KISTAS

"ACI VEREN DÖNÜŞÜM"

Günlerimi kütüphanede harcamaya devam ediyordum. Soren sayesinde  dün kardeşimi görebilmiştim. O da sadece bir kaç dakikalığına. Elinin , yüzünün rengi değişmiş  yorgun bir mora dönmüştü.  Göz altları ve kelepçelerin yerleri ise kırmızımsı bir hal almıştı.  Hırçınlaşan bedeninden ne olup bittiği anlaşılıyordu ve bu içler acısı durumu görmek canımı yakıyordu. Dahası yanına geldiğimde bağlı olduğu yatakta kafasını kaldırıp bana merhaba bile diyememişti. Sadece çatlayan dudaklarından ufacık bir buse oluşturabildi geldiğime sevinemeyecek kadar aciz olan küçük kardeşim... Soren yarım saatlik izin aldığı halde odada sadece on dakika kalabiliştim çünkü fazlasını ne yüreğim ne de gözlerim kaldırabilmişti. Sessizce yanağıma düşen damlalar yüzünden on dakikanın sonunda odadan ayrılmıştım. Çıkar çıkmaz da  yine  kendimi kütüphaneye attım. Ne kadar araştırırsam araştırayım, okursam okuyayım Dalan'ın bendenin verdiği bu tepkileri  sonuca bağlayan tek konu çıkıyordu. Ata Kurt Dönüşümü.

Normal kurt da değildi. Ata Kurt Dönüşümü. Diğer dönüşümlere oranla daha acı veren sonucunda kalıcı kurt bedenine varan , anılarını kaybeden hatta tüm benliğini unutan bir dönüşümdü.

Ama kardeşimin böyle olduğunu kesinlikle düşünmüyordum. Bu yüzden Nekta ile anlaştığımız  güne kadar burada kalıp gerçekleri yani Dalan mahzene girdiği gece olacakları yada olmayacakları öğrenince başka bir yere gidecektik. Ama o güne kadar da Dalanın bu hal ve hareketlerini anlatan kitabı bulacaktım. Bulmaya yeminliydim.

Bugün de sabah erkenden yemeğimi yedikten sonra kütüphaneye gelmiştim. Son kozlarımı kitapta arayacağım son şansımdı çünkü bugün dolunay vardı. Kurtların güçlerine güç katarken benim ağır ruhum altında olacak sefaleti izleyeceğim bir gece olmaması umuduyla çıprınışlarımı okuduğum kitaplarla devam ediyordum. Bir kaç sayfa daha okuyunca midemde ki guruldamayı duydum. Akşam yemeği için saatim gelmişti. Mum ışığının aydınlattığı kütüphanenin en ücra köşesinde esneyerek ayağa kalktım. Yiyeceklerimi iyi yemeliydim ki bu gece olacaklar için kendimi diretebilmeliydim. Usul adımlarla kitapların kapaklarını kapattım ve odama doğru yol aldım. Yemekhaneye inmeden önce Mai'nin de yanına uğramalı istediği bir şey olup olmadığını sormalıydım. Kütüphaneden uzaklaşırken adımlarımı hızlandırarak yürümeye başladım. Ayağımda ki ayakkabıların tok sesi artık duyuluyordu. Bahçeden kaldığım binaya doğru girerken gökyüzüne baktım. Ilık hava gecenin çığlıklarını yutmak için hazır görünüyordu. 

Gece için hazırlanan dolunay da  bu gece gökyüzünün en orta yerine rehavetiyle bazı şeyleri gerçeğe kavuşturacak yada karanlığının içine saklayacaktı. Hızla kafamı çevirerek yemekhane girişinden binaya girdim. Kaybedecek zamanım da yoktu. Merdivenleri birer ikişer çıktıktan sonra odamın kapısına varınca nefes nefese olduğumu fark ettim. Derince nefesimle kapıyı sonuna kadar açarken gördüğüm manzara karşısında şok olmuştum. Karşı koltukta mırıltılarla uyuklayan Mai  Nekta'nın bacağının üzerine yatıyordu.

"Bu kapıya kilit yapılamıyor mu?"  kaşlarımı tepki vermek amaçlı biraz çattım. Hışımla odaya girerek kapıyı örttüm. "Gelen geçen her kişi kendini bu odada buluyor."

"Sana da Merhaba Luna." Nekta sevmeye devam ederken kapının sesiyle uyanan Mai sıçrayarak kucağından indi.

Gözlerimi Nektadan çekerek yatağım oturdum. Bir anda bir haftadır görmediğim kişiyi beni bıraktığı onca karışık olaydan sonra içime bir yumru oturuvermişti. Hiç bir şey yapmadığım halde kendimi yorgun hissediyordum. Belki sebebi fazla araştırmak, yardım etmek ya da fazla kafa yormaktı. Benim yorgun olan bedenim değil ruhumdu aslında. Düşüncelerim, çabalarım hepsi beni yormuştu şimdi de aon bir haftadır yaptığım şeyleri Nektanın suratına bakarken bile anımsamıştım. Bu duyguyu yemekle dindirebileceğimi ve hastalığın arayışı için kütüphaneye dönmeliydim ama önce yemek.