λίγα λεπτά με τις τρεις γυναίκες να κοιτάζουν το ολόγιομο φεγγάρι ώσπου άρχισε να αλλάζει χρώμα. Ξεκίνησε από μια γλυκειά πορτοκαλί απόχρωση και μετά από λίγα λεπτά πήρε μια πιο άγρια αλλά πανέμορφη κόκκινη απόχρωση. Η Φρέγια ένιωσε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά και τις τρίχες από το σώμα της να σηκώνονται. Ένιωσε την ανάσα της να κόβεται και τους παλμούς της ολοένα να αυξάνονται. Το σημάδι στο χέρι της πλέον είχε γίνει τόσο κόκκινο όσο το φεγγάρι μπροστά της. Ένιωσε μια ακατανίκητη έλξη να την τραβάει προς αυτό και τα βήματά της κατευθύνονταν προς το κενό μπροστά της. Το φως των αστεριών άρχισε να σβήνει και το φεγγάρι ήταν πλέον κατακόκκινο σαν αίμα. Η Φρέγια σαν υπνοτισμένη κατευθυνόταν προς αυτό. Και πάλι αυτή η φωνή μέσα στο μυαλό της επαναλάμβανε τα λόγια της προφητείας όπως τότε που την είχε πρωτοδιαβάσει. Άρχισε να νιώθει και το υπόλοιπο σώμα της να καίγεται όχι μόνο το σημάδι. Τίποτα δεν ακουγόταν στην ατμόσφαιρα υπήρχε απόλυτη ησυχία με τις εικόνες από μόνες τους να δίνουν ένταση. Μια κόκκινη εκτυφλωτική λάμψη που προερχόταν από το φεγγάρι στόχευσε την Φρέγια και απλώθηκε γύρω από ολόκληρο το σώμα της. Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο καθώς η Φρέγια ένιωσε τα πόδια της να εγκαταλείπουν το έδαφος και να βρίσκεται αιωρούμενη μπροστά από την κόκκινη σελήνη. Ξαφνικά την σιωπή έσπασε μία υπέροχη μελωδία σαν να τραγουδούσαν νεράιδες εκεί μέσα στην σιγαλιά της νύχτας. Τα μάτια της έλαμψαν στο φως του φεγγαριού και τα μαλλιά της έμοιαζαν να ταιριάζουν απόλυτα με το σκηνικό καθώς είχαν αυτή την πυρόξανθη απόχρωση που ταίριαζε απόλυτα με το χρώμα του φεγγαριού, και το γκριζογάλανο φόρεμά της, άρχισε να αλλάζει κι αυτό αντικαταστάθηκε από ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα, με την χαμένη λάμψη των αστεριών να αποτυπώνονται πάνω του.

Η Φρέγια ήταν πανέμορφη έμοιαζε στα αλήθεια σαν να έχει βγει από παραμύθι. Το σώμα της αιωρούνταν και ένιωθε χαμένη σε ένα όνειρο. Αυτό που συνέβαινε ξεπερνούσε και την πιο τρελή της φαντασία που σίγουρα είχε αστείρευτη φαντασία. Ένιωθε πως επιτέλους είχε βρει τον σκοπό της ύπαρξής της ήταν προκαθορισμένο να συμβεί όλο αυτό και τώρα το ήξερε. Η Φρέγια δεν ήταν πια ένα απλό κορίτσι (και πότε ήταν εξάλλου) ήταν πλέον η Κόρη της Σελήνης.