Η Νταντά

Η αποκάλυψη

Η Μαρία μας κοιτούσε καλά καλά. "Δημήτρη πού πας; Δεν είσαι άρρωστος; Εγώ μόλις το έμαθα, έτρεξα για να δω αν είσαι καλά. Αλλά βλέπω ότι είσαι μία χαρά και έχεις και καλή παρέα...." "Συγγνώμη μα δεν μπορώ να υποκρίνομαι για αυτά που νιώθω. Και ναι μου αρέσει πολύ η Αλεξία..." "Καλά έκανα και από την αρχή σε αντιπάθησα. Φαινομενικά έκανες την αθώα, την σεμνή ενώ είσαι μια τσούλα, μια αντροχωρίστρα." "Μαρία! Αρκετά!" "Θα το μετανιώσεις Δημήτρη" Η Μαρία έφυγε λυπημένη, νευριασμένη, φουρτουνιασμένη. Η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα. Όπως εγώ δεν θα ήθελα να μου πάρουν αυτόν που αγαπώ έτσι και αυτή δεν ήθελε. Λες να κάνω λάθος; Μα ποιος μπορεί όμως να ορίσει το σωστό και το λάθος; Νομίζω κανείς..!! Στην πορεία φαίνεται τι έχεις κάνει σωστό και τι όχι. Ο χρόνος μας τα δείχνει. Κάθισα στο σκαλοπάτι και ο Δημήτρης δίπλα μου. "Έπρεπε να της το πεις;'' "Αφού μας είδε και ναι ήθελα να τελειώσει όλη αυτή η κωμωδία. Ήθελα να της πω ότι τα έχουμε και εξάλλου το κατάλαβε αφού κρατούσαμε χέρι - χέρι". Εμένα πάντως μου χάλασε η διάθεση. Δεν μου άρεσε έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Θα ήθελα να μην ήμουν μπροστά. Νιώθω περίεργα. Λες και φταίω εγώ. Μπήκα ανάμεσα τους. Αλλά εξάλλου δεν την ήθελε. Ήθελε εμένα. Γιατί να παίζει μαζί της; Καλά έκανε λοιπόν και το είπε και το έμαθε. Απλώς δεν μου άρεσε ο τρόπος. Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ξαπλώσα. Πίσω μου ήρθε και ο Δημήτρης. Ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου παίρνοντας με αγκαλιά και φιλώντας με στο μέτωπο. "Τουλάχιστον δεν θα κρυβόμαστε τώρα πια" μου είπε. "Απλώς δεν ήθελα να το μάθει έτσι ή τουλάχιστον να μην ήμουν μπροστά. Νιώθω απαίσια... Νιώθω σαν να φταίω... Μου αρέσει που τα κορόιδευα όλα αυτά και τώρα μπήκα κι εγώ ανάμεσα σας..." Μου φίλησε απαλά τα χείλη μου. "Μην το ξανακούσω αυτό. Δεν φταις εσύ. Φταίει αυτό που νιώθουμε. Αυτό δεν το έχω νιώσει πέρα από την μητέρα της Λίζας. Με την Μαρία δεν ένιωθα τίποτα πέρα από συμπάθεια. Δεν θα κρατούσε ούτε θα στέριωνε η σχέση μας. Θα ήμασταν πάντα στο μηδέν. Γι αυτό σήκω και πάμε μια βόλτα. Καθώς κατεβαίναμε ανοίγουμε την πόρτα και βλέπουμε την Λίζα να μας κοιτάζει και μετά να μας αγκαλιάζει. Εγώ χάρηκα που την είδα και ας έλειπε για λίγο. Εμένα μου φάνηκε αρκετός καιρός. Μπήκαμε μέσα καθίσαμε και αποφασίσαμε να μιλήσουμε στην Λίζα. "Λίζα μου. Θέλω να σου μιλήσω για κάτι." "Πες μου μπαμπάκα μου." "Να... Εγώ χώρισα με την Μαρία..." "Ευτυχώς..." "Και τα έφτιαξα με...με την Αλεξία" Το βλέμμα της μικρής άλλαξε. Δεν ήξερα αν ήταν ευτυχισμένη ή όχι. Και σίγουρα με ξάφνιασε η απάντηση της. "Πας καλά μπαμπά?"