Η Νταντά

Το τελευταίο βράδυ 🌃

Ο καιρός έχει περάσει... Προσπάθησε να διαφύγει, να βγει με εγγύηση αλλά δεν τα κατάφερε. Σήμερα είναι το δικαστήριο και εγώ θα πρέπει να περιγράψω τι μου έχει κάνει. Όχι μόνο σε εμένα. Ευτυχώς έχω και άλλες κοπέλες και άλλους συμμάχους που πέρασαν τα ίδια στα χέρια του. Σήμερα θα είναι και το τέλος του. Βλέπω την μητέρα μου από την άλλη μεριά να του δίνει κουράγιο. Πώς γίνεται να μην μας έχει πιστέψει ακόμη; Πάει να μου επιτεθεί αλλά τον συγκρατούν οι αστυνομικοί. "Τσούλα θα το πληρώσεις. Μην νομίζεις ότι θα την γλιτώσεις... Θα πληρώσεις για τα ψέματα σου" και η μητέρα μου τον παίρνει αγκαλιά και αυτός την σπρώχνει. "Άσε μας κι εσύ!!" της φωνάζει. Βλέπω τον Δημήτρη να περνάει από μπροστά μου και μου χαμογελάει με αυτό το σαγηνευτικό βλέμμα του. Έχουν αλλάξει τόσα πράγματα και εγώ έχω αλλάξει ακόμη. Ο Δημήτρης αύριο παντρεύεται την Μαρία. Βλέπω το πρόσωπο του αν και δεν το δείχνει είναι λυπημένο. Βλέπω όλη αυτήν την θλίψη αποτυπωμένη στα μάτια του. Γέννησε επίσης η Μαρία. Έκανε ένα πανέμορφο αγοράκι. Ακόμα και η Λίζα ξετρελάθηκε μαζί του. Ξέχασε ακόμα και αυτά που της έκανε η Μαρία και επέστρεψε στο σπίτι, γιατί έτσι είναι τα παιδιά σβήνουν όλα τα άσχημα με το πρώτο όμορφο πράγμα που θα δουν, που θα ακούσουν. Είναι αγνά, άκακα πλάσματα που ξεχνούν... Άλλαξα κι εγώ θα βγω από αυτό το δικαστήριο πιο δυνατή. Αύριο θα φύγω και εγώ. Θα πάω στο Λονδίνο. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα από ότι έχω ζήσει εδώ. Θέλω να απελευθερωθώ από ό,τι έχω ζήσει εδώ. Οι μνήμες δεν φεύγουν φυσικά όπου κι αν πάω αλλά εδώ ζωντανεύουν ενώ αν φύγω θα ξεθωριάσουν με τον χρόνο. Η δίκη αρχίζει και καλούν τους μάρτυρες έναν έναν. Έρχεται και η σειρά μου. Οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου. Έχω αρχίσει να ιδρώνω. Οι μνήμες έρχονται και με χτυπάνε αλύπητα όπως η φουρτουνιασμένη θάλασσα. "Πείτε μας μάρτυρα πως γνωριστήκατε με τον κατηγορούμενο;" "Εγώ ήμουν μαζί με τον γιο του κατηγορούμενου. Στην αρχή πήγα ως νταντά για την κόρη του γιου του κατηγορούμενου και μετά συνάψαμε σχέση. Αργότερα ήρθε μαζί με την γυναίκα του και από τότε άρχισε να με παρενοχλεί. Είτε με χάιδευε, μετά άρχισε να με πιέζει, άρχισε να απειλεί και ένα βράδυ με βίασε." "Και εσείς τι κάνατε μετά;" "Τα είπα όλα στον γιο του και στην σύζυγο του αλλά δεν με πίστεψαν. Όμως ο γιος του τον έδιωξε από το σπίτι και είπε ότι θα έπαιρνε εκδίκηση." "Τι είδους εκδίκηση πήρε; Τι εννοείται;" "Εγώ χώρισα αργότερα και επέστρεψα σπίτι μου. Δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και ήθελα την ηρεμία μου. Έμαθα αργότερα μάλιστα ότι ήμουν και έγκυος. Η μητέρα μου επέστρεψε από το ταξίδι μαζί με τον κατηγορούμενο. Φυσικά έκανε ότι δεν με γνώριζε. Η μητέρα μου μου τον γνώρισε σε ένα μπαρ όταν βγήκαμε έξω. Εγώ σάστισα. Πήγα στο μπάνιο και ήρθε και εκεί και με απείλησε. Ύστερα επειδή δεν ένιωθα καλά προσφέρθηκε και καλά να με πάει σπίτι και εκεί έγινε ο δεύτερος βιασμός. Και μετά με βίαζε κατ' εξακολούθηση και μια μέρα που πήγα να ανοίξω τα μάτια της μητέρας μου και όταν έφυγε από το σπίτι η μητέρα μου μιας και για άλλη μια φορά της έριξε στάχτη στα μάτια με βίασε, με χτύπησε με δύναμη στον τοίχο και άρχισα να αιμορραγώ. Όταν μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο είχα χάσει το παιδί που κυοφορούσα. Για λίγο διάστημα με άφησε αλλά μετά ξεκίνησε πάλι. Και με εκβίασε πάλι για να βγω εγώ η κακια της υπόθεσης." "Τι εννοείται; Πως θα βγαίνατε η κακιά;" "Μας είδε να φιλιόμαστε και από πίσω μου κρατούσε ένα μαχαίρι 🔪🗡️. Η μητέρα μου έξαλλη με πέταξε με συνοπτικές διαδικασίες έξω από το σπίτι και γύρισα στο χωριό. Αλλά αργότερα με βρήκε και εκεί καθώς είχα στείλει το εξώδικο και με έπιασε από τον λαιμό