Η Νταντά

Η μετακόμιση

Το πρωί ξύπνησα από έναν θόρυβο. "Ωχ καθυστέρησα. Πρέπει να φύγω!" Ευτυχώς όμως ήταν ακόμα νωρίς.
Η μητέρα μου ήταν στην κουζίνα. Εκεί κατευθύνθηκα κι εγώ μόλις ετοιμάστηκα. "Μανούλα μου καλημερααα" "Τι έγινε κοριτσάκι μου? Πως και πρωινή πρωινή?" "Μανούλα μου δεν θα το πιστέψεις αλλά πήρα την δουλειά!" "Πού? Πότε?" "Χτες την πήρα αλλά όταν ήρθα κοιμόσουν και λυπήθηκα να σε ξυπνήσω." Άρχισα και την γέμισα φιλιά. Άρχισε να γελάει και στο τέλος μου είπε ότι θα την πνίξω από τα πολλά μου φιλιά. Της διηγήθηκα την ιστορία και είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. "Τι μου λες;; Ηρωίδα μου εσύ ❤️ Αγάπη μου ότι κι αν σου λένε εσύ μην ανταποκρίνεσαι, μην μασάς. Πάντως αυτή η Μαρία δεν θα είναι και πολύ καλός άνθρωπος για να φέρεται έτσι όμως μην της συνορίζεσαι δεν αξίζει" "Αχ μανούλα μου αν δεν είχα κι εσένα τι θα έκανα? Μαμά είναι και κάτι άλλο που θέλω να σου πω." " Πες μου κορίτσι μου" "Να πρέπει να μετακομίσω εκεί πέρα... Αλλά σκέφτομαι κι εσένα... Δεν μπορώ να σε αφήσω μόνη σου!" "Να πας μικρή μου και μην σκέφτεσαι εμένα. Εγώ μια χαρά τα καταφέρνω. Ήρθε λοιπόν και η δική σου σειρά να τα καταφέρεις. Και να σου πω και κάτι ξέρω ότι θα τα καταφέρεις, θα θριαμβεύσεις και θα με βγάλεις ασπροπρόσωπη! Και κάτι τελευταίο. Ξέρω ότι με αυτό τον γλυκό ευγενικό ενθαρρυντικό αθώο σου εαυτό θα τους αλλάξεις εκεί μέσα!" Συγκινήθηκα. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο. Έβαλα τα πιο απαραίτητα, τα πιο σημαντικά πράγματα που είχα στην βαλίτσα, φίλησα την μητέρα μου και έφυγα υποσχόμενη ότι θα πήγαινα όσο πιο συχνά μπορούσα να την βλέπω και να την βοηθάω. Πήρα ένα ταξί και ευτυχώς έφτασα στην ώρα μου. Εννιά ακριβώς. Χτύπησα το κουδούνι και μετά από μια μικρή καθυστέρηση άνοιξε η πόρτα. Εγώ είμαι πάντα χαμογελαστή από ότι θα έχετε καταλάβει αλλά δεν είναι όλοι έτσι και μάλιστα σε παίρνουν και από τα μούτρα. "Καλημέρα 😊" "Άσε τις καλημέρες. Άργησες. Έχουμε και δουλειές ξέρεις." Εκεί που νόμιζα πως έφτιαξαν οι σχέσεις μας... Κούνια που σε κούναγε Αλεξία! Σιγά μην αλλάξει! Γι αυτό κάνει και παρέα με την Μαρία γιατί ταιριάζουν. Αναρωτιέμαι πώς και βγήκε η μικρή τόσο γλυκιά. "Μα εσείς μου είπατε να έρθω στις 9!'' "Ε, καλά καλά! Από ότι βλέπω έφερες και τα πράγματα σου. Λίζα έλα αγάπη μου να δείξεις το δωμάτιο της Αλεξίας" "Καλημέρα Αλεξία μου" "Καλημέρα μικρούλα μου ❤️🤗" "Μπαμπακα μου θα φύγεις?" "Ναι και καθυστέρησα κιόλας!" Και μου έριξε μια ματιά όλο θυμό. Ηρέμησε! Εισπνοή, εκπνοή... Ανεβήκαμε πάνω και μου έδειξε το δωμάτιο μου. Τι δωμάτιο δηλαδή. Εδώ θα μπορούσαν να μείνουν και 3 άτομα στα σίγουρα. Ένα υπέρδιπλο κρεβάτι με σατέν σεντόνια σε βιολετί χρώμα, κουρτίνες σε βαθύ κόκκινο χρώμα που περιτριγύριζαν το κρεβάτι. Μια τεράστια τηλεόραση ένα σύγχρονο ντουζ έναν καφέ καναπέ που είναι από βελούδο ένα καθρέφτη στο σχήμα του κοραλλιού και μια καρέκλα και μια υπερμεγέθεις ντουλάπα. Άφησα τα πράγματα μου να τα ετοιμάσω αργότερα. Τότε ακούστηκε η πόρτα. Μάλλον έφυγε. "Μικρούλα μου τι θες να κάνουμε?" "Να, θα ήθελα να μου διαβάσεις ένα παραμύθι... Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι η μαμά όταν ήμουν στην κοιλιά της μου διάβαζε ένα παραμύθι αλλά όταν του το ζητάω αλλάζει κουβέντα." "Πού είναι η μαμά σου?" "Ο μπαμπάς είπε ότι έχει γίνει άγγελος στον ουρανό και ότι με προσέχει καλύτερα από τον ουρανό. Μάλιστα μερικές φορές την ονειρεύομαι ή προσπαθώ να την ονειρευτώ!" "Αχ ψυχούλα μου! Θες να μου πεις ποιο παραμύθι είναι?" "Η μυγδαλιά και το φεγγάρι 🌙" "Το αγαπημένο μου παραμύθι"

Όταν το τελείωσα με πήρε αγκαλιά... Πόσο μαγικό είναι να έχεις ένα παιδί.. Την υπόλοιπη μέρα παίξαμε διασκεδάσαμε και καθάρισα το σπίτι. Το βράδυ βγήκαμε στην αυλή που παίξαμε κρυφτό κυνηγητό με τις κούκλες της και της είπα ότι θα της μάθαινα σιγά σιγά να κολυμπάει. Το βράδυ μας πήρε ο ύπνος αγκαλιά. Εγώ πετούσα στα σύννεφα... Εκείνο το βράδυ είδα τα πιο παιχνιδιάρικα όνειρα και θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η ημέρα και η κάθε μέρα κοντά στην μικρή.... Άκουσα την πόρτα να τρίζει και άνοιξα λίγο τα μάτια μου είδα τον Δημήτρη που μας κοιτούσε και χαμογέλασε ή στο όνειρο μου, στην φαντασία μου το είδα κι ύστερα έφυγε αφήνοντας πίσω του τα βαριά βήματα του...