Üzümlükek | Texting (TAMAMLANDI)

55.Bölüm

Merhabalar, merhabalar ✨

Bölüme geçmeden önce sol alt köşedeki yıldızınızı parlatmayı 🌟 beni takip etmeyi ve bölüm aralarına yorumlarınızı 💬 bırakmayı unutmayınız 🙏

İyi okumalar ✨

🍇 🍇 🍇

1 Hafta Sonra

Seza Samyeli

Bunu ondan beklemiyordum. Bekliyordum ama bu kadar erken değil. Beni ve ailemi mahvetmişti. İyi ki onları yurt dışına döndermiştim. Bende gidecektim ama şu an bana yurt dışına çıkma iznim olmadığı için yapamıyordum.

Bütün ülke gündemine oturmuş gibiydik. Devlet bütün holdinglerimize kelepçe vurmuştu. Hatta babamın uyuşturucu depoları bile bulunmuştu. Kısacası batmıştık.

Ruhsal çöküşün içerinde birde bedensel çöküşün içerisindeydim. Emrimizdeki bütün adamlar hepsi gitmişti sadece ve sadece ben kalmıştım.

Arkamı bir kere daha kolaçan ettim. Polis takip ediyor olabilirdi. Ailemi aramam lazımdı ama telefonumun dinlendiğini de biliyordum. Sonunda Mavi telefon kulübesinde önüne geldim. İçeride kişinin çıkmasını bekledim.

O çıkınca ondan kartını rica ettim. Beni tanımış mıydı? Tabi bütün ülke resmen beni tanıyordu ama telefon kartını da vermişti.

Kapıyı kapatıp ailemi aradım. Babam açtı onlara benim iyi olduğumu onların artık orada kalmaları gerektiğini bir yolunu bulup benim de geleceğimi söyledim.

Ondan sonra evime doğru yol aldım. Arabamla beraber evime de el koymuşlardı ama onları dilemeyecektim.

Evin önüne geldiğimde mühürle kapatılan kapının mührünü koparıp içeriye girdim. Bıraktığım gibiydi, dağınık.

Üzerim leş gibi kokuyordu bir an önce bunlardan kurtulmam gerekiyordu birde bu telefondan. Cebindeki telefonu çıkarıp yere atarken aniden duraksadım.

Açıp onun adını yazdım, Üzümlükek. Ama hayır çıkamadı. Hayatımı mahvettiği gibi hemen ortadan kaybolmuştu.

Onun adını polise vermiştim. Adı dediğim bana yazdığı takma adı. Beni tehdit ettiğini falan her şeyi anlattım ama sonuç çıkmadı. Kendini yok etmişti ve polis de bana inanmamıştı. Kendini gizlemeyi çok iyi başarmıştı bir de hep dediği gibi beni beden daha iyi tanıyordu.

O tehlikeliydi. Bana zarar veriyordu ve sanırım oyun bitmişti çünkü ne bana ulaşmaya çalışmıştı yada başka bir şey.

Telefonu duvara fırlattım. Bin parça olarak etrafa saçıldı. Bu sefer onun için kırmamıştım, bu sefer kendim ve ailem için kırmıştım. Sanırım bir daha asla yerine yenisi gelmeyecekti.

Yukarı kata çıkıp aylardır girmediğim odama girdim. Tozlar havaya kalktı hiç birisini umursamadan banyoya attım kendimi.

Soğuk havaya aldırmadan soğuk suyla yıkamaya başladım. Soğuk beni kendime getirecek tek şeydi ve ben onu yapıyordum. Soğuk bütün bedenimi esiri altına aldı sonra ise suyu hissetmedim.

Öylece saatlerce soğuk suyun altına kaldım. Haberlerin hiç birisini görmeye tahammülüm yoktu ve ondan böyle kazık yemek beni mahvetmişti.

Suyu kapatıp belime havluyu sardım. Banyodan çıkıp odaya girdim. Dolabın önüne geçip üzerime kalın kazak ve eşofman altı geçirdim.

Dolabın kapağını kırarcasına kapattım. O ara yatak başımdaki komodinin üzerindeki kağıt parçasının hışırtısı geldi. Aynadan oraya baktım. Günlük sayfası ve fotoğraf.

Oyun bitmemişti...

