Η Νταντά

Η πρώτη μου φορά και... τελευταία

Με πήρε σε στυλ νύφης και με άφησε απαλά στο κρεβάτι του. Εγώ τον κοιτούσα. Πραγματικά ήταν τόσο γλυκός. Είχε αυτά τα πονηρά μα συνάμα τόσο ερωτικά, σαγηνευτικά ματάκια. Έβγαλε την πετσέτα και έμεινε να με κοιτάει με θαυμασμό. "Σε ήθελα τόσο καιρό..." είπε και εγώ κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι μου χωρίς να χάσω επαφή με τα μάτια του. Όταν έγινε το μοιραίο διαπίστωσε ότι ήταν η πρώτη μου φορά. "Πώς και δεν είχες κάνει ποτέ κάτι με κάποιον;" είπε με έκπληξη. "Δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη" του απάντησα. Σηκώθηκα μα με τράβηξε κοντά του. " Μείνε μαζί μου" ψιθύρισε. Έβαλα μια μπλούζα του και ξάπλωσα δίπλα του με πήρε αγκαλιά και κοιμηθήκαμε. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα γεμάτη. Γεμάτη από χαρά από αγάπη πλημμυρισμένη από διάφορα συναισθήματα. Χάζευα λίγο το πρόσωπο του μέχρι που αποκοιμήθηκα. Εφιαλτικά όνειρα είδα όμως. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς αλλά φοβήθηκα και κρύφτηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του Δημήτρη. Το πρωί που ξύπνησα δεν ήταν εκεί. Μάλλον θα είχε πάει για δουλειά. Βλέπω δίπλα στο κομοδίνο έναν φάκελο που λέει το όνομα μου. Τον ανοίγω και πέφτουν από μέσα 500€. "Ευχαριστώ πολύ για την χτεσινή βραδιά αλλά αυτό που έγινε ήταν λάθος... Καλύτερα ας το ξεχάσουμε!!" Λάθος;; Λάθος;; Γιατί λάθος;; Όλα αυτά που ζήσαμε χτες ήταν λάθος; Πώς μπορεί;; Έχω νευριάσει και με αυτόν αλλά και με τον εαυτό μου τον ίδιο. Πώς το επέτρεψα να συμβεί αυτό;; Εξάλλου δεν με θέλει. Και εξάλλου τι είμαι; Του δρόμου και μου προσφέρει λεφτά; Όταν έρθει θα του τα πετάξω στο πρόσωπο του. Από εδώ και τώρα τέρμα πια αυτά που γνώριζες για μένα Δημητράκη... Η μικρή με έψαχνε. Σκούπισα τα μάτια μου για να μην με δει να κλαίω, πήρα τον φάκελο και κατέβηκα κάτω. "Εδώ είμαι μικρή μου. Πώς κοιμήθηκες;;" "Καλά κοιμήθηκα χτες. Είδα και ένα όμορφο όνειρο χτες." "Αααα ναι; Θες να μου πεις τι είδες;" "Εσένα και τον μπαμπά μαζί και η Μαρία σε μια άκρη να έχει σκάσει από το κακό της και να έχει αλλάξει όλων των ειδών τα χρώματα. Κι εγώ είμαι στην μέση και καθόμασταν και βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα..." "Μικρή μου..." "Σου αρέσει ο μπαμπάς μου;" "Φυσικά και όχι! Ακόμα και αν μου άρεσε έχει κοπέλα και αυτήν θέλει όχι εμένα..." "Γιατί δεν βλέπει τι έχει μπροστά του για αυτό..." Ανεβήκαμε πάνω. Από τον λογαριασμό μου μετέφερα ένα μέρος των χρημάτων μου στης μαμάς τον λογαριασμό. Ελπίζω σιγά σιγά να ξεχρεώσουμε και να πάρουμε πίσω το σπίτι μας. Την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε με την μικρή με ζωγραφική, κολύμπι, παιχνίδι, γλυκά και βόλτα στην παιδική χαρά. Αποφάσισα να σταματήσω την καρδιά μου να χτυπάει για αυτόν. Και θα άλλαζα για να δει μόνο και μόνο τι έχασε. Το βράδυ έρχεται και κάθομαι στο δωμάτιο μου όταν ακούω χτυπήματα στην πόρτα. Την ανοίγω και κάθομαι πάλι. Με κοιτάζει και με πλησιάζει. Εγώ τον σπρώχνω και του παίζω κι ένα χαστούκι. "Πάρε τα λεφτά σου. Δεν είμαι του δρόμου για να πάρω τα λεφτά σου. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι. Εγώ... Εγώ... Δεν έχει σημασία τώρα πια. Σημασία έχει ότι σε σιχαίνομαι. Θα ήθελα σας παρακαλώ πολύ από δω και τώρα οι σχέσεις μας να είναι καθαρά τυπικές. Θα σας παρακαλούσα να φύγετε από το δωμάτιο μου γιατί νιώθω κουρασμένη." "Συγγνώμη αλλά..." "Δεν υπάρχει αλλά... Υπάρχει μόνο το δεν υπάρχει επιστροφή σε κάτι που το κατέστρεψες. Καληνύχτα" Έμεινε να με κοιτάζει για λίγο και πήγε να φύγει όταν του φώναξα. "Περιμένετε για λίγο ...." Ακουμπούσε το χέρι του στην πόρτα, τα μάτια του γέμισαν ζωή. Νόμιζε ότι θα τον συγχωρούσα αλλά αμ δε... "Ορίστε και η μπλούζα. Δεν μου αρέσει να έχω κάτι που δεν μου ανήκει..." Χαμήλωσε το βλέμμα του κι έφυγε. Έκλεισα την πόρτα και άρχισα να κλαίω. Μήπως του μίλησα σκληρά;; Αλλά όχι. Καλά του τα είπα. Άκουσε εκεί... Εμ με χρησιμοποιεί και το αποκορύφωμα, το κερασάκι στην τούρτα είναι η πληρωμή λες και είμαι πουτανα... Εγώ το έκανα όλο αυτό γιατί νόμιζα ότι ένιωθε όπως ένιωθα κι εγώ.... Αλλά όχι... Δεν ένιωθε τίποτα!!