Η Νταντά

Τίποτα δεν τελείωσε...

Χάρηκε; Χάρηκε που τι? Που μπήκε πάλι ανάμεσα στην οικογένεια μου, που με βίασε που στα κομμάτια τι; Έφυγα νευρικά και πήγα μέσα στην τουαλέτα. Γιατί με κυνηγάει όπου κι αν πάω σαν την άδικη κατάρα; Δεν μπορεί να εξαφανιστεί; Αρκετό κακό δεν μου έκανε; Δεν του έφτασε; Θέλει κι άλλο; Έπαιρνα βαθιές ανάσες. Η μητέρα ήταν να σκάσει που σηκώθηκα έτσι από το μπαρ και πήγα στο μπάνιο. Αυτός προσπαθούσε να την καθησυχάσει. "Ηρέμησε γατούλα μου απλώς μπορεί να της ήρθε ξαφνικό. Θα με συνηθίσει με τον καιρό... Πρέπει να βγω λίγο έξω γιατί έχω παρκάρει παράνομα." Και έκανε πως βγήκε αλλά ήρθε στο μπάνιο καθώς ήμουν εγώ εκεί. "Σου έλειψα;" Ήρθε από πίσω μου και με έπιασε από την μέση. Κόλλησε πάνω μου. "Φύγε γιατί δεν το έχω σε τίποτα να φωνάξω." "Φώναξε... Κι εγώ θα πω της μάνας σου ότι εσύ με τράβηξες εδώ..." "Ηλίθιε, μπασταρδε θα τα πω όλα της μητέρας μου ότι με βίασες, ότι είσαι παντρεμένος και ότι την κοροϊδεύεις." "Κι εγώ θα σε βγάλω ψεύτρα...Θα πω ότι κι εσύ συναίνεσες γιατί ο Δημητράκης ήταν ανεπαρκής... Για αυτό μην τολμήσεις και πεις τίποτα. Ο λόγος μου ενάντια στον δικό σου. Θα σε βγάλω τρελή, ψεύτρα." "Δεν πειράζει τουλάχιστον θα της μπουν υποψίες για εσένα" Με γύρισε και με έσπρωξε με δύναμη στον τοίχο. "Για άκου εδώ τσουλάκι, ελπίζω να μην θέλεις να πάθει τίποτα η μητέρα σου για αυτό θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ αλλιώς η μητέρα σου θα υποφέρει και μαζί της κι εσύ... Για αυτό τώρα που θα βγεις έξω ελπίζω να σου κάνω καλή εντύπωση και ελπίζω να χαμογελάς" Έβγαλε από την τσέπη του ένα σουγιαδάκι και μου το έδειξε. Ύστερα μου έγλυψε τα χείλη μου κι έφυγε. Πήγα γρήγορα στην βρύση και έκανα εμετό. Αυτά τα συμπτώματα τώρα τελευταία έχουν αυξηθεί. Πρέπει να το κοιτάξω. Έπλυνα και έτριψα τα χείλη μου όσο πιο γρήγορα και δυνατά μπορούσα για να φύγει αυτό το γλοιώδες υγρό που μου άφησε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα έξω. Αυτοί ήταν μαζί και χαζογελούσαν ανέμελοι. Αχ βρε μαμά μόνο να ήξερες τι πραγματικά είναι αυτός που έχεις μπλέξει... Και μαζί σου θα μπλέξω δυστυχώς πάλι κι εγώ. Κατευθύνομαι κοντά τους. "Αλεξία είσαι καλά; Σε βλέπω κάπως χλωμή. Σε πείραξε κάτι;" Εκτός από αυτόν τον άνανδρο τι άλλο να με πειράξει; "Όχι μαμά απλώς νιώθω κουρασμένη." "Θες να σε πάω σπίτι;" "Καλή ιδέα" λέει η μητέρα μου με ένα χαζοχαρούμενο ύφος. "Όχι να μην χαλάσω και την εκλεκτή παρέα. Θα πάρω ταξί." "Ούτε να το σκέφτεσαι. Θα περιμένω εδώ..." "Εντάξει μπισκοτούλα μου" Πραγματικά θα ξεράσω. Παίρνω τα πράγματα μου και τον περιμένω έξω. "Άντε πήγαινε να γνωριστείτε καλύτερα. Έτσι σίγουρα θα σε συμπαθήσει..." "Λες;" "Λέω γλυκάκι μου. Θα σε περιμένω εδώ στο μαγαζί για να συνεχίσουμε εκεί που είχαμε μείνει" Δεν θέλω να φύγω μαζί του. Φοβάμαι. Αλλά αν κάνει κάτι κακό στην μητέρα μου; Έτσι δειλά δειλά μπαίνω στο αυτοκίνητο του. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι όλο άγγιζε τα μπούτια μου. Ευτυχώς που δεν στουκάραμε και πουθενά. Μόλις μπήκαμε μέσα άρχισε να με φιλάει και να με ξεντύνει. "Έχω λίγο χρόνο στην διάθεση μου για εσένα..." "Δεν θέλω... Άσε με!!" Φυσικά δεν άκουσε ούτε μια λέξη από αυτά που του έλεγα. Με έβαλε πάνω στο τραπέζι και με δύναμη. Εγώ τον έσπρωξα. Κατάφερα να του ξεφύγω, όχι όμως για πολύ. "Μην ξεχνάς ότι μπορώ να κάνω κακό στην μητέρα σου... Μην το ξεχνάς" και έβγαλε τον σουγιά του. Μου έσκισε τα ρούχα και για άλλη μια φορά με βίασε άγαρμπα και βάναυσα. Εγώ έκλαιγα να τι να το κάνεις; Μπας και θα με λυπόταν; Όχι...  Με άφησε εκεί όταν τελείωσε, κούμπωσε το παντελόνι του κι έφυγε. Δεν ήθελα άλλο. Άρχισα κι έτρεμα. Έκαναν την εμφάνιση τους για άλλη μια φορά τα δάκρυα. Έκρυψα τα απόκρυφα σημεία του σώματος μου. Μπήκα γρήγορα για μπάνιο. Το νερό έπεφτε πάνω μου και έμοιαζε έστω και για λίγο σαν βάλσαμο στην ψυχή και στο σώμα μου.