Oyun devam ediyordu...

Sadece o yazılı günlük sayfası ile göz göze geldim. Ne vardı onun içinde benim bilmediğimden hariç. Bir de not vardı notu okudum bu sefer iki fotoğraf ve iki günlük sayfası bıraktığını söylüyordu.

Bunu yapmayacaktım yada yapacaktım. Ne olabilirdi ki? Yoksa karşındaki seninle oyun oynayan kızla karşılaşmaktan korkuyor muydum?

Tanrım soruların ve şüphelerin her biri beynimi yok ediyordu. Beni yok ediyordu. Beni bu denli mahveden kız daha nasıl mahvedebilirdi ki?

Ben ona ne yapmıştım ki o bu denli beni yok etmeye programlanmıştı? İçindeki ateş beni yakıyordu.

İçimden gelen deli cesaretiyle çekmeceyi açıp içinde bana verdiği bütün günlük sayfalarını önüme serdim.

Hazır mıydım? Peki daha okumadan neden bu denli nefesim kesilmişti?

Duvara yaslanıp teker teker okumaya koyuldum. En fazla ne olabilirdi ki?

***

12.01.2018

Düşündüm...

Sadece ama sadece düşündüm...

Olacakları, yaşanları, yaşadıklarımı, yalanları, çocukluğumu...

Yaralı çocukluğum vardı yaralı çocukluğumuz vardı. Babamız bir iş kazasında ölmüştü. Yaşımız 12 nereden bilebilirdik ki?

Annemiz bir ay olmadan gitti. Beni ve ikizimi bırakıp gitti. Ben Nurcan, ikizi ama daima onun ablası olan Aycan'ın biricik kardeşi.

Birbirimize hiç benzemeyiz. Çünkü biz çift yumurta ikiziyiz. Hatta herkes şaşırır bizim ikiz olduğumuza. Aycan benden bir dakika önce doğdu ama ömür boyu hep benden büyükmüş gibi davrandı hatta öyle de yaptı.

Annem gittikten sonra fabrikada kendisi çalıştı benim çalışmama mani olup beni okuttu. Benim için kendi hayatından vazgeçti. Bana bakmak için gece gündüz çalıştı, beni okutmak için gecelerini gündüzüne kattı.

Aycan hem benim giden  annem oldu hemde ölen babam. Aycan beni okuturken kendisi de açıktan okudu ama daima önceliği ben oldum.

Ondan başka herkes benim için yalandı. Ondan başka herkes benim için güvensizdi. Onun emeklerini boşa götürmemek için bende çalıştım. Ve Türkiyede ilk sıralarda olan Samyeli özel vakıf üniversitesini tam bursu olarak kazandım. Onu ve beni kurtaracaktım.

Ama bilemezdim buranın ve insanların bizim kurduğumuz küçük dünyamızdan ve kötü karakterlerden daha kötü olduklarını.

Aycan'a söz verdim. Onun emeklerini boşa çıkarmayacağım hakkında hatta ikimizi kurtacağım hakkında ama başaramadım.

Yapamıyorum. Bunlar bana çok ağır geliyor. Çocukken anneme çok kızıyordum bize neden  annelik yapmadığı ve bizi bıraktığı için ama şimdi onu daha iyi anlıyordum. O dayanamamıştı, bu yük ona çok ağır gelmişti.

Onu affettim onu bir gün inşallah Aycan da affederdi ama benim gibi değil.

Aycan. Benim annem. Benim babam. Benim tek gerçeğim. Ben dayanamıyorum hergün sana iyim diye yalan atmak beni çok yoruyor. Ben gün geçtikçe yok oluyorum.

Fotoğrafta anlamsız siyah Beyaz bir resme ait parça vardı ve arkasına ise kocaman bir 'İ' harfi vardı.

🍇 🍇 🍇

Bölüm sonu 😪

Bölüm nasıldı diye sormayacağım. Çok ağır bir bölümdü. Kafadaki soru işaretleri girmiş olmalı. Bundan sonraki bölümde buluşalım.

Ben kaçıyorum sizde lütfen beni takip etmeyi, bölümü oylamayı 🌟 ve bol bol yorum 💬 yapmayı lütfen unutmayınız 🙏

Sevgilerimle 😭