και είπε ότι δεν τελειώσαμε. Ευτυχώς εκείνη την ώρα περνούσε κάποιος με το αυτοκίνητο και έφυγε. Αργότερα είχε φρούρηση το σπίτι αλλά κατάφερε και μπήκε..." Δεν με άφησε να συνεχίσω... "Ψεύτρα... Πώς μπορείς να λες τόσο αισχρά ψέματα;; Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα... Το ορκίζομαι!! Εσύ ήθελες να με βιάσεις και με ποθούσες... Όλους τους ήθελες. Γιατί δεν λες ότι είσαι πουτανα και ότι σου άρεσε να πηγαίνεις και με πατέρα και με γιο;" "Κατηγορούμενε κάτσε κάτω. Δεν ήρθε η σειρά σου για να μιλήσεις. Έχετε άλλες ερωτήσεις;" "Όχι κύριε δικαστή. Θέλω μόνο να σας δώσω τα χαρτιά από το νοσοκομείο που έχασε το μωρό. Και κάτι εξετάσεις που ποτέ δεν τις έδειξε σε κανέναν ότι έχει βιασθεί επανειλημμένα. Περίμενε τον τότε σύντροφό της για να του τα δείξει αλλά δεν τα κατάφερε." Και τώρα έχει τον λόγο ο αντίδικος." "Και γιατί δεν μιλήσατε αφού είπατε ότι σας βίασε; Γιατί τώρα; Μήπως τελικά το θέλατε κι εσείς και συναινούσατε; Ή μάλλον καλύτερα μήπως το προκαλούσατε εσείς; Μήπως μισούσατε την ευτυχία της μητέρας σας επειδή χωρίσατε εσείς και όλα αυτά είναι λόγια του αέρα;" "Τι είναι αυτά που λέτε; Εγώ ήθελα να προστατέψω την μητέρα μου από αυτό το τέρας. Με βίαζε και με απειλούσε για την ζωή της μητέρας μου. Δεν ήθελα να πάθει κάτι. Οπότε θυσίαζα το κορμί μου για να μην πειράξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά της. Αλλά βρήκα την δύναμη και τα κατάφερα να τον φέρω ως εδώ χάρις την δικηγόρο μου και τον πατέρα μου που δεν άφησε μόνη. Ήταν δίπλα σε κάθε βήμα. Και εξάλλου ήρθε αντιμέτωπος με την αστυνομία. Τον είδαν που είχε μπει στο σπίτι μου. Φάνηκε στις εξετάσεις ότι βιάστηκα. Ψέματα λένε όλοι τους;" Ένιωσα μια μικρή ζαλάδα και με έβαλαν να καθίσω. Μου έδωσε ο πατέρας μου να πιω νερό. "Μπράβο κοριτσάκι μου. Είσαι πολύ γενναία." Ήρθαν αργότερα και άλλες κοπέλες άλλες ήταν κορίτσια ανήλικα που είχε κάνει το ίδιο με την μητέρα μου αλλά με την προϋπόθεση ότι αυτές ξύπνησαν και άλλες πιο μεγάλες που δούλευαν στην εταιρεία του ή ήταν πελάτισσες. Εγώ δεν άντεχα να ακούω τις περιγραφές τους. Πραγματικά τι πέρασαν. Και αν δεν ήμουν εγώ να μιλήσω δεν θα ξεσηκώνονταν και τα υπόλοιπα κορίτσια αν και κάποιες είχαν κάνει καταγγελίες όμως χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα ήρθε η ώρα να πάρει ότι του αξίζει. "Διακόπτεται η συνεδρίαση μέχρι αύριο. Αύριο θα παρθεί και η απόφαση όταν ακούσουμε και τους υπόλοιπους μάρτυρες." Ο Δημήτρης ήρθε κοντά μου και με πήρε αγκαλιά. "Συγγνώμη για τα λάθη του παρελθόντος. Δεν σου φέρθηκα όπως σου άξιζε." και έφυγε χωρίς να καταφέρω να του απαντήσω. Η μητέρα μου γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα απέχθειας. Μου φώναξε καθώς δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της ντροπή σου... Πηγαίνω στο σπίτι για να μαζέψω τα τελευταία πράγματα μου. Νιώθω μια ανακούφιση και αύριο όταν τον καταδικάσουν θα είμαι εντελώς ανακουφισμένη και σίγουρη ότι δεν θα κάνει πια κακό σε κανέναν. Ξάπλωσα και έτσι αποφάσισα να κάνω όλη την υπόλοιπη ημέρα. Οι πιο πολλοί όταν φεύγουν θέλουν να περπατήσουν να αποτυπώσουν στις μνήμες τους τα τοπία, τα αγαπημένα τους σημεία αλλά εγώ δεν έχω κανένα σημείο που να μου θυμίζει ευτυχία. Μόνο πόνο, θλίψη και δυστυχία μου θυμίζουν. Το μόνο που μου θυμίζει ευτυχία είναι η αγκαλιά του Δημήτρη και το χαμογελαστό πρόσωπο της Λίζας. Η ημέρα πέρασε σχετικά γρήγορα. Κανόνισα με τον πατέρα μου αύριο το μεσημέρι να κάνουμε ένα αποχαιρετιστήριο τραπέζι. Και ένα βράδυ ακόμα κοιμάμαι με την σκέψη του Δημήτρη. Αλλά υπόσχομαι ότι θα είναι το τελευταίο βράδυ που όλα μου τον θυμίζουν. Από αύριο θα πάω παρακάτω τουλάχιστον αυτό εύχομαι να γίνει...

Πραγματικά ελπίζω να σας αρέσει και να συνεχίσετε να το διαβάζετε...