Αλλά ας πάμε και στου Δημήτρη το σπίτι που ήρθε η μικρή Λίζα πίσω στο σπίτι του πατέρα της. Ήρθε με τόση χαρά γιατί πίστευε ότι θα έβρισκε ότι είχε αφήσει πίσω της. Δηλαδή εμένα την χαρά και τον πατέρα της. Μόνο που βρήκε ένα σπίτι λες και έγινε κηδεία έναν Δημήτρη ράκο και μια Μαρία να πηγαινοέρχεται στο σπίτι λες και ήταν η Μαρία Αντουανέτα. "Μπαμπά πού είναι η Αλεξία; Τι αυτή εδώ;" "Κάτσε να σου πω. Με την Αλεξία χωρίσαμε. Θα παντρευτώ την Μαρία." "Μα... μπαμπά τι άλλαξε;" "Οι καταστάσεις... Δεν μπορείς να καταλάβεις. Είσαι μικρή ακόμη" "Έχει να κάνει με αυτήν; Για αυτό έφυγε;" "Θα αποκτήσεις αδερφάκι χρυσό μου." είπε με ένα ειρωνικό ύφος. "Σε μισώ μπαμπά!!!" κι έφυγε κλαμενη για το δωμάτιο της. Πού να ήξερε τι την περίμενε αργότερα.
Ας γυρίσουμε πίσω σε εμένα. Πήγα στο δωμάτιο και κλείδωσα. Καθόμουν εκεί και έγραφα. Έγραφα όλο αυτόν τον καιρό ημερολόγιο. Εκεί μέσα είναι κάθε μου πράξη αλλά και των άλλων όπως και τα συναισθήματα μου ένιωθα ή ένιωσα. Κοιτάζω και βλέπω καθώς σημειώνω και εκεί τον κύκλο μου και βλέπω ότι έχω καθυστέρηση 2 ολόκληρες εβδομάδες. Ντύνομαι ζεστά με ένα κίτρινο πουλόβερ και ένα μάλλινο άσπρο παντελόνι και ξαπλώνω. Ένιωθα να κρυώνω ξαφνικά. Χάιδεψα την κοιλιά μου. Βρε λες να είμαι έγκυος; Κι αν ναι ποιανού είναι το παιδί; Εύχομαι και βασικά το ένστικτο μου λέει αν φυσικά είμαι έγκυος ότι είναι του Δημήτρη. Δεν θέλω να σκεφτώ το άλλο ενδεχόμενο... Απόψε δεν θα βγω από το δωμάτιο. Εδώ νιώθω ασφαλής. Εδώ ηρεμώ. Εδώ ήταν ο πατέρας μου και μου σιγοψιθυριζε τραγούδια, μου έλεγε ιστορίες και πάντα μου έλεγε να μην φοβάμαι. Όσες φουρτούνες και αν βρεις στο διάβα σου αν είσαι δυνατή θα τις περάσεις. Θάρρος θέλει μόνο. Ακόμα και αν πέσεις κάτω με την δύναμη σου θα σηκωθείς. Αλλά κι αν δεν μπορείς μόνος σου σίγουρα θα βρεθεί ένα χέρι βοηθείας. Πάντα θα είναι κάποιος εκεί για εσένα. Ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου κι ας ήμουν μικρή τότε... Έκλεισα τα μάτια μου και πριν κοιμηθώ ψέλλισα "Αχ μπαμπά μου μακάρι να ήσουν εδώ να μην φοβάμαι τίποτα. Θα ήμουν πλάι σου πιο δυνατή από ποτέ...." Δυστυχώς η ζωή δεν στα φέρνει όπως τα θες... Ποτέ... Κι αναρωτιέμαι αν έχω κάνει λάθος. Αν έχω κάνει κάτι κακό για να τα τραβάω όλα αυτά. Τι; Επειδή έζησα την ευτυχία; Δεν έπρεπε; Είναι η τιμωρία μου τελικά να ζω πάντα δυστυχισμένη;;