Πέρα από τα όρια της πραγματικότητας

Μέσα στον εφιάλτη της

Μόλις τα δύο κορίτσια πέρασαν την πύλη, εκείνη έκλεισε αμέσως πίσω τους με έναν εκκωφαντικό θόρυβο που τις έκανε να αναπηδήσουν. Μπροστά τους απλωνόταν ένα τρομακτικό σκηνικό. Παντού επικρατούσαν γκρίζα χρώματα και σκοτεινά. Υπήρχαν δέντρα όμως φάνταζαν νεκρά, δεν υπήρχε ίχνος ζωής πάνω τους. Έστεκαν εκεί ακίνητα και αργοπέθαιναν χωρίς κανείς να ξέρει όμως για πόσο καιρό θα διαρκούσε αυτός ο θάνατος. Ιστοί αράχνης υπήρχαν παντού κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο ανατριχιαστικό. Από το βάθος ακουγόταν ένα σιγανό κλάμα που όμως έφτανε ξεκάθαρα στα αυτιά τους. Αναρωτήθηκαν από ποιον ή από τι προέρχεται αυτό το κλάμα αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να μάθουν.  Άρχισαν να προχωρούν με αργά βήματα καθώς τα πόδια τους δεν έλεγαν να τις υπακούσουν. Το μόνο που ένιωθαν και οι δύο είναι το πόσο έντονα ήθελαν να φύγουν από αυτό το μέρος και να ξαναδούν τα χρώματα καθώς το πένθιμο κλάμα ακουγόταν ακόμα. Η Φρέγια κράτησε σφιχτά το χέρι της Γκρέις καθώς όλα αυτά της θύμιζαν τον εφιάλτη που έβλεπε από μικρή. Ένιωθε σαν να βρισκόταν μέσα στον εφιάλτη της. Και αυτό το κλάμα ήταν γνώριμο, από χρόνια τρυπούσε τα αυτιά της.
- Γκρέις αυτό το μέρος εγώ το θυμάμαι. Είπε η Φρέγια με την ανάσα της να έχει γίνει γρήγορη και κοφτή.
- Τι εννοείς Φρέγια; Πως γίνεται να το θυμάσαι έχεις ξανά έρθει; Ρώτησε απορημένη η Γκρέις έχοντας το ίδιο αίσθημα φόβου.
- Κατά κάποιον τρόπο ναι. Αλλά όχι στα αλήθεια. Από μικρή έβλεπα έναν εφιάλτη και είμαι σίγουρη ότι ήταν αυτό το μέρος. Και αυτό το κλάμα το ξέρω Γκρέις για πολύ καιρό βασάνιζε την σκέψη μου. Η Φρέγια αναρίγησε στην σκέψη ότι θα μάθει την προέλευση αυτού του κλάματος.
- Αυτό είναι στα αλήθεια πολύ παράξενο. Θέλεις να πεις ότι βρισκόμαστε μέσα στον εφιάλτη σου; Ευτυχώς που δεν είμαι αναγκασμένη κι εγώ να βρεθώ μέσα σε κάποιον δικό μου εφιάλτη. Η Γκρέις δεν πίστευε στα αυτιά της.
- Ας προχωρήσουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Δήλωσε αποφασιστικά η Φρέγια αλλά σε κάθε της βήμα ένιωθε σαν να εγκαταλείπει την ζωή. Θυμήθηκε τα λόγια της Ροζέλντα, εκείνη της είχε πει ότι σε αυτό το μέρος απαγγέλθηκε για πρώτη φορά η Προφητεία. Πώς ήταν δυνατόν; Όλα εδώ έμοιαζαν τόσο νεκρά. Αναρωτήθηκε αν υπήρχε ποτέ ζωή εδώ ή αν ήταν έτσι από πάντα. Καθώς προχωρούσαν το κλάμα γινόταν πιο δυνατό και πιο έντονο. Η Φρέγια κάπου στο βάθος διέκρινε ένα μικροσκοπικό πλάσμα να είναι κουλουριασμένο με το πρόσωπο στα γόνατα του και να κλαίει. <<Από εκεί προέρχεται το κλάμα. Αυτό το πλάσμα βασανίζει τα όνειρα μου εδώ και τόσα χρόνια. Κι όμως είναι μόνο ένα μικρό κορίτσι.>> σκέφτηκε. Άρχισε να κατευθύνεται προς τα εκεί με την Γκρέις να προσπαθεί να την σταματήσει αλλά εκείνη δεν θα έμενε πίσω έπρεπε να πλησιάσει το κορίτσι. Το κορίτσι που τόσα χρόνια άκουγε να κλαίει. Έφτασε πολύ κοντά της και έμεινε να την κοιτάζει. Το κλάμα ακουγόταν σαν θρήνος τώρα και ήταν πάρα πολύ δυνατό. Η Φρέγια ένιωσε την καρδιά της να σπάει στην θέα αυτού του μικρού κοριτσιού και του σπαρακτικού της θρήνου. Έσκυψε αργά προς το μέρος της. Δεν ήθελε να την τρομάξει. Τίποτα πάνω σε αυτό το κορίτσι δεν της δημιουργούσε το συναίσθημα του φόβου δεν την έκανε να νιώθει κίνδυνο. Μόνο στοργή. <<Ένα τόσο μικρό κορίτσι σε ένα τόσο φρικιαστικό μέρος δεν έχει καμία θέση>>σκέφτηκε. Η Φρέγια δεν το σκέφτηκε άλλο και την άγγιξε απαλά στον ώμο.
