Η Αλεξία, μία κοπέλα που είναι μέσα στην ανεμελιά, στην χαρά και δεν την πτοεί τίποτα όταν συναντήσει τον Δημήτρη όλα θα αλλάξουν στην ζωή της.
Ο πλούσιος Δημήτρης είναι ένας ξινός, στριμμένος με ένα 6χρονο παιδί που δεν γνώρισε ποτέ την μητέρα του...
Σηκώθηκα νωρίς νωρίς. Έχω τόσο άγχος. Φοβάμαι ότι κι εκεί δεν θα με δεχτούν. Θα βρουν πάλι κάτι και θα με διώξουν. "Ε Αλεξία! Μην σκέφτεσαι αρνητικά! Όλα θα πάνε καλά!" είπα στον εαυτό μου. "Μα πού άφησα το βιογραφικό μου?" Πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω την μητέρα μου. Της δίνω ένα ζεστό φιλί και την καλημερίζω. "Μανούλα μου, μήπως είδες το βιογραφικό μου?"είπα με φωνή που έδειχνε ότι έχω άγχος. "Μικρή μου εδώ είναι. Μην αγχώνεσαι. Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα σκίσεις! Θα την πάρεις την δουλειά". Η μαμά μου πάντα με καταλαβαίνει. Εκτός από μητέρα μου έχει γίνει και η καλύτερη μου φίλη. "Βρε μαμά,δεν είμαι πια μικρή" της είπα με ένα αθώο χαμογελακι. "Ναι αλλά κατά βάθος σου αρέσει" της χαμογέλασα και κάθισα να φάω το πρωινό. Ύστερα πήγα στο δωμάτιο. Τι να φορέσω για την συνέντευξη? Θα βάλω σίγουρα αυτό. Δεν έχω άλλωστε και πολλά ρούχα. Ελπίζω στο μέλλον αν με πάρουν να πάρω καλύτερα ρούχα ή μάλλον δεν θέλω κάτι για εμένα αλλά να βοηθήσω την μητέρα μου. Τόσο καιρό αυτή με φρόντιζε, τώρα ήρθε η σειρά μου να την φροντίσω να την προσέχω. Η μητέρα μου είναι το καλύτερο άτομο στον κόσμο. Είναι από αυτές τις μάνες που πασχίζουν, δίνονται ολοκληρωτικά για να μεγαλώσουν, να φροντίσουν, να μην λείψει τίποτα στο παιδί τους. Γι αυτό κι εγώ την υπεραγαπώ. Ντύνομαι, φτιάχνομαι, παίρνω κινητό, κλειδιά, τσάντα και φεύγω. Ωπ ξέχασα! Γυρνάω πίσω παίρνω το βιογραφικό, δίνω ένα γλυκό φιλί της μητέρας μου και φεύγω.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Έχω ξεκινήσει πιο νωρίς να πάω με τα πόδια σε αυτό το σπίτι. Ελπίζω να το βρω σκέφτομαι και να μην καθυστερήσω. Περπατάω και περπατάω έχει και πολλή κίνηση. Ουφ ευτυχώς μετά από μισή ωρίτσα φτάνω έξω από το σπίτι. Πωπω τι τέλειο που είναι!! Καθώς περνάω το μονοπάτι για να χτυπήσω το κουδούνι μου έρχονται όλες οι μυρωδιές από τα λουλούδια. Πραγματικά είναι πανέμορφα! Έχει διάφορα χρώματα και λουλούδια! Έχει ακόμα και διάφορα δέντρα! Κι εκεί στο βάθος μία πισίνα!! Και παιδότοπο! Ας κλείσω το στόμα μου μην φάω και καμιά μύγα 😂 Τελικά αυτά που βλέπεις στα σπίτια, τα βλέπεις και στην πραγματική ζωή. Χτυπάω το κουδούνι μετά από λίγο μου ανοίγει ένας κομψός νεαρός κύριος με βλέμμα παγερό. Αφήνει την πόρτα ανοιχτή και προχωράει προς τα μέσα. Άλλο και τούτο πάλι!! Δεν θα τα πάμε καλά!!! Εεε Αλεξία, ηρέμησε. Εδώ ήρθαμε για να πάρουμε την δουλειά. Αλλά όμως κοίτα πόσο όμορφος είναι. Ψηλός μελαχρινός με καστανά μάτια και γεροδεμένος. Ψιτ γη καλεί Αλεξία!! Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα. Τον ακολουθώ και μπαίνουμε σε ένα γραφείο. Τι γραφείο δηλαδή γραφειάρα... Μου δείχνει την καρέκλα και κάθομαι. Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και σκέφτομαι τι έχω. Κοιτάζω κι εγώ τον εαυτό μου μπας κι έχω λερωθεί. Τίποτα.... Παράξενος και μυστήριος είναι... "Είμαι ο Δημήτρης Στεφανάκης" μου συστήνεται. "Με λένε Αλεξία Μαυροματάκη χάρηκα". Του δίνω το βιογραφικό μου του ρίχνει μια γρήγορη ματιά και το αφήνει στο γραφείο του. "Εμένα δεν με ενδιαφέρουν τα βιογραφικά. Με ενδιαφέρει να περνάει καλά η μικρή μου και από ότι βλέπω και με αυτά τα ρούχα που φοράς...." Αρχίζω και νευριάζω. "Δεν σου επιτρέπω. Πως μου μιλάς έτσι? Σου έδωσα αυτό το δικαίωμα. Αυτά τα ρούχα με χαρακτηρίζουν. Ναι μπορεί να φαίνομαι σαν αγοροκόριτσο αλλά μαγκιά μου. Εδώ ήρθα για να περάσω χρόνο με την μικρή και το σπίτι όχι να ντύνομαι λες και έχω να πάω στα κλαμπ. Εγώ αυτή είμαι..." Άρχισε να ξεροβήχει. "Ωραία λοιπόν. Θα κάνεις μια πρώτη συνάντηση με την Λίζα κι αν σε δεχτεί προσλαμβάνεσαι"..
