Η Νταντά

Πιο κοντά του...

(Αποφάσισα να βάλω τις σκέψεις και τα συναισθήματα του Δημήτρη!!)
Κοίταξα από την πόρτα και τι να δω; Την Αλεξία και την μικρή αγκαλιά. Στην αρχή δεν ξέρω νευρίασα αλλά μετά χαμογέλασα. Ύστερα από τόσο καιρό η Λίζα το Λιζάκι μου εμπιστεύεται άνθρωπο και μάλιστα γυναίκα. Όσες έχω φέρει μέχρι τώρα... τίποτα! Όλο και κάποια πονηριά θα σκαρφιστεί για να τις διώξει... Τελικά αυτό το κορίτσι κάτι είχε που τους τραβούσε κοντά του. Δεν ξέρω... ίσως έφταιγε το βλέμμα της, το χαμόγελο της... Ήταν τόσο μα τόσο αθώα. Έμοιαζε σαν παιδί... Μα τι λέω... Έχω κοπέλα και μάλιστα σε λίγο καιρό θα αρραβωνιαστώ μαζί της. Συγκεντρώσου Δημήτρη. Μην μου πεις ότι την σκέφτεσαι κιόλας. Ας ρίξω λίγο νερό παγωμένο πάνω μου μπας και συνέλθω....
  Το πρωί ξύπνησα νωρίς και άρχισα να φτιάχνω το πρωινό. Ευτυχώς καμία κίνηση. Ησυχία. Άρχισα να χορεύω και να τραγουδάω τόσο όσο για να μην ξυπνήσω τον Δημήτρη και μου έβαζε τις φωνές.
   Ήμουν κρυμμένος πίσω από τον τοίχο και παρατηρούσα πως κουνούσε και έσπαγε την μέση της. Πώς μπορούσε και είχε όρεξη? Εγώ αν δεν πιω καφέ δεν μπορώ με τίποτα να ξυπνήσω... Φοβήθηκα μην με δει και ανέβηκα στο δωμάτιο μου να κάνω τα απαραίτητα και να κατέβω...
  Τι όμορφη μέρα που είναι! Σήμερα θα μάθω στην μικρή μπανάκι. Θέλω να συνηθίσει σιγά σιγά το νερό. Να μην φοβάται, ακόμα και όταν μεγαλώσει. Ετοίμασα το πρωινό και βγήκα έξω στον κήπο. Μου αρέσει πολύ όπως πέφτουν οι ηλιαχτίδες του ήλιου πάνω μου, ο καθαρός και δροσερός αέρας να αγγίζει το κορμί μου με τα αέρινα πέπλα του και να έρχονται όλες οι λουλουδένιες μυρωδιές από τα φυτά του κήπου... Μαγεία. Άκουσα βήματα και κάποιο μικρό πλασματάκι να με παίρνει από πίσω αγκαλιά. "Καλημέρα αγγελούδι" "Καλημέρα Αλεξία. Ήταν πολύ όμορφα που κοιμηθήκαμε χτες μαζί. Να το ξανακάνουμε και απόψε?" "Μόνο απόψε? Όσες νύχτες θες θα κοιμόμαστε παρέα" "Αλεξία;" ακούστηκε μια φωνή από μέσα. Πήρα την μικρή από το χέρι και μπήκαμε μέσα. "Μάλιστα κύριε Δημήτρη" "Πρώτα από όλα θα με λες Δημήτρη. Δεν είμαι και παππούς. Και δεύτερον μπορείς το βράδυ να μαγειρέψεις λίγο παραπάνω φαγητό; Θα έρθει και η Μαρία να φάει μαζί μας" "Εντάξει Δημήτρη" Η Λίζα πήρε έναν μορφασμό... "Μπαμπά πάλι αυτή θα έρθει;;; Δεν την θέλω. Είναι κακιά, μάγισσα!!!" "Δεν μιλάμε έτσι μικρή μου. Είναι που δεν την έχεις γνωρίσει ακόμα για αυτό το λες." "Μου φτάνει τόσο. Εγώ πάντως στο λέω δεν την θέλω. Μου φέρεται απαίσια." Φυσικά δεν θέλει και πολύ για να δεις το ξινό πρόσωπο της Μαρίας. Μου αρέσει που λέει ότι χρειάζεται χρόνο για να την γνωρίσεις. Από την πρώτη στιγμή την πρώτη ματιά μερικές φορές ξεχωρίζεις τους ανθρώπους κι αυτή φαινόταν. Μπορεί όμως να την είχα παρεξηγήσει γιατί ως γνωστόν τα φαινόμενα απατούν. "Φάε μικρή μου να πάμε να παίξουμε και το απόγευμα θα πάμε στην πισίνα να μάθουμε μπάνιο!!" "Γιουπιιι" και ανέβηκε πάνω η μικρή όλο χαρά. Ο Δημήτρης με κοιτούσε και δεν μπορούσα να καταλάβω, να ξεχωρίσω τι ένιωθε. "Να τα μαζέψω?" "Αλεξία κάθισε λίγο" Ωχ σκέφτηκα. Δεν μου αρέσει ο πρόλογος. "Χαίρομαι πολύ που έχεις έρθει κοντά με την Λίζα. Θα...θα ήθελα να της μιλήσεις για την Μαρία ώστε να την δει με άλλο μάτι. Ξέρεις η Μαρία σύντομα θα γίνει..."
Μου έπεσε ο δίσκος κάτω. Τι έπαθα? Σηκώθηκε ο Δημήτρης να μαζέψει τον δίσκο, έσκυψα και εγώ να τον πιάσω και ενώθηκαν τα πρόσωπα μας...