- Τι σου συμβαίνει μικρή μου γιατί κλαις; Και γιατί είσαι εδώ; Δεν έχεις καμία θέση εδώ. Είπε γλυκά και καλοσυνάτα η Φρέγια. Η μικρή σταμάτησε να κλαίει και απόλυτη ησυχία επικράτησε στην ατμόσφαιρα. Γύρισε το κεφάλι της προς την Φρέγια και την κοίταξε με τα μάτια της πρησμένα από το κλάμα και το δέρμα της χλωμό σαν του νεκρού.
- Ήταν αθώα.. Ήταν το μόνο που ψέλλισε με την λεπτή φωνούλα της πριν αρχίσει πάλι να κλαίει. Η Φρέγια αντανακλαστικά της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά. Το κορίτσι την ξανά κοίταξε σταματώντας για άλλη μια φορά το κλάμα της.
- Θες να μου μιλήσεις; Είμαι εδώ για να σε ακούσω. Μπορώ να σε βοηθήσω; Τι σου συμβαίνει; Η μικρή την κοίταξε για μια στιγμή δύσπιστη για το ότι κάποιος μπορεί να της δείξει καλοσύνη..
- Η.. η μαμά μου ήταν αθώα. Κανείς δεν την λυπήθηκε. Εγώ.. εγώ τα ένιωθα όλα ένιωθα το μίσος τους. Ήθελαν μόνο να της κάνουν κακό δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο. Η μικρή ξέσπασε ξανά σε κλάματα αλλά αυτή τη φορά έπεσε στην αγκαλιά της Φρέγια και κούρνιασε εκεί.
- Ποιοι έκαναν κακό στην μαμά σου; Γιατί; Τι συνέβη μικρή μου; Είπε η Φρέγια κρατώντας προστατευτικά την μικρή στην αγκαλιά της. Ήταν τόσο γλυκιά και τόσο όμορφη. Είχε μαύρα μαλλιά και καταγάλανα ματάκια. Τα ματάκια της βέβαια πλέον ήταν κατακόκκινα από το κλάμα, αλλά η γαλάζια απόχρωσή τους δεν είχε ξεθωριάσει.
- Ήταν κακοί. Έλεγαν ότι η μαμά μου είναι μάγισσα και.. ότι πρέπει να πε.. πεθάνει. Έλεγε ανάμεσα στους λυγμούς της. Την.. την σκότωσαν. Είπε με τα ματάκια της να γεμίζουν και πάλι δάκρυα.
- Αγάπη μου ηρέμησε, ησύχασε μικρή μου. Είπε η Φρέγια νιώθοντας την καρδιά της να βουλιάζει. Της χάιδευε απαλά τα μαλλιά της και την κρατούσε στην αγκαλιά της.
- Μου.. μου είπαν ότι μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις. Για αυτό σε επισκεπτόμουν κάποια βράδυα στα όνειρά σου. Συ.. συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω όμως δεν έχω πουθενά να πάω είμαι εδώ αρκετό καιρό. Η μικρή έκλαιγε με λυγμούς και πάλι.
- Δεν πειράζει μικρή μου, δεν πειράζει όλα καλά. Λοιπόν θες να μου πεις γιατί και πώς βρέθηκες εδώ; Και γενικώς τι έγινε; Ρώτησε η Φρέγια.
