Η Νταντά

Δύο ξένοι

Εγώ δεν ξέρω πως το έκανα αυτό... Δεν ήθελα μόνο να την ρίξω στο κρεβάτι δεν είμαι έτσι εγώ απλώς πανικοβλήθηκα όταν συνειδητοποίησα τι έκανα. Έχω μια ζωή. Την έχω χτίσει δεν μπορώ να την γκρεμίσω για τα συναισθήματα μου. Δεν ήθελα να την προσβάλλω με κανέναν τρόπο.. Όμως δεν έπρεπε να γίνει αυτό... Εγώ φταίω και μόνο εγώ... Δεν έχω καμία δικαιολογία για αυτήν μου την πράξη. Φέρθηκα σαν βλάκας.... Επίσης με πλήγωσαν τα λόγια της αν και είχε δίκιο... Σε ό,τι κι αν είπε έχει δίκιο. Καλύτερα μακριά. Σαν ξένοι... Ο καθένας την δουλειά του.
Δεν ξέρω τι να κάνω... Από την μια τα χρέη από την άλλη θέλω να παραιτηθώ και στην μέση είναι η Λίζα. Το έχω συμπαθήσει αυτό το πλάσμα αλλά κι αυτή με συμπαθεί και νομίζω πως πιστεύει ότι θα γίνω μια μέρα η μαμά της. Συνεχώς μου μιλάει για αυτόν. Μου λέει για τα παραμύθια, για τις πριγκίπισσες και τους πρίγκιπες που περνάνε φουρτούνες μέχρι να είναι μαζί. Μέχρι προσφάτως πίστευα κι εγώ στα παραμύθια αλλά τα σάρωσε όλα η καταιγίδα που ονομάζεται "Δημήτρης". Σήμερα σκεφτόμουν πως θα τον αντικρύσω. Φοβόμουν μην έβγαιναν τα νεύρα μου, ο θυμός μου εκτός ορίων μιας και είναι και η μικρή εδώ. Δεν θέλω να τσακωνόμαστε. Αρκετές εντάσεις έχει ακούσει το παιδί. Ακόμα 5 η ώρα. Κατεβαίνω φτιάχνω το πρωινό και ανεβαίνω πάνω. Από δω και πέρα θα τον αποφεύγω. Καλύτερα δύο ξένοι από δύο που ο ένας αγάπησε και ο άλλος κορόιδεψε. Ωχ όμως το ξέχασα ότι πρέπει να του ζητήσω την προκαταβολή. Πρέπει όμως να του το πω; Με τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος πάλι. Ξύπνησα πάλι στις 8:30. Ευτυχώς η μικρή δεν είχε ξυπνήσει ακόμα. Κατέβηκα κάτω και είδα πως είχε φύγει ο Δημήτρης. Θα του το πω το βράδυ. Έφαγα γάλα με κορν φλέιξ είναι το αγαπημένο μου. Έκανα ζαπινγκ στην τηλεόραση. Δεν έχει τίποτα καλό. Έχει πάει μεσημέρι. Τότε ακούω από τις σκάλες το Λιζάκι να λέει "Καλημέρα" καθώς χασμουριόταν και τεντωνόταν. "Βρε μικρή μεσημέριασε" της απάντησα περιπαικτικά ακουμπώντας το ένα δάχτυλο μου στην απαλή μυτούλα της. Ήπιε το γάλα της και βγήκαμε έξω. Ήθελα να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω. Υπάρχουν τόσα αναπάντητα προβλήματα, τόσα γιατί... Πήγαμε στην παιδική χαρά, ύστερα κάτσαμε να φάμε, κατά το απόγευμα πήγαμε και πήραμε παγωτό κι εγώ μαλλί της γριάς. Είχα καιρό να φάω, ούτε εγώ δεν θυμάμαι πόσο. Μου γλύκανε έστω και λίγο το μέσα μου και η μικρή με το γέλιο της, με τις γκριμάτσες της, με αυτά που έλεγε με έκανε να γελάω και να ξεχάσω για λίγο τα προβλήματα μου. Αλήθεια αν δεν είχα και την μικρή τι θα έκανα;; Έφτασε το βράδυ και περπατούσαμε και αργότερα φτάσαμε σπίτι. Είδα το αυτοκίνητο του άρα είχε γυρίσει. Έπρεπε όσο κι αν δεν ήθελα να του μιλήσω. Ανέβασα την μικρή για ύπνο και έκανα ένα μπάνιο. Άλλαξα ρούχα και πήγα στο δωμάτιο του. Χτύπησα την πόρτα αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Ξαναχτύπησα. Τίποτα. Τότε άνοιξα και τον είδα εκείνη την ώρα να βγαίνει από το μπάνιο με το μπουρνούζι του. "Συ... συγγνώμη. Χτύπησα" "Πέρασε" μου απαντάει. Πλησιάζει με κολλάει στον τοίχο και κλείνει την πόρτα. "Πες μου" μου λέει καθώς τα μάτια του έχουν κολλήσει πάνω στα χείλη μου. "Θε..θέλω να ζητήσω... μια προκαταβολή" "Για συνέχισε..." Με πλησιάζει κι άλλο. Πάει να με φιλήσει πάω να αφεθώ αλλά μου έρχεται στο μυαλό αυτό που συνέβη χτες και τον σπρώχνω. "Η μητέρα μου έχει βάλει υποθήκη το σπίτι μας και πρέπει να ξεπληρώσουμε σύντομα αλλιώς θα μας το πάρουν..." "Και πόσα θες;;;" "Όσα θα με πληρώνατε για ένα χρόνο..." "Αυτά είναι πολλά..." Ναι λες και δεν το ξέρω εσένα περίμενα να μου το πεις σκέφτηκα. "Το ξέρω. Θα μου τα δώσετε;;" "Εντάξει... Αύριο θα τα μεταφέρω στον λογαριασμό σου" "Ευχαριστώ" ψιθύρισα και πήγα να φύγω. Με έπιασε από το μπράτσο. "Περίμενε" "Τι να περιμένω;'' "Αυτό" και με φίλησε. Τον χαστούκισα. "Συγγνώμη. Ίσως αυτό να μου άξιζε" "Δεν μπορώ να σε συγχωρήσω... Λυπάμαι. Καλό βράδυ!!" Κι έφυγα... Τι ήμουν δηλαδή το παιχνιδάκι του;; Όποτε θέλει με παίζει κι όποτε θέλει με πετάει;; Απόψε το τελείωσα εγώ... Ζήτω η νέα Αλεξία!