Η Νταντά

Συγγνώμη αλλά...

Στεκόταν και με κοιτούσε.... Γιατί ήρθε; Τι ήθελε από εμένα μετά από αυτό που έγινε;; Από την μια έτσι όπως με κοιτάζει θέλω να τον φιλήσω κι από την άλλη να τον αρχίσω στα χαστούκια. Μα τι έχω πάθει; Εγώ δεν μιλούσα παλιά έτσι... "Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη. Μου είπε η μικρή τι έγινε αλλά... φταις κι εσύ... Έπρεπε να ήσουν εκεί να την προσέχεις. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό που έγινε. Της μίλησες για την Μαρία;" "Φυσικά και της μίλησα. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα" "Τι της είπες δηλαδή;" "Να της δώσει μια ευκαιρία" "Φαίνεται πως δεν ήταν αρκετό... Ακόμα είμαι θυμωμένος. Θέλω αύριο μπροστά σε εμένα και την Μαρία να ζητήσεις συγγνώμη" "Όχι.... Δεν έκανα λάθος! Απλώς πήρα την μητέρα μου και...." "Δεν με ενδιαφέρουν τα προσωπικά σου δεσποινίς μου" απάντησε. Όπου να ναι θα του παίξω καμία κουτουλιά, δεν θα μου την γλιτώσει. Συνέχισε να με κοιτάει από πάνω ως κάτω και ύστερα είπε "Αύριο την ώρα του φαγητού περιμένω εγώ και η Μαρία μια συγγνώμη. Καλό βράδυ" "Γαϊδούρι" φώναξα καθώς έκλεινε την πόρτα. Αύριο θα παραιτηθώ όχι δεν πάει άλλο έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Εγώ βγήκα πάλι η χαμένη. Πφ, μου έρχεται πάλι να κλάψω αλλά όχι αρκετά δάκρυα έχυσα σε αυτό το σπίτι, για αυτόν τον σκληρό άντρα που δεν είχε ίχνος συγχώρεσης, αγάπης μέσα του. Θα καθόμουν όμως κι αν συνεχιζόταν όλο αυτό θα έφευγα. Έδινα μια ευκαιρία ακόμα... Έβαλα το νυχτικό μου και ξάπλωσα. Δεν ξέρω τι ώρα με πήρε ο ύπνος όμως παίζει να ήταν ξημερώματα. Το πρωί σηκώθηκα και ετοίμασα πρωινό. Ύστερα ανέβηκα πάνω και ξάπλωσα δίπλα στην μικρή που κοιμόταν ακόμη. Δεν ήθελα να τον αντικρυσω γιατί ίσως ανταλλάζαμε βαριές και πικρές κουβέντες. Θα το έκανα όμως αφού το ήθελε. Θα ζητούσα συγγνώμη. Ξέρω είναι σαν να παραδέχομαι την ενοχή μου αλλά εγώ το βλέπω διαφορετικά. Καλύτερα να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Έχω κουραστεί τόσο πολύ που ήθελα μόνο να ηρεμήσω κι αυτό θα γινόταν όταν τελείωνε αυτή η φάρσα. Όταν ξύπνησε η μικρή με πήρε αγκαλιά. " Καλημέρα Αλεξία μου. Ο μπαμπάς ξέρει την αλήθεια" "Αγάπη μου δεν χρειαζόταν να του πεις τίποτα... Τώρα ίσως τα βάλει και μαζί σου!!" "Δεν με νοιάζει... Δεν μου αρέσει που σε έβλεπα να κλαίς!" "Αγαπάκι μου εσύ ❤️" Δεν ξέρω πότε έφυγε ο Δημήτρης αλλά όταν κατέβηκα δεν ήταν εκεί. Ουφ ευτυχώς. Περίμενα μέχρι να φάει και η μικρή κι ύστερα μάζεψα το τραπέζι. Γιατί νιώθω έτσι;; Έτσι πέρασε η μέρα ώσπου έφτασε το βράδυ. Είχα μαγειρέψει κρέας με πατάτες και δυστυχώς έφτασε το βράδυ, το βράδυ της παρωδίας. Σερβίρισα και περίμενα να εμφανιστεί το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής (έκφραση είναι!) Η μικρή είχε ήδη αρχίσει να τρώει και της άρεσε και μάλιστα πολύ. Όταν έφτασε κάθισε στο τραπέζι μαζί με αυτήν και μου έκανε νόημα να πω συγγνώμη. "Ζητώ συγγνώμη για την προηγούμενη φορά." "Κανονικά μήνυση έπρεπε να σου κάνω αλλά έχε χάρη που με σταμάτησε ο Δημήτρης. Να τον ευχαριστείς" Τότε σηκώθηκε η μικρή από το τραπέζι. "Εγώ τα έκανα. Η Αλεξία δεν έκανε τίποτα. Άδικα την κατηγορείτε. Εσείς πρέπει να ζητήσετε συγγνώμη και όχι αυτή. Εγώ δεν θέλω να ζητήσω συγγνώμη γιατί δεν σε θέλω...." είπε και ανέβηκε τα σκαλιά πάνω αγανακτισμένη. Έτρεξα κι εγώ από πίσω της. "Αυτή η μικρή έχει αποθρασυνθεί τελείως Δημήτρη μου. Σίγουρα χρειάζεται πειθαρχία και αυτό σίγουρα δεν μπορεί να της το προσφέρει αυτή η κοπελίτσα. Αυτή φαίνεται ότι είναι αμόρφωτη." "Αρκετά. Είπες πολλά. Δεν σου επιτρέπω να μιλάς έτσι ούτε για την Λίζα αλλά ούτε και για την Αλεξία." Η Μαρία τον κοίταζε καλά καλά. "Καληνύχτα Δημήτρη. Ελπίζω να έχεις συνέλθει μέχρι αύριο" έφυγε και χτύπησε δυνατά την πόρτα πίσω της. Από την άλλη η Λίζα έκλαιγε. "Συγγνώμη Αλεξία. Εγώ φταίω." "Σσσ μην κλαις. Ότι έγινε έγινε. Πάει πέρασε." "Θα συνεχίσεις να με αγαπάς ή θα φύγεις κι εσύ όπως φεύγουν όλοι;;" "Δεν θα φύγω και εννοείται σε αγαπάω. Πως γίνεται να μην αγαπάς ένα μικρό γλυκό παμπόνηρο αλεπουδάκι;;" κι άρχισα να την γαργαλαω στην κοιλιά της. Άρχισε να γελάει και τότε εμφανίστηκε και ο Δημήτρης που κι αυτός άρχισε με την σειρά του να την γαργαλάει και η μικρή να γαργαλάει τον πατέρα της. Σε λίγο κοιμήθηκε η μικρή και τότε σήκωσε το πρόσωπο του και με κοιτούσε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Μακάρι αυτή την στιγμή να πάγωνε ο χρόνος...