- Θυ.. θυμάμαι ότι υπήρχε παντού φωτιά. Η μαμά μου.. η μαμά μου ούρλιαζε κι εγώ.. εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τους είχε πει ότι ήταν έγκυος ότι.. ότι ήμουν μέσα της όμως.. όμως δεν τους ένοιαξε. Είπαν ότι εφόσον προέρχομαι από το σώμα του κακού έχει περάσει και σε μένα. Ήταν τέρατα. Αυτοί ήταν οι κακοί και όχι εγώ και η μαμά μου... Είπε η μικρή και τα τελευταία λόγια τα πρόφερε με μίσος και με ένα παράπονο φωλιασμένο μέσα της. Η Φρέγια δεν μπορούσε να το πιστέψει. Από ότι κατάλαβε, η μικρή αναφερόταν σε κάποια δίκη μαγισσών. Η μητέρα της είχε καταδικαστεί και καεί στην πυρά ως μάγισσα. Μα αυτό που δεν μπορούσε με τίποτα να διανοηθεί είναι ότι ήταν έγκυος... Άρα η μικρή που βρίσκεται κουρνιασμένη στην αγκαλιά της ήταν νεκρή. Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα σε αυτή την σκέψη. Η Γκρέις έστεκε απλώς μαρμαρωμένη από το σοκ στην θέση της.
- Με λένε Αμάντα. Η μητέρα μου δεν πρόλαβε να μου δώσει ένα όνομα όμως μέσα στις σκέψεις της υπήρχε αυτό το όνομα και εμένα μου αρέσει. Όμορφο δεν είναι; Είπε η μικρή και για πρώτη φορά φάνηκε στο πρόσωπό της μια υποψία χαμόγελου.
- Ναι είναι πολύ όμορφο γλυκιά μου. Είπε η Φρέγια προσπαθώντας με δυσκολία να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Η μικρή Αμάντα άπλωσε το χέρι της προς το πρόσωπό της και απαλά της σκούπισε τα δάκρυα.
- Μην κλαις. Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω. Είχα πολύ καιρό να μιλήσω από τότε που κατέληξα εδώ. Με ρώτησες για τον λόγο που είμαι εδώ. Σε περίμενα.. Ήξερα ότι μια μέρα θα έρθεις. Πρέπει να σταματήσει αυτός ο πόνος. Πρέπει να σταματήσει το κακό. Είσαι η μόνη που μπορείς να το κάνεις... Τώρα ξέρω ότι η ψυχή της μητέρας μου θα δικαιωθεί και θα μπορέσω να πάω κι εγώ να την βρω.  Η Αμάντα ήταν πολύ σοβαρή καθώς μιλούσε στην Φρέγια και ύστερα χαμογέλασε για πρώτη φορά. Εσένα πως σε λένε; Ρώτησε και τότε φάνηκε σαν ακριβώς αυτό που ήταν. Ένα μικρό γλυκό κοριτσάκι. Η Φρέγια της ανταπέδωσε το χαμόγελο.
- Με λένε Φρέγια. Και αυτή είναι η φίλη μου η Γκρέις. Είπε και η Γκρέις έσκυψε κι εκείνη κοντά στην μικρή και της χάρισε ένα χαμόγελο.
- Γεια σου Αμάντα. Της είπε γλυκά η Γκρέις.
- Γεια σου Γκρέις. Η μικρή επιτέλους χαμογελούσε.
- Φρέγια είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις. Δεν ήθελα να φύγω και ήμουν πολύ λυπημένη για αυτό έκλαιγα συνέχεια για αυτό που συνέβη στην μαμά μου και για το ότι δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον κόσμο. Όμως τώρα ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά. Είσαι εδώ πια. Έτσι μπορώ να φύγω επιτέλους και να πάω να βρω την μαμά μου. Σε ευχαριστώ Φρέγια. Είπε η μικρή με ένα χαμόγελο και αμέσως μετά μια όμορφη ασημένια λάμψη εμφανίστηκε γύρω από το μικροσκοπικό σώμα της. Τώρα τα όμορφα ματάκια της δεν ήταν πια πρησμένα και κόκκινα το γαλάζιο και ζωηρό χρώμα τους επέστρεψε. Το σώμα της άρχισε να χάνεται και στην θέση του άφησε μια ασημένια λάμψη που ανυψώθηκε προς τον ουρανό. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της ψυχής της μικρής Αμάντα όλα ζωντάνεψαν. Τα δέντρα απέκτησαν ξανά ζωή και τα χρώματα έκαναν ξανά την εμφάνισή τους. Όλα ήταν τόσο όμορφα. Ώστε η θλίψη του μικρού κοριτσιού είχε μετατρέψει αυτό το μέρος σε έναν ζωντανό εφιάλτη. Επιτέλους ήταν ελεύθερη...

Παιδιά ακόμα δεν έχω ίντερνετ θα απαντήσω σε μηνύματα και σχόλια όποτε μπορέσω τώρα απλά έπιασα για λίγο wifi κι είπα να ανεβάσω κεφάλαιο μιας και είναι ευκαιρία..